იძულებითი ქორწინება 15 თავი

გაგიჟებულ სანდრო მეათასეჯერ კითხულობდა ნათიას დატოვებულ წერილს და მისი გონება მაინც ვერ აცნობიერებდა იქ დაწერილი სიტყვების მნიშვნელობას

იძულებითი ქორწინება 14 თავი

ნათია მანქანაში ჩაჯდა და საქარე მინას გაუშტერა თვალი, სანდრო საჭეს მიუჯდა და სულ ერთი წამით შეხედა ცოლს, რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ გადაიფიქრა

ხმაურიანი მარტოობა (თავი 1)

იჯდა მდუმარედ, ფიქრებში დაკარგული ალექსი და შეჰყურებდა ცაზე ლამაზად მოკაშკაშე ვარსკვლავებს. მის შავ, მრავლისმეტყველ თვალებში ტკივილი იგრძნობოდა, მაგრამ ამას ცოტა თუ შეამჩნევდა.

შეჯახება ზევსთან. (თავი 9)

კარზე კაკუნის შემდეგ თამამად შეაღო ვაჩემ ექიმის კარი და ტელეფონზე მოსაუბრეს იქვე დაელოდა. მალევე მორჩა კაცი პაციენტისთვის რჩევების მიცემას და ბიჭს მოუბრუნდა.

იძულებითი ქორწინება 13 თავი

სანდრომ პალატის კარი შეაღო თუ არა ლაშას ცივი მზერა მიეყინა მის არეულ თვალებზე, დიდხანს უყურებდა მეგობარს თვალებში ბოლოს კი მზერა ღია კარზე გადაიტანა

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 2)

ზღვა ღელავდა და ნაპირს მოხეთქებულ ყოველ ტალღას უკან დახევისას კენჭები ჩხრიალით მისდევდნენ. რომელიღაც ქართული ლექსიდან მახსოვდა, რომ ეს ხმაური აბლოდისმენტები იყო. თოლიების ჭყივილზე კი უკულტურო მსმენელი გამახსენდა და ხმამაღლა გამეცინა.

ჩემზე უნდა დაგელაპარაკო... (თავი3)

"ზედმეტად შორს ვიყავით ერთმანეთისგან. ის მთის მწვერვალი იყო, მე კი მის კენწეროზე, თოვლში ჩაფლულ პატარა ქოხში გამომწყვდეული პრინცესა, რომელმაც არ იცის თავი როგორ გაართვას დათოვლილ მთებს, არ იცის როგორ გადაურჩეს ზვავს და ამიტომ, არასოდეს გამოდიოდა იმ

ჩემზე უნდა დაგელაპარაკო... (თავი2)

"მე და ლეო, თითქმის ტყუპები ვართ. ორივენი, ერთსა და იმავე წელს, 5 აგვისტოს დავიბადეთ. ის უფრო გვიან, მე უფრო ადრე. მე მთვარის ქვეშ დავიბადე - ღამით. ის მზის ქვეშ -შუადღეს, როცა მზე პირდაპირ შუაში დგას. შენ ახლა გაბრაზდები, ვიცი. ირონიული სიცილი

შეჯახება ზევსთან. (თავი 8)

სამი დღის მანძილზე ითმინა ნინიმ, წამით არ ასვენებდა გონებას ბიჭზე ფიქრები რომ არ შემოპარვოდა, თუ ეს მოხდებოდა მაშინვე საავადმყოფოს დიალოგს იხსენებდა და ბოლომდე ცდილობდა ცრემლების გარეშე გაეძლო. პირველად მოეწონა ასე ვინმე, პირველად მისცა

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 1)

ზღვაში დაკარგულ ჰორიზონტს გავყურებდი და ვწუხდი, რომ ცხოვრების ახალი ეტაპის დაწყება ამ საოცარი ფერების გარეშე მომიწევდა. უსასრულობიდან მოქროლილმა ნიავმა სექტემბრის სიგრილე მომიტანა და თვალები უნებურად დავხუჭე. არასდროს მიგრძვნია იმდენი სიცოცხლე,