My life Sucks!! 13 (+15)

ცოტა ხანს მოვშორდი და კოცნისგან თავბრუდახვეული ვუყურებდი. ღმერთო, ესე ძალიან როგორ მიყვარდებოდა ეს გამაღიზიანებელი და ბჭყვიალა ბიჭი? ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებულები ვიყავით, მაგრამ მის მიმართ გაჩენილ გრძნობებს ვერაფერს ვუხერხებდი. ყოველ წუთს,

ნოემბრის 13 (თავი 8 და 9)

-ზღურბლს გადააბიჯა და კარი მიიხურა. რამოდენიმე წუთის განმავლობაში ვიდექი გაუნძრევლად, გაშეშებული და გაყინული... მისგან პირველად ჩამესმა ყურში სიტყვა "მიყვარხარ!" თანაც... "ძალიან მიყვარხარ!" როცა აღარაფერი შემეძლო ოთახში შევედი და ლოგინზე ტირილით

ბინა #13 (პირველი ნაწილი)

უცნობმა ჩაიცინა და შუქში გამოიწია. მაღალი, 26-27 წლის მამაკაცი იყო. მოგრძო შავი მანტო, შავი მოღეღილი პერანგი და მუქი შარვალი ეცვა. გრძელი თვალის ჭრილი და ყინულივით სუსხიანი გამოხედვა ჰქონდა. მუქი გრძელი, გადაყრილი თმა და ღია, შუქის გამო გაურკვეველი

ნოემბრის 13 (თავი 6 და 7)

-მაინც არ იყო შენი შვილი და რა მიზეზით წახვედი ვერ ვხვდები.. -და როგორ ფიქრობ რომ მცოდნოდა ჩემი შვილი არ იყო წავიდოდი? ცოტა დაფიქრდი რა რას ამბობ! -ფეხზე წამოვდექი და აქეთ-იქით ნერვიულად სიარული დავიწყე. -კაი რაა... აქ ქეთიზე აფანატებდი და იქ ვიღაც

სიმპათიური სტუმარი ( 13 და 14 თავები)

თვალები გავახილე და ჩემი ოთახი ვიცანი. ყველაფერი გამახსენდა, ყოველი წამი. მეტკინა... მინდოდა იმ ველურის სიბინძურე მომეშორებინა. შხაპის ქვეშ დავდექი. ვითვლიდი რამდენჯერ გავიქაფე სხეული, მერე თვლა შევწყვიტე.საბოლოოდ გამოვედი მაგრამ ჩემს გულზე არსებული

ნოემბრის 13 (თავი 5)

მახსოვს დემეტრეს წასვლის დროს მე ვიყავი ობიექტი რომელზეც ხალხი ლაპარაკობდა. ყველას ეგონა რომ შეყვარებულები ვიყავით და ჩემს ზურგს უკან ისე ლაპარაკობდნენ ვითომ მე იქ არ ვიყავი. ჩემს სახელსაც კი ახსენებდნენ მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი. შეიძლება

ნოემბრის 13 (თავი 4)

-მიყვარს! -სათქმელის ბოლომდე დასრულება არც მაცადა ისე შემაწყვეტინა... -დარწმუნებული ხარ რომ შესაძლებელია?! -დაეჭვებით ვკითხე. თანაც არ მინდოდა ამ კითხვას უთანხმოება გამოეწვია. -აუცილებლად! -მტკიცე ტონი გამოიყენა მან. -არვიცი, არვიცი... ... ხომ იცი

პეპელა 13

_ აბა მე ვიყავი ასული ლუკასთან? _ საერთოდ ეგ საიდან გაიგე _ თბილისი პატარაა, მითუმეტეს ჩემთვის და შენთვის ნინაკა _ ახლა შემოატრიალა თავი მისკენ, თვალი ჩაუკრა და გაუღიმა _ აქ რას დამალავ? შენ გგონია, მალავ ხო? ან მე რას დამიმალავ, ნინაკა? _ რას

როცა სინათლე ქრება თვალებიდან 13 თავი

თვალებს ვახელ, საშინელი სუნი მეცა, უკუნი სიბნელეა. ფანჯარაც კი არაა ოთხაში, კარები კი, რომც ღია იყოს მაინც ვერ დავინახავდი. თავი მტკივა, გამახსენდა შეხვედრა ,,უცნობ თაყვანისცემელთან" უფრო მანიაკთან, თავში ჩამარტყა იმ ,, .... " თვალი სიბნელეს

ნოემბრის 13 (თავი 3)

"ცოლი არ მყავს და არც უნდა მყოლოდა!" -ფრაზა რომელმაც იმაზე უფრო მეტად დამაბნია ვიდრე წარმოვიდგენდი. ჩემი არეულ-დარეული ფიქრები კიდევ უფრო ამირია.. თითქოს ჩაახშო და ზემოდან რაღაც შავი ფარდა გადააკრა, რომელსაც ვერ ვწვდები. უფროსწორად დემეტრე არ