წინ უკან მოუხედავად

სიცოცხელე გვიხმობს სულ ყველას ერთად,სიცოცხლე ჩვენი სავსე ტკივილით,სჯობს შეუწყვეტლივ ვიმღეროთ ერთხმად,ვიდრე გავფლანგოთ დრონი ჩივილით.სულ წინ იაირეთ ცხოვრების გზაზე,გაჰყევით ნათელს ნუ მობრუნდებით,

ჩემი სარკმლის წინ...

ჩემი სარკმლის წინ აყვავდა ვაშლი, დღეს მისი ცვენა წააგავს ტკივილს და ჩემი სულის მოარულ ჩივილს, მე ვეღარ წავშლი.

სარკის წინ (სრულად)

ანტიკვარიატის მაღაზიაში მომუშავე ჩვეულებრივი გოგონა იყო. ფული ძალიან ჭირდებოდა და იქ დაიწყო მუშაობა. მხოლოდ 17 წლის იყო. 17წლის მართა. მამა არასდროს უნახავს. მან მართა და თამარი(დედამისი) მართას დაბადებამდე მიატოვა. მარტო ზრდიდა

სულს დავლევ, შენს წინ ქალო

და თუ არაგვს,შამაქნეულს მათრახივით,შამავჰყვები…ე, მანდ არსად დამემალო.შავღმუილებ,მონატრებას მგლისფერ ქარაფს,ყვავილების თაიგულით,მოვალ ქალო. შევღაღადებ,მთებს მზისაკენ ხელაპყრობილთ.ნისლს ხევებში,

თბილისელი ლილეს მანჰეტენური ცხოვრება (თავი 10)

ამ ისტორიის თხრობა დიდი ხნის წინ დავიწყე. ახლა გადავწყვიტე გამეგრძელებინა , თუმცა შემდეგი თავების დადება ახალი ექაუნთიდან მიწევს , რადგან ძველში შესვლას ვეღარ ვახერხებ ( Ms.Lee- შეგიძლიათ ნახოთ წინა თავები ) . მაშ ასე, ვაგრძელებთ ლილეს შესახებ

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი3)

მხოლოდ სალომეს გახშირებული სუნთქვა ისმოდა მთელს ოთახში. ყველა გაშეშდა უამრავი თვალი აკვირდებოდა სალომეს თუ რას მოიმოქმედებდა, მასში კი მხოლოდ ეს წამიერი სიფიცხე არსებობდა რომელმაც

განსხვავებული სამეგობრო (საცდელი)

ყველაფერი 5 წლის წინ დაიწყო, ჯერ კიდევ მაშინ, როცა მეორე კურსზე ვიყავი. უნივერისტეტიდან ზემოთხსენებულ თაია აფციაურთან ერთად მოვდიოდი. ჩემს ეზოში წლების მანძილზე გამაგრებულ ბირჟას მობეზრებულებმა ჩავუარეთ და სადარბაზოში შევედით.

სამი მიზეზი (1 თავი)

გამეტებით ეხეთქებოდნენ წვიმის წვეთები ფანჯრის მინებს და თორნიკეს ძილს უფრთხოდნენ, ერთი საათის წინ მორჩა თამართან საუბარს და ჯერ კიდევ ლოგინში ბრუნავდა. უკვე წამოდგომას აპირებდა ოთახის კარი დედამ

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი2)

დგება მომენტი როცა ყველაფერი უნდა აღიარო, საკუთარი ნაჭუჭიდან გამოხვიდე და ყველას დაანახო თუ როგორ გტკივა, როგორ განიცდი, როგორ გეშინია. ჩემს წინ იდგა მარიამი, ჩემი და რომელიც 6 წელია არ მენახა და გაშეშებული ვიყავი, გაქვავებული, ალბათ ისიც რადგან

ტირანის მახეში #3 (+18)

კაბინეტიდან ორივე ერთდროულად გამოვედით,რა თქმა უნდა,არც თანამშრომლების მზერა გამომპარვია,რომლებიც უკვე ჩურჩულებდნენ და თვალსაც არ გვაშორებდნენ,ალექსანდრე წინ მიდიოდა,პულტის ღილაკს სწრაფად დააჭირა,მანქანის კარი გააღო და თვალით მანიშნა,დავმჯდარიყავი.