თუ გაზაფხული მოვა...(ეპილოგი)

ბედნიერები იყვნენ და ცდილობდნენ ეს ბედნიერება დიდხანს გაეწელათ. თუმცა კესო ყოველ წუთს ფიქრობდა ბეჭედზე, ლუკას ნაჩუქარ ბეჭედზე, რომელსაც საძინებელ ოთახში ინახავდა. ყოველთვის, როცა ტონის უყურებდა, ხედავდა მამისგან გამოყოლილ ოქროსფერ თმასა და

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 16-17-18)

არავინ იცის რა უთხრა ლუკამ მეგობარს, თუმცა კესომ დაინახა მათი ტკივილიანი სახეები.არ წასულა ლუკა, სანამ თორნიკეს მანქანა თვალს არ მიეფარა. ყოველთვის მოსწონდა კესოს ეს. უყვარდა, როცა ლუკას მზერა უწვავდა ზურგს, თუმცა ახლა

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 13-14-15)

და ვინ იცის, სად იყო ამ დროს თორნიკე. ვინ იცის, როგორ განიცდიდა ყველაფერს-მას ხომ არავინ იცნობდა და არც ცდილობდა ვინმე, მისი მწვანე თვალების მიღმა გაეხედა. არავის აინტერრსებდა ვინ იყო თორნიკე ჩადუნელი, კესოს გარდა... კესომ კი დატოვა.

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 9-10-11-12)

ახლა ლუკა დაიბნა. შეეშინდა. შეეშინდა საკუთარი თავის, იმის, რასაც მალავდა, იმის, რისი გაკეთებაც უნდოდა... კესოს შეხედა ბნელი თვალებით, წარბშეკრულმა, სულშეხუთულმა... ღრმად ჩაისუნთქა მძიმე ჰაერი და ლაპარაკი დაიწყო...

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 6-7-8)

სახლში რომ მივიდა ჯერ კიდევ იმაზე ფიქრობდა, რაც მაშინ იგრძნო. ჯერ დევდარიანების სახლიდან გამოსვლისას, მერე კი საავადმყოფოს დატოვებისას. გრძნობდა, რომ ვიღაც უყურებდა. ვიღაც ნაცნობი... და ეს მონატრებული მზერა კიდევ დიდხანს უწვავდა კესოს

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 3-4-5)

არ იცოდა რას აკეთებდა დათა იმ ღამით. არ იცოდა როგორ ერთობოდნენ თეო, ნისიმე და გაბო ისე, რომ მათი არყოფნა არ შეუმჩნევიათ. ერთადერთი, რაც სახლში მისვლისას გააკეთა, თორნიკესთან დარეკვა იყო, მერე კი მისი თხოვნა თუ ბრძანება შეასრულა-დაძინება სცადა. და

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 1-2)

ისეთი სიჩუმე იყო მთელ ქალაქში, თითქოს ერთი ბავშვის დაკარგვამ ყველა შეაშინა, ან ყველა განიცდიდა...სასტუმროშიც კი არაფერი გაუკეთებია ოთახში ჩემოდნის დადებისა და საჭირო ნივთების აღების გარდა.ისე გაიქცა დანაშაულის ადგილზე,

ისე გავიდა ეს გაზაფხული…

ისე გავიდა ეს გაზაფხული…მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი,მე ― სიყვარულით ვარ დაზაფრული,კიდეც რომ გსურდეს, ვეღარ მიშველი.ისე გავიდა ეს გაზაფხული,მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი.

მოდის გაზაფხული...

მოდის გაზაფხული ფიქრით დაზაფული სევდით არეული და გადარეული...მოდის,რთავს ნაპირებს წასვლას არც აპირებს მოაქვს სიყვარული სითბო,სიხარული...მალე წვიმაც მოვა დარიც არ გამოვა დროსაც აზრი არ აქვს

გაზაფხული წვიმა (ნაწილი 8)

თავი ავწიე და ამაყი მზერა გავუსწორე: -შეგეძლო დარჩენილიყავი, ახლა რატომ არ ხარ სხვა ქალთან? გაეცინა. ისევ ისეთი მწველი მზერა მომაგება.