აფერისტი მაჭანკალი –7– (დასასრული)

''გზატკეცილზე მე და ის მივაბიჯებთ! იტალიელი შურისმაძიებელი და მთიული! შეიძლება მართლაც ვგავარ ქარს... შეიძლება ისიც არ ჰგავდეს მთიულს, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს! ჩემთვის ამ წუთებში მხოლოდ ორი რამ არსებობს! გზა და ჩვენ!''

აფერისტი მაჭანკალი –6–

''თვალები ლამისაა ბუდიდან გადმომიცვივდეს. წინაამღდეგობის ძალა იმ წინაღობასაც კი ლახავს, წუთის წინ ჩვენ შორის მანძილის სახით რომ არსებობდა... ეს უკვე ეიფორიაა! ოღონდ იცით როგორი? შურისმაძიებლური!''

აფერისტი მაჭანკალი –5–

''მოგვიანებით ვერკვევი იმ პრობლემაში, რომლის წინაშეც აღმოვჩნდი. ჩემს სიამაყეს, რომელსაც ღრმა ფესვები აქვს, ეუხერხულება საქმროსთვის ფოტოების გადაღება ფოტოგრაფის ამპლუაში, მით უმეტეს მაშინ, როცა არ ვიცი, რა სტატუსი აქვს და საერთოდ რატომ იღებენ მისგან

აფერისტი მაჭანკალი –4–

''ნუ, ისიც მართალია! იქნებ ეს სხვა ქიარიმეა? გადმოცემით უკვე წარმომიდგენია კიდეც, თუ როგორ უნდა ვუყვარდე ქურხულს, მაგრამ მას არაფერი ეტყობა... იქნებ ყველაფერი ფარსი იყო? იქნებ უბრალოდ გამამაიმუნეს?''

აფერისტი მაჭანკალი –3–

''ეს არის, სიტყვას არ შემოგიბრუნებსო?!''–კბილებს აღრჭიალებს მეორე მე. თვით სესილი ქავთარაძე კი მხოლოდ ღიმილით შემოიფარგლება. ჯერ კიდევ არსებობს შანსი, რომ ის თვისებები გამოავლინოს, რაც ლეილამ დამისახელა.''

აფერისტი მაჭანკალი –2–

''ლიკუნას ალბათ ჩემი მუქარა აშინებს და მისამართს მიმხელს. სასწრაფოდ ვტოვებ სახლს და ორი სართულით მაღლა ავდივარ. მაისურს ვისწორებ, წელში ვიმართები და რკინის კარებზე მომუშტულ ხელს სამჯერ ვარტყამ.''

აფერისტი მაჭანკალი –1–

''ერთი თვეა... ერთი თვეა ამ ქალისგან და მისი ე.წ. დამკვეთისგან მოსვენება არ მაქვს... კვირა დილა იყო, კარი რომ გავაღე და დიდი ხნის უნახავი სოფლის ჭორების დედოფალი რომ გამომეცხადა. თავიდან ჰა, ჯანდაბას_მეთქი და მორჩილად მოვუსმინე მისტერ იდეალურობის

პატიოსანი აფერისტი [სრულად]

რვა მარტი იყო. მარტის კვალობაზე ზედმეტად კარგი ამინდით და სასიამოვნო სითბოთი. კაფეში, ფანჯარასთან იჯდა და გარეთ იყურებოდა. მოსწონდა ხალხის თვალიერება, შეთხელებული ტანსაცმლით რომ მოძრაობდნენ და უფრო მეტად გაფერადებულიყვნენ.

აფერისტი პატარძალი [ნაწილი მეორე; დასასრული]

საღამოს სახლში ემოციებით გადაღლილი დაბრუნდა. თანამშრომლები სულაც არ იყვნენ კმაყოფილი უფროსის ცვლილებით. ყველაზე მეტად კოსტას საყვედურიანი მზერა ეტკინა, არაფერი უთქვამს, მაგრამ თვალებმა აგრძნობინეს ყველაფერი.

აფერისტი პატარძალი [ნაწილი პირველი]

კომფორტული, ერთ-ოთახიანი სახლი იქირავა, იმ დღესვე თავის ნებაზე მოაწყო, რაღაცებს ადგილი შეუცვალა, რაღაცები დაამატა და საბოლოოდ, თავისთვის იდეალური საცხოვრებელი გამოუვიდა. ღიმილით გადაწვა რბილ ლოგინზე და ჭაღს მიაშტერდა.