ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია(დასასრული)

რესტორანში მალევე მივედით.. აქ კი ნანახმა ყველაფერს გადააჭარბა... ყველაფერი ისე იყო მოწყობილი, როგორც "ნამდვილ"ი ქორწილში... ნეფე-დედოფლის მაგიდა ცალკე და ცალკე სტუმრების...-ალექსანდრე მაოცებ...აღტაცება ვერ დავმალე და პირდაღებულმა ორი სიტყვა ძლივს

ატეხილი გრძნობები (დასასრული)

ერთი გადახედა უცნობ ქალს ზიზღნარევი მზერით, ეტყობოდა არც ისეთი ასაკიანი იყო, უბრალოდ ნაადრევად დაეღარა თავისი ცხოვრების წესს. მისთვის არ სცხელოდა ფეფოს, თუმცა იმედოვნებდა საკმარისი ზიზღი და სიძულვილი ამოიკითხა ქალმა მის მზერაში. როგორმე თავი უნდა

შიშის ნოტები! (დასასრული)

და მაინც ძალიან რთულია იყო ძლიერი, როცა ყველაფერი ძალიან არეულია.. ადამიანები ყოველთვის ერთ ადგილზე ვტრიალებთ, მაშინაც კი როცა გვგონია წინ მივიწევთ.. სიცრუეა, სიცრუე და დიდი სისულელეა, ცხოვრებას წინ არ მივყავართ, უბრალოდ წრეზე გვატრიალებს და

მეორადი ბედნიერება [სრულად (+დასასრული თავი 16)]

არაფერი ახსოვდა ანნას იმ ორი კვირიდან, გარდა სასამართლოს დღისა. მხოლოდ მოსამართლის სიტყვებს უსმენდა გაფაციცებით.. განაჩენის გამოტანისას ალბათ პეტრეზე მეტად ღელავდა.. პეტრე კი განაჩენის ნაცვლად, ანნაზე ნერვიულობდა, მის ღელვაზე,

ჯარში ნაპოვნი სიყვარული (თავი 7) დასასრული

ელისაბედი იჯდა იმ სახლის სახურავზე, რომელთანაც ყველაზე დიდი და ტკბილი მოგონება აკავშირებდა, იხსენებდა როგორ აუხსნა სიყვარული ალექსანდრემ და ცრემლები დიოდა, ენატრებოდა! უყვარდა! იგრძნო შეხება, მიტრიალდა, დაინახა მონატრებული სიყვარული, ნელ-ნელა

მუხის ძირას / დასასრული ( მესამე ნაწილი სრულად)

დასასრული მესამე ნაწილი სრულად12 დეკემბერი იყო... ციოდა საშინლად... მე და ლიკუნა აბაშიძის კანაპედან გამოვედით,დაახლოებით საღამოს 8 საათი იქნებოდა... ფეხით გავუყევით მრგვალი ბაღისკენ,სადაც ჩემ ძმაკაცს უნდა შევხვედროდით და კინოში წავსულიყავით,მასთან

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [დასასრული]

კარისკენ წავედი. ვიფიქრე ლექსო და ლიზა მოვიდნენ-მეთქი, მაგრამ არა. კარი გამოვაღე და თვალებგაფართოებულმა, გაკვირვებულმა შევხედე დედაჩემს. სულ შეცვლილა. ერთი წლის განმავლობაში თითქოს ტრანსფორმირდა და სხვა გახდა. გამხდარიყო, თვალრბჩაცვენილი, სევდიანად

მე შენ სიზმარში შემიყვარდი. 14 დასასრული

ლუკა მოუთმენლად ელოდა გამომძიებლის ზარს.თან ისიც ანერვიულებდა, რომ გამტაცებლები სდუმდნენ და თანხაზე არ დაურეკეს,არადა წესით დღეს ადგილი უნდა ეცნობებინათ მისთვის.თავში იმ აზრმაც კი გაუელვა იქნებ ელენი აღარ არისო და გული ისე დაუმძიმდა თითქოს მძიმე

მუხის ძირას (მეორე ნაწილის დასასრული/თავი 5-7)

სანდრო ანის ზარის შემდეგ ძალიან დაიძაბა და შეეშინდა,არ იცოდა მართლა სად უნდა წავსულიყავი,მისი აზრით ან სახლში უნდა მივსულიყავი ან გიორგისთან,მაგრამ ამ ორიდან არცერთგან არ ვიყავი,ამიტომ კი თქვა მაგრად ო,მაგრამ მაინც წამოვიდა ჩემს მოსაძებნად...სანდრო

მამაკაცი მეტროდან (დასასრული)

–შენ არ ხარ დამნაშავე! –ცივი, უხეში ხმა მოხვდა ჩმს ყურთასმენას მთელ სხეულში სისხლთან ერთად დაიწყო დენა თითოეულმა ბგერამ. ამდენი ხნის შემდეგ ის ჩემს უკან იდგა და ჩვეული გამომეტყველებით ზურგს მიწვავდა. ნელა ავდექი და მისკენ მივტრიალდი. თავჩაღუნული