პლიაჟის რომანები გრძელდება?! ( დასასრული )

- ბათუმის სურათები ისევ აქ გაქ? (მარიამი) - ჰო რა არის? (მე) - მანახე რა (მარიამი) - აჰაა (მე) - მარჯვნივ გაიხედე წინ (მარიამი) - რა ბიჭები არიან მერე? (მე) - საროჩკიანი ნახე (მარიამი) არაფერი ცხოვრება მიდი გაემზადე (მე) - ისედაც მივდიოდი (ნიკა) -

დააფასე საკუთარი თავი (დასასრული)

მთელი ძალით მომხვია ხელები და თავი ჩემს ყელში ჩარგო. ძალიან,ძალიან დიდ ხანს ვიყავით ასე. ფრთხილად გადმოანაცვლა ხელები მხრებიდან ლოყებზე და უსაზღვრო სითბოთი გამიღიმა...

ცრემლიანი ღამეები (დასასრული)

-როგორ ხარ?-მომიკითხეს თანამშრომლებმა. -შესანიშნავად.კახა სად არის?-თვალში რომ არ მომხვდა მაშინვე ვიკითხე. -შვებულება აიღო. -რა?-გამიფართოვდა თვალები. -ჰო,განსატვირთავად წავიდა ერთი თვით სამოგზაუროდ.

იყავი ბედნიერი - 4 - დასასრული

სახლში ვბრუნდებოდი , ღამით მაღაზიიდან.ძალიან მშიოდა, თანაც ხვალ გოგონებს ველოდი , ზეგ კი მონასტერში მივდიოდი.როგორც კი გეგისთან და რეზისთან საუბარს მოვრჩი მობილური ჩავიცურე ჯიბეში და ღიმილით შევედი სადარბაზოში.ვიგრძენი

სასიამოვნო ლაშქრობა (დასასრული)

ცხოვრება ერთი პატარა წუთია, რომელიც თვალის დახამხამებაში მთავრდება. ყველა ადამიანი დედამიწაზე რაიმე მისიის შესასრულებლადაა მოვლენილი.ლუკა ალბათ ჩემს გასაბედნიერებლად მოევლინა სამყაროს და დაკისრებული მისია

our hands 13 დასასრული

***გიგა*** დილით ადრე გავედით გარეთ, ჩემთვის ჩამოვჯექი ეზოში და ველოდებოდი მარიამის გაღვიზებას, უცბად უკნიდან ჩახუტება ვიგრძენი და შევტრიალდი, მარიამი იყო... -შენი ესემესი დილით ვნახე, ძალიან მიყვარხარ.- ყელში მაკოცა და კალთაში ჩამისკუპდა -მეგონა

Chocolate დასასრული

-აღარ გაგიშვებ-გეგას ხმა ტანზე მივლის და ბუსუსებს ყალყზე მიყენებს,ვხვდები,როგორ მომნატრები მისი ტუჩებიდან წარმოთქმული ჩემი სახელი და თვალებს ვხუჭავ. -არ გამიშვა.

მთებს იქით სიყვარულია! (დასასრული)

ვმოძრაობთ, ვცეკვავთ, მაგრამ არ ვლაპარაკობთ! რა საჭიროა ლაპარაკი, როდესაც ჩვენი თვალები ერთმანეთს ხვდება და ჩვენს თვალებშია აღბეჭდილი ბედნიერება. წუთები, წამები, დრო! უკითხავად გარბიან, მაგრამ რა საჭიროა, მათ მიჰყვე, როდესაც ბედნიერებას მიჰყვები.

მშვენიერი ლედის ვნებიანი ღამეები -12- დასასრული

ბედნიერებიდან უბდურებმდე,ერთი ნაბიჯიაო ამბობენ,მართალი ყოფილა...აკანკალებულ ხელებს ყელზე ვისვამ,ისეთი გრძნობა მაქვს თითქოს ვიხრჩობი.მუცელში იმედგაცრუება და ზიზიღი მიბუყბუყებს,მინდა ვიკივლო,ვიტირო და ემოციებისგან დავიცალო,

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. III, დასასრული)

თირგართენის პარკში სეირნობდნენ. გადაწყვიტეს, რომ მშობიარობამდე აქ დარჩებოდნენ, რადგან გართულებების ნებისმიერ მომენტში წარმოშობის რისკი იყო დიდი. სახლი იქირავეს, ბერლინის ცენტრალურ პარკთან ახლოს. ლიკა ექიმი მადლობებითა და საჩუქრებით დახუნძლული