გაზაფხულა XIII

ლილეს დიდხანს ეძინა. დედამ ბაიას დაუძახა. -ეს ადამიანი ვინ არის დე? -ჩემი უფროსია დე, სტაჟირებას გავდივარ მასთან. თან ბაბუამისს ბაღში ვეხმარები, მანამდეც ვიცნობდი მოკლედ..

კესანე(XIII)

ულ ცოტაც და ბედნიერებას მოვიპოვებ ... ვუახლოვდები,ვკოცნი მთელი გრძNობით .მინდა მისი ტუჩების გემო გამყვეს. წერილს ბალიშზე ვდებ , ხელჩანთას ვიღებ და უკან მოუხედავად მივდივარ....

მიჯაჭვული (XIII თავი)

-ჩემი სულელი გოგონა ძალიან არის შეყვარებული. - ამ სიტყვებით მოეხვია ანა. - იცოდე ყოველდღე შემეხმიანე და მეორეჯერ შენი გაქრობით ასე არ მანერვიულო. ხომ იცი რომ სანდო ვარ და არავის არაფერს ვეტყვი. -ვიცი, ანა, ვიცი. - გოგონები საბოლოოდ მოეხვივნენ

სიზმრის ქურდი (თავი XIII)

ბოლოს კარვიდან გამოსვლა მაინც მომიწია. კარავი ავშალე,ზურგჩანთა მოვიკიდე და ავტობუსისკენ გავწიე. ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი და მაისური კიდევ უფრო დაბლა ჩამოვიწიე. ოღონდ ისე ჩავჯდე ავტობუსში რომ ვერავინ მნახოს და მეტი არაფერი არ მინდა. თვალები მაღლა, ცას

ნოემბრის წვიმა XIII

ნინა შეუძლოდ გრძნობდა თავს და ყოველდღე ექიმებთან დარბოდა, მე კი, სახლიდან გარეთ არ გავდიოდი. ყველაზე მეტად კი გულს ის მწყვეტდა, რომ ნიკოც, რატომღაც არ გამოხატავდა სახლში მოსვლის სურვილს.

სიმშვიდიდან სიგიჟემდე,ძვირფასო!(თავი XIII)

-დემეტრე,სისხლი მოგდის -არაფერია!-უხეშად მოიცილა გოგონას ხელები... -იქნებ ისევ ერთად დაგვეძინა?-შეაჩერა გოგონას სიტყვება დემეტრე და მთლიანად გადაუარა ბრაზმა -ეცადე ხშირად არ გამაბრაზო და მომისმინო კარგი?-დამთბარი ტონით უთხრა და ელენას საწოლში

ლურჯი მოგონებები (ნაწილი მეორე,თავი XIII)

კარზე ზარის ხმა და დაახლოებით ორ წუთიანი ლოდინი. შმდეგ კი ლანამ გააღო კარები. შინდისფერ ხალათში გამოწყობილი, არც თუ ისე კარგად გამოიყურებოდა თუმცა, მარიამისთვის ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ეგრევე გადაეხვია. - რა მოხდა კარგად ხარ? -

მან საკუთარ თავს გადააბიჯა... (ნაწილი XIII)

დიდ დარბაზში ყოფნისას, მალფოი გრიფინდორის მაგიდას თვალს არ აცილებდა. სემი შიგადაშიგ მზერით ხვდებოდა, რის შემდეგაც, გოგონა თავს ხრიდა და წითლდებოდა. სემის ასეთი უჩვეულო ქცევები ჯინისა და ანჯელინას არ გამოპარვიათ და ერთმანეთს მრავლისმეტყველად

საოცრება ხარ! ჩემი საოცრება! (ნაწილი XIII)

მანქანაში ხმა არცერთს ამოგვიღია, მე ჩვეულებრივსამებრ მინაზე მქონდა თავი მიდებული და უინტერესოდ გავცქეროდი სივრცეს რადგან მთელი სული და გული ლექსოსკენ იყო მომართული, ზოგჯერ ისიც გამომხედავდა და შემდეგ ისევ გაუსწორებდა გზას მზერას და მარცხენა ტუჩის

ეს დასასრულია.. თავი XIII

არ ვიცი ჩემზე რა მოახდინა მისმა სიტყვებმა, არასდროს მიზიდავდა რომანტიული სიტუაციები, ლექსებით ახსნილი სიყვარული და არც ყვავილებით ''დაკერილი'' გოგოები, თუმცა როგორც აღმოჩნდა ყველა გოგოს ტვინი ერთნაირადაა მოწყობილი, ყველას წვრილმანიც კი გვახარებს