მე შენ და ქობულეთი

მთელი ენერგიით და შესაძლებლობით ვუკრავ..კლავიშებს თითებს ვაჭერ სიამოვნებით ვუსმენ ჩემივე დაკრულს და ნეტარებით ვასრულებ “მთვარის სონატას” -შესანიშნავი იყო..გამიღიმა მასწავლებელმა.-მადლობა

საყვარელი ვენები. VII, VIII და IX დღე

ამ სიზმრების გადამკიდე, ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ ორი ცხოვრებით ვცხოვრობ. დაძინებამდე და დაძინების შემდეგ. უკვე ერთმანეთში მერევა რომელი უფრო რეალურია. ამ ღამეებით თითქოს წარსულს ვინაზღაურებ. იმ დროს, რომელიც აუნთებლად ჩაიფერფლა. ავარიის შემდეგ

მე, შენ და მორჩა. (სრულად)

ეგონა ყველაფერს ვაპატიებდი, უფრო სწორად ყოველთვის ყველაფერს ვპატიობდი. მარტო დარჩენილ დღეებსაც, მის მონატრებაში გათენებასაც, მარტო დატოვებასაც. ყველაფერს ვპატიობდი, როცა ვიცოდი რომ დაბრუნდებოდა, დამირეკავდა, მომწერდა, ან სახლში მოსულს იქვე

პაემანის დღიურები. ეპიზოდი 8. ახალი ცხოვრება, მოულოდნელობა და

ჯერ გათენებული არ იყო, ნომრიდან რომ გამოვედი და მანქანების სადგომზე მივედი. ერთიანად მაკანკალებდა. ნახევარი საათი ველოდი, ეგებ ვინმე გამოჩენილიყო. ბოლოს, ვიღაც ტიპი დავლანდე. შვიდი საათისთვის გამოვიდა ავტოსადგომზე

და დიახ, ასეც ხდება,ზუსტად აი ასე.

არვიცი როგორ გამოვხატო გრძნობები რომლებიც ჩემს გულში ტრიალებს მაგიჟებს , შეიძლება სულაც არ გამომდიის კარგად წერა მაგრამ უბრალოდ მინდა ვწწერო, თქვენ იკითხეთ , მერე ან შემაქებთ ან გამაკრიტკებთ

საყვარელი ვენები. III, IV, V და VI დღე

მთელი დღე ჰამაკში ვინებივრე. აკა მორჩილაძის „ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები“ წავიკითხე და ვაღიარებ, გამიხარდა 90-იან წლებში რომ არ გავატარე ახალგაზრდობა. პრინციპში, რა მნიშვნელობა აქვს ჩემთვის. ისეც და ასეც სიბნელეში ვარ. მოწყენილობის დასამარცხებლად

საყვარელი ვენები. I და II დღე

თვალი რომ გაახილა თბილისს უკვე გასცდენოდნენ. მზე ისე უმოწყალოდ აღარ აჭერდა როგორც მაშინ, მანქანაში რომ ჩაჯდა და გაურკვეველი ვადით გამოემშვიდობა ქალაქს. აუჩქარებლად წამოჯდა. პირი ჰქონდა გამშრალი და თავი უბჟუოდა. მანამდე აფათურა ჩანთაში ხელი, სანამ არ

ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე (11თავი)

-ჩემი სულელი.-სხვებიც გვიყურებდნენ,ყურთან დაიხარა და ჩუმათ მიჩურჩულა.-მე და შენ სერიოზულად უნდა ვისაუბროთ-შემდეგ გასწორდა და თვალი ჩამიკრა.ამოვიხვნეშე და სამზარეულოში შევედი,წყალი დავლიე შემდეგ კი ნიაკოს გაკეთებული სალათის ჭამა დავიწყე.როგორც ჩანს

ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე (10თავი)

-არ ვუცი,რამდენიმე წლით.-იცით როგორ გავხდი?არა არ იცით,ამას ვერც მე აგიხსნით. უცებ ავიღე ტელეფინი და ნიაკოს დავურეკე,ისიც აეროპორტში ყოფილა.ამიტომ დღეს გაცდენა გადავწყვიტე და მეც ალექსანდრეს წავყევი. ყველა იქ იყო.გული საშინლად მწყდებიდა მაგრამ მე

სულიერი გამოცდა (თავი 1,2,3 და 4)

მე ვერ ავხსნი თუ რამდენად რთულია ელოდო იმას რაც არასდროს მოხდება. ფაქტი ერთია მე მათ მიმატოვეს, დამივიწყეს , უარმყვეს. ხანდახან ადამიანებს არ სურთ სიმართლის მოსმენა, რათა არ დაემსხვრათ საკუთარი