და... გაბედავ? {ნაწილი III}

-გიჟი ხომ არ ხარ? ისე რას ვკითხულობ... გიჟი ხარ, აბა რა ხარ! - ეჩხუბებოდა ხმაგამტყდარი და ნელ-ნელა უწევდა ხმას მოსემ ტუჩებზე რომ ააფარა სისხლიანი თითები. -ჩუმად. ხალხს გააღვიძებ. - შემდეგ გააცნობიერა სისხლით რომ მოსვრა მისი სახე და უცებ მოაშორა

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (დასასრული)

- მეორე შანსი... - ამოვიჩურჩულე ხმა წართმეულმა, - თითქოს მარტივია, თითქოს მერე რა? მაგრამ რთულია, ძალიან რთული... - ამოვისუნთქე ხმამაღლა, თითქოს ჰაერი არ მკმაროდა. - არ ვიცი, ჯერ კიდევ არ ვიცი... - შუბლზე მოვისვი ხელი. - მჯერა, შენი სიყვარულის

-კი. და გაგიღიმებ {სრულად}

-და შენც დარჩი? -დავრჩი. -ასე უბრალოდ? -კი. ასე უბრალოდ. -და რომ გატკინა? -ის ტკივილი არაფერი იყო. მე უმისობა მომკლავდა.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 8)

თუმცა სკამის საზურგეზე გადაწოლილი ჩუმად, უხმოდ ვტიროდი, არ ვიცი რა იყო ეს, არ მინდა ასეთი სიყვარული, რომელიც ბედნიერებით არ სრულდება, არ მინდა ასეთი გრძნობა, არ მინდა, არ მინდა ...

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 7)

- მართა, პოპკორნი არ გაქვს? - რა პოპკორნი? - აბა ისე მიყურებ, მგონია, რომ “კინო” ვარ. - თემას ნუ უხვევ. - წარბი ამიწია.

და... გაბედავ? {ნაწილი II}

საწოლთან მუხლმოდრეკით ჩამომჯდარ მამაკაცს თავი ბალიშზე გოგოს ფერდაკარგულ სახესთან ახლოს დაუდია, ნატიფ თითებს გრძელ ფაფუკ თმაში ხლართავს, სევდიანი თვალით შესცქერის შუბლზე დადებულ ნაჭერს, მერე დახუჭულ თვალებზე დასცქერის, გონებაში მისი თაფლისფერები

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 6)

ვცეკვავდით ისე თითქოს მარტო ჩვენ ვიყავით, ვგრძნობდი ჩემში როგორ ბრძოლობდა სიყვარული და სიამაყე, ვგრძნობდი, როგორ მითრთოდა ხელები, მისი სუნთქვა თავბრუს მახვევდა და წარსულის მოგონებებში მაბრუნებდა.

და... გაბედავ? {ნაწილი I}

ხელის კანკალით დააკაკუნა კარზე... კარის გაღება, საკუთარი ნაწილის დანახვა და ასლუკუნება ერთი იყო. ძლიერად ეკვროდნენ ერთმანეთს, თითქოს ერთმანეთის სხეულებში შესისხლხორცება სწადდათ. ორივეს სახეს უნამავდა მლაშე სითხე და მათ გარდა იქ აღარაფერი არსებობდა...

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 5)

- მე პიცა მინდა, „მარგარიტა“. - აბა ისე, ქალი შენ არ გეკარება და პიცა მაინც ჭამე „მარგარიტა“. - ენა გადმოვუტიტე. - უფროსოო, - შევარდა მამაჩემთან, - მე ვერ ავიტან ასეთ დამცირებას, მორჩა, მე ვწერ განცხადებას და სამსახურიდან უნდა გაუშვათ, ნინე.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 4)

ცხოვრება ზოგჯერ მკაცრი და ზოგჯერ დაუნდობელია, ორი სიმართლიდან ვერ არჩევ ტყუილი რომელია... ან იქნებ ორი ტყუილია და ვერ არჩევ, რომელი უფრო ნაკლებად გატკენს გულს... იქნებ სიმართლესა და ტყუილს შორის დგახარ, იქნებ ერთი ტყუილია და მეორე სიმართლე? მაგრამ