პატარა გოგონა დიდ ქალაქში (ნაწილი 5)

-ასეთი საქციელი არ მჩვევია - ისევ გამიმეორა, პიჯაკი გაისწორა და წინ წავიდა, მე როგორც ერთგული ლეკვი უკან სირბილით გავყევი - ეს ჩემი კაბინეტია - დიდი ყავისფერი კარისკენ მიმითითა - ეს კი შენი - მის გვერდით იმავე ფერის კარი დავინახე, ორივე კაბინეტს

გოგონა სალამანდრას ტატუთი -14- დასასრული!

როგორი აუხსნელი და სათუთი სიტყვაა მონატრება,ნატიფი და სათნო ატლასივით რომ არის გადაფენილი გულში და სიმსუბუქის შეგრძმებას ბადებს...მკვდარი ძმის ჩახუტება და მონატრების ერთიანად ჩაცხრომა იმდენად თბილი აღმოჩნდა რომ შესაფერის სიტყვებს ვერ ვპოულობ რომ

გოგონა სალამანდრას ტატუთი -13-

ყველა ქალს ჰყავს კაცის იდეალი, რომელზეც ოცნებობს,რომელიც არ დაიძინებს ადრე რომ ნახოს როგორ დაიძინებ იგი,რომელიც ხელით ატარებს და ყველას ეტყვის "ეს ისაა!".რომელიც ყველაფერს გააეთებს რომ მის საყვარელ ქალს გაეღიმოს და იყოს ბედნიერი.

გოგონა სალამანდრას ტატუთი -12-

როცა გგონია რომ შენთვის ყველაზე ახლობელი მხლოდოდ შენია და ერთგულია შენი,როცა მხოლოდ ერთი გაგაჩნია ამქვეყნად მხლოდ ვისაც უყვარხარ,როცა ერთ მუცელში ვიჯექით ერთმანეთზე მიხუტებულებს გვათენდებოდა...მერე კი ყტუილის მსხვერპლი ხდები,ქრება ნდობა ქრება

გოგონა სალამანდრას ტატუთი -11-

გულზე რაღაცამ გამკრა,ეს იმედი იყო იმედი რომელსაც მეთელი ორი წელიწადი ველოდი.ეს იყო სიმტკიცე ჩემი გრძნობებისა და გულის კარნახისა რომ ნიკა არ იყო მკვდარი!მე ამას ვგრძნობდი,გულში ვგრძობდი რომ ჩემი მეორე მე სადღაც იყო და ის სუნთქავდა თითქოს მე მესმოდა

გოგონა სალამანდრას ტატუთი -10-

წამწამები რამდენჯერე დავახამხამე,არმესმოდა არაფერი ყურთასმენა დახშული მქონდა აგონიაში ვვარდებოდი.გოგონამ შემამჩნია და ნაბიჯებს უმატა გონს მოვეგე და სწრაფად დავიძარი მისკენ,მანაც რომ ნახა მიკენ მივდიოდი გაიქცა აღელვებული უკან მივსდევდი ცრემლები

გოგონა სალამანდრას ტატუთი -9-

არადოდეს ვსვამდი ზედმეტს,არა ზოგადად არ ვსვამდი მაგრამ გუშინ რადამემართა არვიცი.სისუსტე გამოვიჩინე და ეს აშკარაა,ეს ოდესმე მაინც მოხდებოდა არვამბობ რომ ვნანობ მაგრამ....მაგრამ არვიცი...არეული ვარ,ქაოდურად მოძრაობს ფიქრები და

გოგონა სალამანდრას ტატუთი -8-

ჩემი მშობლების სახლი დავტოვეთ და ნელი ნაბიჯებით გავუყევით ნახევრად ჩაბნელებულ ქუჩებს.აქა-იქ მკრთალად ეცემოდა ლამპიონების მბჟუტავი სხივი ტროტუარს,მშვიდი საღამო იყო სავსე მთვარეც ამაყად დარაჯობდა ღამეს.

გოგონა საროსკიპოდან _''არც ისე მშვენიერია ცხოვრება'' (დასასრული)

რეზოს სახეზე ისეთი სურათი ეხატა წარმოდგენაც კი გაუჭირდებოდა ადამიანს ახლა რას ფიქრობდა. გიორგის სავარძლის ნიასკენ მიგორება უნდოდა ,მაგრამ ცალი ხელით ვერ შეძლო. -გაეთრიე ჩემი სახლიდან...გაეთრიე თორემ

გოგონა საროსკიპოდან _''არც ისე მშვენიერია ცხოვრება'' (11)

ცოტა ხანს იჯდა მარი შემოსასვლელში სანამ მარინა არ გამოჩნდა. ტანზეც გამოეცვალა და გზა და გზა ველაფერს ასწორებდა. სასწაული ქალი იყო რა. მიუხედავად იმისა ,რომ ასი მსახური ჰყავდა ყველაფერზე ხელი თვითონ უნდა შეევლო. მარის მოუახლოვდა -შენთვის ოთახი