ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მერვე)

-ანი, ბექა ბოდიში რაა, ვიცი ერთად უნდა გაგვეტარებინა ეს დრო, მარა აი როარ წავიდეთ არ შეიძლება -კაი რა გჭირს შე*ემა, უნდა წახვიდე აბა რაა მე და დემეტრე უკვე აეროპორტში ვდგავართ, როგორც წესი პარიზში თაფლობისთვის გასატარებლად მიდიან ხოლმე, ან

წარსულის მონები 1 თავი

იმაზე მეტად მომწონს ვიდრე მინდა რომ მომწონდეს . საერთოდ არ მინდა , რომ მომწონდეს , ეს ემოციები და გრძნობები ჯანსაღ აზროვნებაში ხლს მიშლის . მხოლოდ ჩემ აზროვნებაში რომ იყოს საქმე კიდევ არაფერი , მაგრამ მე ის ადამიანი ჩამრჩა გულში ვინც იმ ადამიანის

ჩემი ,,ტირანი " (თავი 3 )

ცოტახანს გაკვირვებული იჯდა დემეტრე ჯაყელი კაბინეტში, თვალი გააყოლა წითურ არსებას-მისი სიმტკიცე ,სხარტი პასუხები, ირონია და ბავშვურობა ერთდროულად ძალიან მოსწონდა,რაღაც უცნაურს იწვევადა ეს გოგო მასში,ასეთი რამ ადრე არ დამართნია,მაგრამ ადრე ასე არც

გოგონა ისამნისფერი თმებით (თავი მეორე)

ნიკა როკ კონცერტზე გავიცანი. ერთ-ერთ ბენდში უკრავდა. ბევრი საერთო ინტერესის გამო მალევე დავახლოვდით. ძალიან მაგარი წყვილი ვიყავით 1 წელი ყველა ჩვენზე ლაპარაკობდა.ხოლო ერთი წლის მერე ერთმა გოგომ თავდაყირა დააყენა ყველაფერი. და სულ რაღაც ერთ თვეში

მდუმარე სასტუმრო - დაკარგული (თავი 7)

სასტუმროში რომ ვიყავით, "შავ ოთახში" მოინდომა შესვლა… ვუთხარი, არ გინდა-მეთქი, მაგრამ არ დამიჯერა! მე გავბრაზდი და ჩვენს ოთახში ავედი… დილამდე არ შემოსულა… მეგონა, ჩემი შეშინება უნდოდა… მაგრამ არც დილით გამოჩნდა. საუზმეზე მის გარეშე ჩავედი… ყველა

საუკეთესო ჩემში (თავი5)

იმედგაცრუება...ყველაზე საშინელი შეგრძნებაა,რომელიც ახლა განვიცადე,თავი დამცირებულად ვიგრძენი..ისეთი მიამიტი აღმოვჩნდი,მეგონა ბოლო წუთამდე,რომ ვაჩე შეიცვლებოდა..ისე დარწმუნებით მელაპარაკებოდა ამ ბოლო ხანებში,მეგონა მართლა ნანობდა მის საქციელს და ახლა

თბილისი ცის ქვეშ თავი 4

ჩამოეკიდა.გაბრაზებულმა დაუმშვიდობებლად მივუხურე ცხვირწინ კარი,აფეთქებას არაფერი მიკლდა,ჯავრი ნაყინზე ვიყარე და პირდაპირ სანაგვში მოვისროლე.იმ ღამით საძინებელს არ გავკარებივარ რომ ისევ უძილო არ დავრჩენილიყავი.ამისთვის აუცილებლად მოგთხოვდი პასუხს მათე

"დიდებული იყო ის ზაფხული..." თავი IV

რათქმაუნდა არავინ. ამაზე კი ჩვენს ბიჭს სახე მოეღუშა ისეთი სასაცილო იყო სიცილი ძლივს შევიკავე.. ერთმანეთი კიდე ვაწამეთ კარგახანს, ბოლოს მოგვბეზრდა ესეც და შევეშვით თამაშს. ამასობაში შემოგვაღამდა ისე რომ ვერც გავიგეთ. მე და ნია ოთახში ავედით

მარიონეტი (ოცდამეთერთმეტე თავი)

გიგას თვალები დაეხუჭა, ნესტოები უთრთოდა მღელვარებისგან, ერთიანად გაფითრებული ნერვიული ცახცახის შესაჩერებლად სულ ტყუილად ეჭიდებოდა მაგიდის ზედაპირს. - გგონია ცოცხალი ძალით გვიტევდნენ? როგორ გეკადრება, რუსებმა თავი ამდენადაც კი არ შეიწუხეს,

საუკეთესო ჩემში (თავი4)

ჩავედი ქვემოთ.. -აქ რას აკეთებ? შენ სულ გააფრინე? -შენი ნახვა მინდოდა მელანო.. -შენ რაიყო მთვრალი ხარ? გაკვირვებული სახით გავხედე