ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით(სულ)

ეს იყო ჩვენი სიყვარულის ისტორია, რომელმაც გაიმარჯვა ბოროტებაზე, სიყვარული მართავს სამყაროს, ამით ჩვენი ისტორია, მთავრდება, მინდოდა თქვენც გაგეგოთ ეს ამბავი და სხვებისთვისაც დამენახებინა ამით გადმოვევი ყველა განცდა რაც გამოვიარეთ მინდა გითხრათ, რომ

ზოგჯერ წინ გვყავს(18) დასასრული

– დეა, შვილო დაბრუნდი?- თბილი ღიმილით მომიახლოვდა.- და თანაც მარტო არ ხარ.- დანიელზე მიმანიშნა. – ვხედავ, შეძელი სწორი გზის, პოვნა შვილო.- მიუგო დანიელს.

ზოგჯერ წინ გვყავს(17)

– ვიცი, რადგან მეტი აღარსად აღარ გაგიშვებ. - გამომყვები? – დიახ, ბატონო, დანიელ თანახა ვარ ვიყო თქვენი ცოლი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე.- მომიგო მან და მომეხვია. – მიყვარხარ.. – მეც.- ჩამჩურჩულა ყურში.

ზოგჯერ წინ გვყავს(16)

– აბა რა იცი დეა, გამაგებინე? – მაპატიე... ცუდად გამომივიდა. - დავფიქრდები ამაზე ღირს თუ არა შენი პატიება.- გამომწვევად გამომხედა და შემდეგ ჩემს ბაგეებს დაეწაფა

ზოგჯერ წინ გვყავს(15)

– ახლა კი მიდი მოწესრიგსი სახლში წადი და დაისვენე დევიდი ჩამიკოცნე.- ასე გამომისტუმრა მაქსმა ის, რომ არა არ ვიცი რა მეშველებოდა ამ უცხო ქვეყანაში.

ზოგჯერ წინ გვყავს (13)

– ქვეყნიდან მივდივარ დედა, გთხოვ ნურაფერს მკითხავ მივდივარ, რადგან ასეა საჭირო, შემდეგ მას მოვეხვიე და სახლიდან გავედი. მანქანის საბარგულში მოვათავსე ბარგი და აეროპორტისკენ წავედი.

ზოგჯერ წინ გვყავს (13)

– არა, რა ხო ვიძახი ეს ადამიანი მოგზავნილია. – მოგზავნილი ვარ კი,ოღონდ არა ადამიანის მიერ, არამედ… - დასრულების საშვალებას არ ვაძლევ და ვაწყვეტინებ. – აბა ვისგან ხარ მოგზავნილი? - მან საჩვენებელი თითი ჰაერში აღმართა და დაამატა.

ზოგჯერ წინ გვყავს (12)

– ჩემი ბრალი იყო, მაგრამ მეტი აღარ განმეორდება.- ვეუბნები და მივდივარ. – ვნახოთ, როდემდე შეძლებ თავის არიდებას.

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით(11)

– აქ აპირებ დარჩენას?- მკითხა ლაშამ. _ პატარა საქმეები მაქვს მოსაგვარებელი და როგორც კი მოვაგვარებ სოფელში დავბრუმდები. – სოფელში რისთვის?- გაიკვირვა ლაშამ. – დეას გამო.. - ამოვთქვი – დეა, იქ არის? _ კი, ძმაო არ მომჩვენებია, იმ დღეს და რაც არ უნდა

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით (10)

– ნუ ღელავ უკვე აქ ვარ.- ურეაქციოდ მივუგე. – რა გჭირს? რა სახე გაქვს ან შუბლზე რა დაგემართა ავარიაში მოყევი? – კი.-მოკლედ ვპასუხობ.