წამიმღერე,კიდევ ერთხელ წამიმღერე

ან საერთოდ რად მასწავლე ცეკვა? მე ხომ ერთი მოუქნელი მერქვა. ეს ცრემლებიც დამეღალა ცეკვით, იქნებ ერთხელ მიყვარხარო გეთქვა.

"ერთხელ აეროპორტში" დასასრული

სიყვარულით ლენაარა შენ გიჩვენებ სეირს-დავემუქრე გულში და უახლოეს ტაქსში ჩავჯექი. ლუკას მანქანა მთელი გზა უკან მომყვებოდა თუმცა მე ოსტატურად არ შევიმჩნიე. მიუხედავად იმისა რომ ემოციურად კარგი თვითკონტროლი მაქვს, მაინც ძლივს ვაჩერებდი თვალებში

"ერთხელ აეროპორტში" თავი 5

ყველაფერი იდეალურად მიდის. კახიმ მისი მშობლები გამაცნო. როგორც აღმოჩნდა 3 წლის გაშორებულები არიან, თუმცა მახვილ თვალს არ გამოეპარება, რომ ეს ორი ადამიანი ისე იზიდავს ერთმანეთს, როგორც ცეცხლი და წყალი. კიდევ ერთი სიახლე ის არის, რომ რამოდენიმე კვირის

"ერთხელ აეროპორტში" თავი 4

მთელი საღამო სულელივით ვიღიმოდი, რომ გეკითხათ რა გაცინებსო ვერც გიპასუხებდით მაგრამ ფაქტია რომ ღიმილსგან უკვე სახის კუნთები მტკიოდა. ბაჩომ უკითახავად დაავლო ხელი ელეს და საცეკვაოდ წააპორწიალა

"ერთხელ აეროპორტში" თავი 3

ამ დღეს ნაწილ-ნაწილ ვიშლები და რამოდენიმე დღე ვუნდები სულის ნატეხების შეწებებას, ნიღბის მორგებას და "ბედნიერი" ლენას დაბრუნებას. უკვე მღვიძავს თუმცა, თვალებს ჯიუტად არ ვახელ. არ შემიძლია ჩემს ოთახში მჯდომარე დედის ცრემლით გაჟღენთილი თვალების ყურება.

"ერთხელ აეროპორტში" თავი 2

მეგობრებო ეს არის მეორე თავი. იმედია მოგეწონებათ. ზოგადად ეს სტილი ჩემი არ არის მაგრამ რაღაცნაირად კარგ ხასიათზე ვდგები ამ ისტორიის წერისას. არ მაქვს პრეტენზია იმის რომ კარგია. მე მსიამოვნებს იმედია თქვენც მოგეწონებათ. თქვენი ლენაჩამკივის ელე და

"ერთხელ აეროპორტში" თავი 1

აეროპორტში ვზივარ. სულმოუთქმელად ველი რეისს რომელსაც არ გავყვები. ერთი მარტივი მიზეზის გამო:ბილეთი არ ამიღია. მეტსაც გეტყვით პასპორტიც კი სახლში დავტოვე. ალბათ ფიქრობთ შეიშალაო. რომ მხედავდეთ იმასაც დაამატებდით აბა ამხელა ჩემოდანი ვისთვის

ერთხელ და სამუდამოდ (სრულად)

-ისევ, გადამარჩინე! -რა თქმა უნდა, მე ხომ შენი პირადი დაცვა ვარ! -არა, შენ ჩემი პირადი დაცვა არ ხარ! შენ ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ!

ერთხელ და სამუდამოდ (თავი 3)

- დილა მშვიდობისა. ხმამაღლა ვამობ და სამზარეულოს მაგიდასთან ადგილს ვიკავებ. -დილა მშვიდობისა. მიღიმის და უკვე მზა ომლეტს თეფშზე მიდებს. -რომელი საათია? -ჯერ ადრეა. შვიდიც არაა. -მშვენიერი, მაშინ მოვასწრებ მომზადებასაც. -დღეს მე გაგიყვან. პირველი

"ერთხელ"

დაგიჯექ გვერდით, სურნელი მცემს გაუშლელ ვარდის, თვალებს ვაპარებ შენს ფეხებზე ჩუმად და პარვით, როგორ ამშვენებს კაბა მუხლზე მაგ შენს თეთრ წვივებს, მაღალ ქუსლებზე ბასანოჩკი როგორ გამშვენებს.