InkeD #16 (დასასრული)

იმ ღამით არცერთს არ გვიძინია.თვალი კიბისკენ გვქონდა მიპყრობილი და ველოდებოდით მათ გამოჩენას. დივანზე ვისხედით. თემოს მკერდზე ვიყავი მიწოლილი და მისი მკლავები დარაჯად მყავდნენ შემოხვეულნი. ჩვენს გვერდით ფეხმორთხმით იჯდა ანო და დივნის

InkeD #15

ჩვენი ცხოვრება ჩვეულებრივზე უფრო ბედნიერად და ხალისიანად წარიმართა.ყოველ წამს ბედნიერება შემოჰქონდა ნიკუშას ჩვენს ცხოვრებაში. მალევე შეეჩვია თემო მას და მეტიც სიგიჟემდე შეიყვარა.არ ვიცი ამ პატარა კაცუნამ ამდენი როგორ შეძლო

InkeD #14

არასდროს არ ვყოფილვარ ასე... თვალებს ვახელ და თეთრ უსასრულობაში ვიკარგები- მარტო. მტკივა! მაგრამ არ ვიცი რა. სული მტკივა!...გული მტკივა!...სიცოცხლე მტკივა!... ყოველი ამოსუნთქვა მტკივა და არსებობა მტკივა!... ერთი კვირაა...წყეული ერთი კვირა რაც არ

InkeD #13

ირგვლივ ყველაფერი ნისლში იყო გახვეული. გარშემო ვიყურებოდი და საერთოდ ვერაფერს ვხედავდი.სიცივეს ვგრძნობდი მთელ სხეულში. მიწაზე ვიყავი გართხმული და ძაძით შემოსული.სულ სველი. თვალებიდან ნიაღვრად მომდიოდა ცრემლები და მე მიზეზსაც კი ვერ ვხვდებოდი.

InkeD #12

დილით გაღვიძებულს დედა ჩემს გვერდით აღარ დამხვდა. უცებ წამოვდექი,თავი მოვიწესრიგე და საძინებლიდან გავედი. კედელზე ჩამოკიდებულ საათ გავხედე რომელიც ჯერ მხოლო რვის წუთებს უჩვენებდა. უეცრად მომესმა სამზარეულოდან გამომავალი ხმები,რომლებიც

InkeD #11

დღეები გადიოდა...ვერც კი გავიაზრე როგორ გავიდა ჩემი გათხოვებიდან 2 კვირა. არცერთი ზარი მშობლებისგან.არც გიო დამკავშირებია. უბრალოდ ახლა ჩემი ოჯახი იყო თემო,გეგი და ანო. ყველაფერი სხვაგავრად იყო. ალბათ ყველაზე განსხვავებული ის იყო ამ ოჯახში რომ აქ

InkeD #10

გონს ჩურჩულის ხმამ მომიყვანა.როგორც კი გონება გამოფხიზლდა წამშივე ვიგრძენი სხეულის ყველა წერტილის ტკივილი და უფრო ძლიერ,ასმაგად და ათასმაგად სულის ტკივილი. გაჭირვებით დავაცილა ქუთუთოები ერთმანეთს და უმისამართოდ მივაპყრე მზერა. -შავტუხა-ჩახრეწილი

InkeD #9

2 დღე არ გამოჩენილა თემო. სახლშიც სიტუაცია უფრო და უფრო იძაბებოდა. ნუგეშს მხოლოდ ანოს თან და გეგისთან საუბრისას ვგრძნობდი. მე და გეგი უფრო და უფრო ვახლოვდებოდით და ვგრძნობდი რომ მე გიოს გარდა მისი სახით მართლაც მყავდა კიდევ ერთი ძმა. ქიმიის

InkeD #8

უკვე რამოდენიმე კვირა გავიდა ჩვენი ფარული შეხვედრებიდან. უფრო და უფრო ბედნიერი ვხდები, ვგრძნობ რომ ვარსებობ და ვცოცხლობ. თითქოს ჩემს ირგვლივ ყველაფერს ხასხასა ფერები დაედო. 3 დღე იყო დარჩენილი,როდესაც დედამ ფული მომცა რათა საყიდვლებზე წავსულიყავი

InkeD #7

ხომ ამდენს მიშავებს?! ხომ ასე მტკენს?! მაგრამ რა ვუყო იმას,რომ მაინც ძლიან მიყვარს?1 კვირაა არც მისი ხმა გამიგია და არც დამინახავს და ვგრძნობ,რომ ისიც ძალიან მომენატრა. სხვა თუ არაფერი მასთანაც ხომ მაქვს ტკბილი მოგონებები? მაინც ხომ მამაა ჩემი?