The Whispering Woods(თავი X დასასრული)

მათ იცოდნენ, რომ მათმა ერთობლივობამ არა მხოლოდ ისინი, არამედ მთელი სამყარო გადაარჩინა. ბნელი მაგია დამარცხდა. სიყვარული და მაგია საბოლოოდ ერთმანეთს შეერწყა.

The Whispering Woods(თავი IX)

აჰრიმი, რომელმაც საბოლოოდ შეეგუა თავის ბედს და ახალ მეგობრობას, სერაფენს მაგიდის მეორე ბოლოდან ღვინით სავსე ჭიქა მიუგზავნა – ნდობის სიმბოლო. სერაფენი, რომელიც ახლა თავისუფლებით ტკბებოდა, მთელი საღამო თუთასთან ახლოს იდგა. ის აღარ იყო ჩრდილი, არამედ

The Whispering Woods(თავი VIII)

შენი მაგია ახლა არასტაბილურია! და სანამ აფხოი ცოცხალია, მას შენზე მეტი ძალა აქვს!“ თუთამ გადაწყვეტილება მიიღო.

The Whispering Woods(თავი VII)

"მე არ მინდა, რომ შენ ჩემი ცხოვრებიდან კიდევ ერთხელ წახვიდე. არც ერთ დღეს არ დავკარგავ. მე შენ მიყვარხარ, ანნა. ბავშვობიდან, იმ დღიდან, როდესაც შენი ცეცხლოვანი თვალები პირველად ვნახე. და ახლა მინდა, რომ ეს ოფიციალური იყოს.“

The Whispering Woods(თავი VI)

იმ ღამიდან სერაფენი მხოლოდ ერთ რამეს ცდილობდა: არ მიეშვა თუთა ბნელებასთან და არც თვითონ ენახა ის. მაგრამ ბედი თავისით წერდა ისტორიას.

The Whispering Woods(თავი V)

სასახლემ მისი სიმშვიდე დაიბრუნა,წვეულების ხმაური უკვე მხოლოდ კედლებში ჩარჩენილ ოდნავ რბილ ექოს ჰგავდა, ადამიანი კი თითქოს ამ სიმშვიდით ტკბებოდა..თუთა თავისთვის გამოყოფილ დიდ, თბილ ოთახში რჩებოდა — კედლები ნაცნობი იყო, ბავშვობის სურნელი ტრიალებდა.

The Whispering Woods(თავი IV)

დილით, როცა ნისლი ჯერ კიდევ ეკვროდა ტყის კიდეს, თუთამ და ანნამ ცხენები გაამზადეს სამგზავროდ და გზას შეუდგნენ. მზისფერთვალება ბუ ფრენით მოჰყვებოდა პატრონს. ტყის სიოს ზურგს უკან ტოვებდნენ, წინ კი ქალაქის ჭიშკრები ხვდებოდათ — ნაცნობი, თითქოს ბავშვობის

The Whispering Woods(თავი |||)

ანნამ წარბი ასწია. — რა? თუთამ თავი ოდნავ გააქნია — თითქოს სიტყვებს ტყუილის სუნი ასდიოდათ. — მისი ნაბიჯები ვიგრძენი, მაგრამ ფეხი არ დაუდგამს.

The Whispering Woods (თავი || )

ანნამ ხელები აიწია. თითებზე ცეცხლის ნაპერწკლები აანთო — მისი ძლიერი, წითური მაგია. — ვინც არ უნდა იყოს…უკვე ძალიან ახლოსაა.

The Whispering Woods

ანნა მოდიოდა. წითური თმა მაღლა აეკრიფა ისე, თითქოს ბრძოლას აპირებდა და არა, უბრალოდ ჩაის დალევას. მწვანე თვალები უელავდა; სახეზე მუდამ ოდნავ ირონიული, მაგრამ თბილი გამომეტყველება ჰქონდა.