მიზანი არსებობისთვის ! (11 თავი) დასასრული..

როცა ტკივილისგან ატირებული ელენე სამშობიაროში მიჰყავდა იმ წუთებში საერთოდ აღარაფერი ახსოვდა, არც ის, რომ თავს მისი მიკარების უფლება აუკრძალა, არც კატეგორიული გადაწყვეტილება იმის თაობაზე რომ საერთოდ აღარ დალაპარაკებოდა.. უწყვეტად უმეორებდა, რომ

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 8)

-მოსალოცად გვქონია საქმე-ისევ ისეთი ტონით წარმოთქვა დემეტრემ და ლექსოს მხარზე ხელი დაკრა. -აუ იმდენი რაღაც გვაქ დასასველებელი დაგვტბორავს ჩემი...-სერიოზულად თქვა უჩამ რაზეც ყველა 2 წუთი ვფიქრობდით. -აუ დებილია ეს-წამოიყვირა ბესომ და ლუდს დასწვდა.

ფულზე ღირებული 15 თავი

იჯდა ყიფიანი და ხელებში მისი პატარა ეკავა. ისე ებღაუჭებოდა თითქოს ეშინოდა,რომ არავის წაერთმია,მაგრამ ამავდროულად ისე სათუთად და ისეთი დიდი სიფრთხილით ეპყრობოდა... უყურებდა მის პატარას და... და აი იგრძნო როგორ გაკვეთა ცხელმა სითხემ

ომგამოვლილები (თავი 10)

სადარბაზოში მოხატულ ჭერს, ქოთნის ყვავილებს და ორნამენტებიან კარს ბევრი ვერც შეამჩნევდა, თუმცა კატო ამ უმნიშვნელო დეტალებს უკვირდებოდა, თვლიდა რომ წვრილმანები გაცილებით მეტს ამბობენ ჩვენზე. სანდროს ხასიათის სიღრმეებში ჩადიოდა და იქედან თავის დაღწევა

ვატო არაბული (5 თავი)

არაბული გვერდით მიუწვა და მთელი ძალით ეხუტებბოდა და თმებზე ეფერებოდა, სახეზე ეფერებოდა და ფიქრობდა რა ეშველობდა ან როგორი იქნებოდა კესოს გარეშე მისი ცხოვრება, პასუხი კიმხოლოდ ერთი იყო ის იქნებოდა ერთი უბადრუკი ცხოვვრებაზე ხელ აღებული ტიპი და ალბათ

ნაყიდი სილამაზე [17 თავი]

-ევა სახეზე ფერი არ გადევს. -არაფერია ანა, კარგად ვარ. -რას ნიშნავს კარგად ხარ, სარკეში არ ჩაგიხედია? -მართლა კარგად ვარ. -გამომართვით._ ალექსანდრე ჩემ გვერდით დაჯდა. მე და ანას ყავა და ფუნთუშა გამოგვიწოდა -მადლობა. მე მართლა არ მშია,

მე მერიენი ვარ! თავი I

ერთხელ, როდესაც ისტორიის გაკვეთილიდან სახლში ვბრუნდებოდი მეტროთი, ჩემს გვერდით სკამზე დავინახე დაყრილი ფურცლები. შეიძლება ყურადღებაც კი არ მიმექცია, რომ არა ფოტოსურათი, რომელიც ფურცლებს შორის მოჩანდა. ვეღარ გადამეწყვიტა რა მექნა

ბოლო გაღიმება (თავი 2)

-ან ხუთ წუთში შენთან ვართ და ყავა გავიკეთე რა.. -კაი კაი გელოდებით მალე. მართლაც ხუთ წუთში კარებზე ზარის ხმა გაისმა. -რას შვები გოგოო, სად დაიკარგე მთელი კვირა? საყვედურებით დაიწყო შეხვედრა ელემ. -გამარჯობა ელენე. თითქოს კითხვა ვერ გაიგო ანამ და

ნინაკა (თავი პირველი)

იწვოდა ქალაქი და იწვოდა ხალხი. ასფალტს რამის ცეცხლი მოკიდებოდა ისე გადახუნებულიყო მზისგან, ამას მანქანების გამონაბოლქვი და აუტანელი ხმაურიც ემატებოდა. მოკლედ, თბილისში გაჩერება უკვე აღარავის შეეძლო. შუა დღის პლეხანოვზე აქა-იქ, კანტი-კუნტად თუ

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 7)

დემეტრეს სახეს რომ შევხედე, წინასწარ შემეცოდა ბესო. -მეგონა შენი ცემა არ დამჭირდებოდა ისე გაიგებდი ჩემს ნათქვამს, მაგრამ ეტყობა შევცდი!-გავიგე ჩემი „ბოროტის“ მშვიდი ხმა, მისი ისეც ბოხი ხმა უფრო დაბოხებოდა და ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. პირველად