მე შენ და ცხოვრება (თავი 8)

არ მინდა ეს სიყვარული, თუ ასეთი უნდა ვიყო.მასუსტებს და ძალას მართმევს,მეზიზღება ასეთი ჩემი თავი,მაგრამ ვერაფერს ვახერხებ.ვხვდები,რომ მასთან ვიქნები,მხოლოდ მასთან,ასეთი სუსტიც და ყველაზე ძლიერიც.

და იქნებ..

და როცა შეძრწუნებულს ჭაობის ზემოთ მხოლოდ დასახმარებლად გაწვდილი უფორმო და უშნო ხელებიღა დამრჩა, გეძახდი უხმოდ და თან ყველაზე ხმამაღლ

და გელოდები...

...ყოველი ღამე მოლოდინია და ჩემი სევდის მოზიარე...

ტყუილი და სიმართლე

ყოველდღე ჩემს თავს ძილის წინ და დილაობით ვატყუო, რომ ყველაფერი კარგადაა და არაფერი მომხდარა, მაშინ როცა სამყარო თავზე მენგრევა? როდემდე? როდემდე უნდა მოვიტყუოთ თავები?

შავი და თეთრი

არასასურველი მესამე შვილი აღმოვჩნდი ჩემი ოჯახისთვის.. სიღატაკე... სიცივე... ქუჩა... შიმშილი.. ცემა..

მე,შენ და

მთვარე ჩუმია როგორც ყოველთვის ფიქრები ჩემში ქარიშხალს იწვევს...

ცხოვრება და ადამიანი

საშინელება ის კი არ არის, რომ ბრბო გესვრის ქვებს, საშინელება ისაა, რომ ბრბოში ნაცნობ სახეებს ხედავ...ცხოვრება დაჭმუჭნულ ქაღალდზე, შენი სისხლით დაწერილი იმ ადამიანთა სიაა, რომლებიც გიყვარდა და დაგტოვეს...

სილურჯესა და სიმწვანეში (სრულად)

ეს ძველი შეჩერებული კადრის გაცოცხლებას ჰგავდა,თითქოს შევეხეთ და ამოძრავდა.ბავშვობაში მახსოვს ხშირად ვთხოვდი სანდროს "სანდრო გადამადგმევინე ნაბიჯები წყალზე"მაშინ ძალა არ ჰყოფნიდა ავეყვანე ხელში და ფეხის ტერფებით შევეჩერებინე დანაოჭებული წყლის

ყავა და სიყვარული

აღარაფერი ორი ნაჭერი ყავა დამისხი..ტორტი დაჭერი გვერდით მომიჯექ სულში ჩაგხედო შენ ხომ ეს გული ორად გაჭერი

მე შენ და ცხოვრება (თავი 7)

ცრემლები გადმომცვივდა და ისტერიული ტირილი ამიტყდა..ვერ ავიტანე, რომ მასთან წავიდა, ვერ ავიტანე რომ წარმოვიდგინე ამ ღამეს სხვას შეეხებოდა, სხვას გაუნაწილებდა თავის სითბოს..მიყვარს და მტკივა. მიყვარს?ხო ზუსტად ამ დროს მივხვდი რომ მიყვარს და ორგანულად