შენ შენ ხარ ისევ

გუშინ ისევ იჯექი ჩემ წინ და ბოლო წლებისგან განსხვავებით შენ შენ იყავი. შეცვლილი, გაზრდილი, აღარსად იყო შენი გრძელი წითელი თმები, მე რომ ვერც ერთხელ ვერ შეგიქე და თეთრი კანი, ასე რომ ვიცავ ყოველდღე მზისგან და შენ არა. შენ შენ იყავი და მე უკვე ვეღარ

ჟურნალისტო! შარში ხარ... ( თავი 6)

-მე ვცდი-მისმა სუნთქვამ ყელზე სასიამოვნოდ მომიღუტუნა, ისე ახლოს იდგა, რომ მისი სუნამოს სუნს ვგრძნობდი, ორი წამით თვალები დავხუჭე და მისი სურნელი ღრმად შევისუნთქე-გავაღე-გონს მისმა კმაპოფილება შერეულმა ირონია მომიყვანა, სახლში შევვარდი და კარებს

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 5)

ერთ ხელს კისერზე ვხვევ, მის დახორკლილ კანს, რომ ვეხები სხეულში უცნაურად მცრის, არ ვიცი თითქონს მომწონს კიდევ ეს შეგრძნება, მაგრამ არ ვიმჩნევ საკუთარი თავით გამოწვეულ დაბნეულობას და მეორე ხელს მხარზე ვუსმევ, თითებს კი მის კისერზე ვათამაშებ. კანი

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 4)

-ისე მართლა პირველი გოგო ხარ ვისაც არ მოვწონვარ და ვერ ვხვდები რატომ? იქნებ შენ მაინც მითხრა? -ეჰ შენ რა მამაძაღლი ხარ, იცი ხვალ რომ ვერ გავიხსენებ და იმიტომ მეკითხები ხო?-თითის ქნეით ვეუბნები- არ ვიცი, ჯერ არასდროს მომწონებია ვინმე, რომ გითხრა

შენ კი აღარა ხარ ჩემი

ყველაფერმა დაკარგა ფერი ახლა შენც კი აღარ გქვია ჩემი, ქარი ქრის ქარი ქრის და თან მღერის ისევ მდუმარეა ხევი,

ჟურნალისტო! შარში ხარ..(თავი 3)

ტელეფონია ხმა მესმის და თვალებს ვახელ. საათს შევცქერი, მალე ესედაც ადგომა მიწევდა. ტელეფონზე ჩემი ძმის ნომერი ჩნდება, გული მეწვის. ალბათ ეხლა დედას გამო რეკავს, მწვანე ღილაკს თითს ვაჭერ და ვპასუხოდ, დაღლილი ხმით.

შენ ცუდი ადამიანი ხარ

მოვბეზრდი მითხრა რომ სამწუხაროა მე რომ ამირჩია მითხრა რომ შენ ძალიან ცუდი ადამიანი ხარო დავფიქრდი და მივხვდი რომ რაც უფრო მეტ ადამიანს ეზიზღები მით უფრო ძლიერი ხარ

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 2)

ვკანკალებ. თან ის ვკანკალებ რომ ფანჯრის რიფიდან ვვარდები და იატაკზე ვეცემი. რამოდენიმე ბოთლის ნამსხვრევს ხელში ვგრძნობ. მტკივა. მაგრამ არა გარეგანად, შინაგანად. ვდგები. ლოგინისკენ მივდივარ და საბანში გაუზრებლად ვეხვევი ისე, რომ ხელში შერჭობილ

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 1)

„ კი ქალი როგორ არა... ლეა საერთოდ რაზე ფიქრობ? ალბათ იმ სიმპატიურ ბიჭზე ეხლა მოპირდაპირე კორპუსიდან რომ გაკვირდება? არა, ეხლა მხოლოდ იმაზე ფიქრობ რომ ის ხამია და ქალი არ უნახავს. ის მაგრამ ასწორებს შენ თავს მესამე პირში, რომ ელაპარაკები. თქვენც

ჩემი სულის ტკივილი ხარ!

ჩემო სულის ტკივილო, ჩემო განუკურნებელო იარავ! რატომ გამიმეტე ასე? რატომ მიმატოვე? ჩვენს ოცნებებს რატომ უღალატე? რად გახდი ჩემი ტანჯვის მიზეზი? გამაგებინე რით დავიმსახურე? განა საკმარისად არ მიყვარდი?