მე რომ მიყვარს (სტასია & ლუკა) დასასრული

-ხარაშოო - სიტყვა გავწელე და სწრაფად შევქანდი აბაზანაში. იქ ერთი დიდი ჩემოდანი დამხვდა თეთრეულით და ტანსაცმლით სავსე- მეღადავები? - თვალების ტრიალით გავვარდი ლუკასთან -რა? - საწოლზე იყო წამოკოტრიალებული და ისევ იმ ღიმილით მიმზერდა მე რომ მიყვარს

პატარძალი 《დასასრული》

კიდევ ერთი გოგონა გახდა პატარძალი, რომელიც ცასთან ახლოს მთის წვერზე იდგა თეთრი კაბით. ზღვარზე ცასა და მიწას შორის. სულ ერთი ნაბიჯიც და უფსკრულისკენ დაეშვებოდა ან უხილავ ტახტზე დაჯდებოდა, ქალღმერთად იქცეოდა . ყველა პატარძალი დგას ამ ზღვარზე და

მე და სიკვდილი(თავი 13) (დასასრული)

უკვე დაინახეთ რამდენჯერაც მოვკვდი, მაგრამ დღეს აღმოვაჩინე რომ თურმე ეს სიკვდილი სრული უაზრობაა. რამდენიმე თვეა რაც ამ გაურკვეველი ტიპის ნაწარმოებს ვწერ. ხოდა ახლა მინდა გითხრათ ერთი საოცარი რამ: თუ წინა თავები წაკითხული გაქვთ, ნახავდით რომ მუდმივად

სამიზნე || (თავი 12) დასასრული

-არ გგონია, რომ ზედმეტად ფილმის სცენარს გავს?_უხეშად გაეცინა ყოფილ მოადგილეს. -არამგონია მაგისთვის გეცალოს, უბრალოდ უთხარი აღარ ისროლონ და აქვე დაგტოვებ. -დავიჯერე როგორ არა_ხელი აუქნია კაცმა.

ზოი. თავი 8 (პირველი ნაწილის დასასრული)

ძვირფასო მხატვარო, შენ ჩემს სიცოცხლეს განსაკუთრებული და ერთობ დასამახსოვრებელი ცეცხლი შეუნთე. დიდ მადლობას გიხდი ამისათვის. შენთან პირველი შეხვედრის შემდეგ დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე უბედური დღეები, უსიამოვნო ფაქტები

კაფანდრა [26] [დასასრული]

თარაშმა სახლში ასასვლელი სამი ხის კიბე აიარა, ჩემოდანი კართან დადო და ჯიბიდან გასაღები ამოიღო. ლოლამ ცნობისმოყვარე მზერით გადახედა ეზოს, ცდილობდა სადმე მაინც მოეკრა თვალი სხვა სახლებისთვის, მაგრამ გარშემო ერთადერთი სახლი რომელიც ნახა ეს არის. ხის

სიკვდილმისჯილი - დასასრული

ოვალურ, ნაირფერად მოკაშკაშე ელექტრომაგნიტურ პლათფორმაზე მდგარმა რომამ პირველად ის იგრძნო, თუ როგორ შემოეკრა სხეულზე მწებავი, საოცრად სქელი მიკროლეპტონური ველი, შემდეგ ჰიპერპორტატული იმპულსის მკვეთრი დარტყმით, რომელიც სადღაც ქვემოდან წარმოიქმნა,

სათამაშო (დასასრული)

-საღამო მშვიდობის. -ზურგს უკან გავიგე ზვიადის ხმა. ზურგით ვიჯექით მე და დემნა და ვერ გვხედავდა. დამალვას აზრი არ ჰქონდა, უნდა მივსალმებოდი.-მეც ამ მაგიდაზე მოვხვდი.-თქვა და სახეზე წამოვწითლდი. ნამდვილად არ მინდოდა აქ, ჩემს გვერდით ყოფილიყო.

მზარეულის დღიური 14 (დასასრული)

ვატოს მანქანა აღარ იდგა. თვალებში დამიბნელდა, გული სასტიკად ამიჩქარდა და კედელი, რომ არა ალბათ წავიქცეოდი კიდეც. ეზოში მზის ბოლო თბილ სხივებზე თბებოდა ჩემი მეზობელი ნაზი, რომლისთვისაც არ არსებობდა ჭორი, რომელიც მან არ იცოდა. ნაზისთვის არ არსებობდა

მეგობრები (დასასრული)

ისე ვიხუტებ საწყალი ბავშვი ვეღარ სუნთქავს ხოლმე, იმიტომ რომ გიგას ნაწილია, გიგას სუნიაქვს, გიგასნაირი თვალები, ყველა მისი გამოხედვა გიგას მახსენებს და მაგიჟებს. ლოყაც კი გიგასნაირად ეჩხვლიტება, ყველაფერი გიგასი აქვს და ამისგამო უფრო მეტად მიყვარს.