წვიმისფერი (1)

წვიმდა. ქუჩაში ვიდექი. ქალაქში ყოველთვის ნაცრისფერია წვიმა, როდესაც მარტო ხარ. იმ დღეს ამინდს არც მე ვუღალატე. მასავით უსახური და გამოფიტული ვიდექი ქუჩაში. ქოლგა თან არ მქონდა. სველ ასფალტზე, სიჩუმეში, ჩემი სიარულის ექო მესმოდა. მოსაცმელი ჩემს

და წვიმა შლის

მიყვარს წვიმა და წვიმაში მოფარფატე გვირილები ვწერ შენს სახელს და წვიმა შლის შენ, სარკმლიდან იღიმები.ზეცამ სულ მთლად დამასველა შენი სითბო მიშრობს სხეულს გულში ვიკრავ ყვავილს ველად თავმომწონედ მიმობნეულს.

ტკბილი წვიმა (მესამე და მეოთხე თავი)

შე ნაძირალა. ანასთან მიახლოება არ გაბედო. გაისმა ალექსის ბოხი ხმა და საბას მარჯვენა თვალში მაგრად მოქნეული მუშტი მოხვდა,ირგვლივ გამეფებულ სრულ სიჩუმეს მხოლოდ ფანჯრის რაფაზე დაცემული წვიმის წვეთების ხმა არღვევდა. კატო საწოლზე წამოჯდა, ირგვლივ

ტკბილი წვიმა (მეორე თავი)

–დილა მშვიდობისა მამა. ხმაურით აკოცა მამას ლოყაზე ანამ და დივანზე მის გვერდით მოკალათდა.–ბატონო ლევან, ყავას ხომ არ ინებებ? დღეს რა სიმპატიურად გამოიყურებით...მაშინვე მიაყარა ქათინაურები მამას კატომ, როდესაც ოთახში შემოვიდა.

ტკბილი წვიმა (პირველი თავი)

-კატო, კატო გაიღვიძე, თორემ დაგვაგვიანდება. ამაოდ ცდილობდა სოფო მეგობრის გაღვიძებას –ოო. სოფო... ცოტა მაცადე რა. დაიწუწუნა უკმაყოფილოდ კატომ და ბალიში თავზე დაიფარა. –გოგო ადექი, მე ვთხოვდები თუ შენ? დიზაინერი გველოდება.კაბა უკვე მზადაა.

როცა წვიმა გადაიღებს

ისტორია რომელსაც მე გთავაზობთ, ძირითადად რეალური ფაქტებია. უბრალოდ შევეცადე მხატვრულად გამეფორნებინა, ის არის ქალზე რომლიც ძაიან ლამაზია, უყვარს სიცოცხლე, უყვარს ბედნიერება. ყველა ვინც მის გვერდითაა ყველასთვის გადამდებია მისი პოზიტივიი. მან

გვირილების წვიმა (სრულიად)

ყველაზე მართალი ადამიანი სიმთვრალეშია. სასმელი გათამამებს და გრძნობებს გიმძაფრებს. განა კოკოშასაც არ უყვარდა? რათქმაუნდა კი. უბრალოდ ჯერ ადრეაო გაიძახოდა და მარიამს პატარა დაიკოს ეძახდა. როგორ მახსოვს, პატარა დაიკო,რომ შეარქვა კინაღამ გამიგიჟდა

ნოემბრის წვიმა (დასასრული)

ნიკოს სახლიდან სასოწარკვეთილი გამოქცეული პირდაპირ მამაჩემის სახლისკენ გავეშურე. ის იყო ერთადერთი, ვისაც ვადანაშაულებდი ამ სიტუაციაში.

ნოემბრის წვიმა XXIV

სასაფლაოდან პირდაპირ ნიკოს სახლისკენ წავედი. მუხლები მიკანკალებდა... მიუხედავად იმისა, რომ მისი ნახვის გამო მთებს გადავდგამდი, მეშინოდა... მეშინოდა მისი რეაქციის, შეხვედრის, შედეგის.. არაფერზე ფიქრი არ შემეძლო. მეხუთე სართულზე ფეხით ასვლამდე ალბათ

ნოემბრის წვიმა XXIII

ჰემინგუემ პარიზს მოძრავი დღესასწაული უწოდა.. ნამდვილად არ შემცდარა მწერალი, მოძრავ დღესასწაულს მე მსოფლიოს დედაქალაქად მივჩნევ. ჩემი ყველანაირი მცდელობა, კარგად გადმოგცეთ, თუ როგორ ვიცხოვრე პარიზში 4 დღე, წინასწარ ვიცი - უშედეგო იქნება