ზოი. მეორე ნაწილი. თავი 7

სასაფლაო მკვდართა სავანეში ჩაფლული სიმშვიდით შემოსილი შეეგება იქ მისულ მათეს. არ კრთოდა ფოთოლები არცერთ ხეზე. წყნარი სიგრილე დასრიალებდა საფლავებს შორის გველური კლაკვნით. მდუმარე იყო და სიკვდილთან გარიგებული

მოტაცების მსხვერპლი (თავი1)

ამიტომ ვერც გამოუტყდა სიყვარულში,ვერ გაბედა, შეეშინდა მარიამს ეჭვი არ შეპარვოდა მის სიყვარულში. სულ ორი ზაფხულია რაც ერთმანეთს იცნობენ და ერთკვირაზე მეტი ვერ მოახერხა აქ დარჩენა,მაგრამ მიწერ-მოწერა და სოციალური ქსელიც საკმარისი

მეფური სიყვარული (თავი 3)

თავი დამცირებულად ვიგრძენი რა თქმა უნდა მსგავს რამეს არ მოველოდი, მაგრამ გრძნობები გავთიშე ისედაც დაღლილი ვიყავი დავწექი და დავიძნე იმ იმედით, რომ მეორე დღეს ჩემი ბავშვების სანახავად წავიდოდი. უკვე ორი დღე იყო გასული, რაც ნანახი

Love me till the end თავი 9

თვალებს ვახელ და ალექსანდრეს ვუყურებ, მის ბალიშში ნახევრად ჩარგულ სახეს და შუბლზე ჩამოყრილ თმებს. მეღიმება და მუცელში უკვე შეჩვეულ სითბოს ვგრძნობ. ვხვდები , რომ ჩემში რაღაც შეიცვალა, რომ ის აღარ ვარ ვინც აქამდე ვიყავი.

ერთმანეთზე ჯიუტები (თავი 3)

მოვლენ ხოლმე ადამიანები, შემოვლენ შენს ცხოვრებაში, იხმაურებენ, შეეხებიან ყველაფერს. იცოცხლებენ შენს სივრცეში, მერე კი ადგებიან და წავლენ. გაიხურავენ კარს, ისე, ვითომც არაფერი და დარჩები არეული სახლივით. ხედავ ყველაფერი

ტანჯვისთვის დაბადებული(მეთერთმეტე თავი)

-ბარბარე წამომემყვი! საკმაოდ მკაცრი ტონით მითხრა და მეც უხმოდ გავყევი მას. იმ ოთახისკენ მივდიოდი, სადაც,როგორც მითხრეს უნდა აღსრულებულიყო წინასწარმეტყველება და აღმსდგარიყო სამაელი ამის ასაკეთებლად კი ჩემი სისხლი

ჩემს შესახებ (2-თავი)

კიბეზე სწრაფად ჩავირბინე.კარებიდან რომ გავედი ელენა დავინახე გზას მიშტერებოდა -დილამშვიდობის საყვარელო ელენა უცბად გამოველაპარაკე.ხმას არ მცემს ისევ გზისკენ იყურება -ელენა!კარგად ხარ? -ოჰ,ანასტასია გისმენ რამე მითხარი?

ზიზღნარევი სიყვარული (თავი7)

მარიამს ცხვირი აეწვა და მომდგარი ცრემლები გადმოედინა, ეცადა თავი მოეთოკა მაგრამ, ბოლოს მაინც ნერვებმა უმტყუნა და ხმამაღლა ატირდა, ანა კართან იდგა და მას მისჩერებოდა

მეფური სიყვარული (თავი 2)

დედის სიტყები გულზე მალამოდ დამედო, როდესაც მისი გააფთრებული სახე დავინახე სიამაყით ავივსე მივხვდი, რომ არაფრის არუნდა შემშინებოდა. ამ დრომდე ვფიქრობდი, რომ დასაწყნარებელი მე გავხდებოდი, მაგრამ პირიქით დედა მუხლებზე ჩაიკეცა და გოდება დაწიყო.

ერთმანეთზე ჯიუტები (თავი 2)

როგორ ხართ გოგოებო?- გაგვიღიმა ვაკომ - ჩევნ კარგად, შენ როგორ ხარ? - კოსომ უპასუხა ჩემს მაგივრადაც, რადგან მე ზედმეტად დაკავებული ვიყავი ახლების