რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [8]

- რატომ არ მითხარი ანუკისა და აკოს შესახებ? - შედაფებით მკაცრად და ხმამაღლა გამომეორე კითხვა. წესით გაკვირვებისგან თვალები უნდა გადმომცვენოდა, თუმცა არაფერი მიგრძვნია და მოკლედ ვუპასუხე: - იმიტომ. - წამოთ ვკიდე კისერზე დაბერილ ძარღვებს თვალი და

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [11] დასასრული

უკვე კარგად იყო გათენებული დემეტრე, რომ ანასთან შეუშვეს. ყიფიანმა კარი, რომ შეაღო და თავისი პატარა ოჯახი დაინახა, ბედნიერად გაეცინა და მათკენ წავიდა. ანა ფრთხილად ეფერებოდა პატარა ყიფიანს და ღიმილით დასცქეროდა. დემეტრე მათთან ახლოს სკამზე ჩამოჯდა და

არ შეგაწუხებს..

ჩემი სითბო,შენ არ შეგაწუხებს.წვიმად მოვა და კოცნას გაჩუქებს .წყურვილს გაგიჩენს, ეკალს დაგაყრის.გულს აგითრთოლებს, როგორც პეპელას.ჩემი სიტყვები არ შეგაწუხებს,ტკბილ მელოდიად მოგევლინება.სულში ჩაგხედავს,არ მიგატოვებს,როგორც სარკეში შენი თვალები.ჩემი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [7]

ღიმილით მივიწევდი, აკოს გაღვიძებაში დარწმუნებულმა, თუმცა ღიმილი სახეზე შემაშრა, შემეყინა, შემახმა. იმედგაცრუებით აივსო შიგნეულება, არანაირი ბრაზი, წყრნა, მრისხანება, მხოლოდ იმედგაცრუება, ტკივილი და სივრცე, ცარიელი სივრცე. სიკვდილი ისევ განვიცადე,

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [10]

ვფიქრობ, სრულიად სამართლიანია ბედნიერება ანას ცხოვრებაში...თავიდან ძალიან უჭირდათ, ერთმანეთის რიდიც კი ქონდათ, დემეტრე ისევ ნებართვით ეფერებოდა თავის პატარას, ალბათ სირცხვილის გრძნობა არ აძლევდა გათამამების უფლებას... მეგობრები ხშირად სტუმრობდნენ

დრო არ კურნავს ტკივილებს! ყველას პასუხი მოეთხოვება! (თავი 2)

თვითმფრინავი დაეშვა, დავეშვი მეც, გადმოვედი და ვიგრძენი რაღაც განსაკუთრებული თითქოს ეს ჩემი ქალაქი იყო..მართალია მკაცრი ხალხია გერმანელები მაგრამ სასტუმროში ყველა თბილად დამხვდა, როგორც იქნა მოვეწყე ნუ ცოტა მაინც, საღამოს ვახშმის შემდეგ გარეთ

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [6]

ერთი თვე გავიდა, რაც უტაზე გამათხოვეს. ერთი თვის განმავლობაში აკო 4-5 ჯერ ვნახე მარტო, როცა ყოველდღე ვნახულობდი. "საქმეები აქვს და ვერ იცლის" ვაიმედებდი თავს, მაგრამ ვიცი რომ აბსურდი იყო. თუ ვუყვარვარ, დღეში ერთ წუთს მაინც დამითმობდა.დილით ტელეფონის

დრო არ კურნავს ტკივილებს! ყველას პასუხი მოეთხოვება! (თავი 1)

გოგონას ისტორია რომელსაც რთული ბავშვობა ქონდა. მე ალექსანდრა ვარ 18 წლის, ამ დროს მანძილზე ბევრიი რამ გამოვიარე, მშობლები 10 წლის უკან გარდამეცვალნენ, სულ მარტო ვიზრდებოდი ხანდახან მათხოვრობაც კი მიწევდა, 15-16 წლიდან კი ბევრი არასწორი საქციელი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [5]

სამი საათი მასთან ერთად პარკში ვსეირნობდი. არ ვიცი, იქნებ მეჩვენებოდა, მაგრამ მასში ცვლილებები შევნიშნე. ადრე თუ თბილად მეხვეოდა და სულ შუბლზე მკოცნიდა, ახლა მხოლოდ ახლოს დგას. ხმას იშვიათად იღებდა, ეგეც უმეტესად არჩილის კომპანიას ეხებოდა. თავს

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [9]

-აბა რა უნდა ჩემს ჩემპიონს, მამამ რომ მოუტანოს?_ ისეთი თბილი ხმით და ღიმილით კითხა ყიფიანმა, რომ ანა მალევე მოლბა და თავისი სურვილების სია ჩამოურაკრაკა... -კაი, მე მაშინ წავალ და შენ ოთახში ადი, ფეხზე არ გაცვია და გაცივდები_მუცელზე მოეფერა და