ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეოთხე)

იცი რაა ეს დღე კარგად დაიმახსოვრე ელენე დვალო, კარგად დაიმახსოვრე, დღეიდან ყველაფერი შეიცვლებაა, მეტის ღირსი ვარ ნამდვილად, აიეხლა ნახავ როგორია ნამდვილი ოჯახური იდილია ჩემო ეგრედწოდენულო მეუღლევ - გაცოფებული იყო დემეტრე, ჯერ ესეთი არმინახავს,

მდუმარე სასტუმრო - უცნაური სურვილი (თავი 2)

გამარჯობა, ჯონ! – მიესალმა მეთიუ ბარმენს და დახლზე ათდოლარიანი დაუდო. - გაგიმარჯოს, მეგობარო! გილოცავ დაქორწინებას! არაჩვეულებრივი არჩევანია, მინდა გითხრა!.. - მადლობა! – თქვა მეთიუმ და ელის მისალმების ნიშნად თავი დაუქნია. მეთიუს ცოლმა ჯონს გაუღიმა

მარიონეტი (ოცდამეათე თავი)

- ტრასაზე მოძრავ ავტობუსს რუსები ხედავდნენ? - ინტერესით ჩაეკითხა ნინო. - იცი, წლების განმავლობაში ვფიქრობდი და ვცდილობდი ახსნის მოძებნას. მაგრამ ვერ შევძელი. მხოლოდ დილეტანტი წამოვიდოდა გაგრაში ცენტრალური ტრასით. სადაზვერვო სამსახურის

ორი მოწმე (თავი 3)

-გაუჩინარებამდეც იქ იყო? -სიმართლე რომ გითხრათ არ ვიცი, ისიც არ ვიცოდი რომ გაუჩინარდა, რაც დემეტრე გაიცნო ღამით ხშირად უყვარდათ გასვლა, ახალი გზა რომ დააგეს ქუთაისში შემოსასვლელი იქ დგებოდნენ მანქანით , ერთ-ერთი ადგილიდან მთელი ქუთაისის ხედი ჩანდა

მე შენამდე (თავი-6)

კომპანიიდან გავდიოდი,მაგრამ ჩემბედად დამიანემ გამოყო კაბინეტიდან თავი და დამინახა -საიით? -თქვენთან მოვდიოდი..ყველაფერი შევასრულე,და თუ ჩემთან საქმე აღარ გაქვთ მე წავალ -კარგი წავდით მითხრა და მაშინვე თავისი გრილი და სათუთი თითები შემახო. როგორ

ყოველი ოცდამეერთე (თავი მესამე)

გვერდით ერთი თმა გაწეწილი ფანქბოი დამიჯდა - გავიცნოთ?-უკაცრავად ბიჭი ვინ უნდა გავიცნოთ? - კი ვიცოდი ამაში რასაც გულისხმობდა, მაგრამ ვაგრძნობინე, რომ გოგოსთან ასე არ უნდა წამოიწყოს დიალოგი. ჩავიცინე და ვკითხე

ელენე 1 თავი

რთულია იცხოვრო ისეთ ქალაქში სადაც ყველა გიცნობს, იციან ვინხარ, რას წარმოადგენ, შენს ყოველ ნაბიჯს აკონტროლებენ და არიცი რომელ კედელს შასკდე. რა თქმა უნდა, ელენე ამ სირთულეს არ აწდებოდა. არ არის ისეთი გოგო თბილისს, რომ შეეფერება.ერთი ჩვეულებრივი მუქ

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მერვე)

გავახილე და ჩემს წინ აუღწერელი სილამაზე გადაიშალა. გვირილებით მოფენილი მინდორი, ხეებით გარშემორტყმული, იქვე ჩამდგარი პატარა სახლი და ამ სახლის წინ მდგარი მაგიდა, უზარმაზარი გვირილების თაიგულით -ულამაზესია-ვთქვი თვალებ გაბრწყინებულმა -მოგწონს?

ეს რეალობაა? (თავი 2)

მისკენ გავიწიე, რომ ჩანთა ამეღო, მაგრამ ხელი მაღლა აწია და ვეღარ მივწვდი. -ჩანთა დამიბრუნე. თითის წვერებზე ავიწიე და ეშმაკურად მომღიმარ ალექსანდრეს თვალებში ახლოდან ჩავხედე. მისი მუქი ყავისფერი თვალები კლუბის სიბნელეშიც ელვარებდნენ. მან მკლავში ხელი

ორი მოწმე (თავი 2)

უსიტყვოდ დაძრა დემნამ მანქანა და დაჩის მშობლებისკენ წავიდნენ. ორივე ადგილზე გაიყინა, ხმა ვერცერთმა ამოიღო. დედამისმა ერთი ცრემლიც კი ვერ გადმოაგდო ისეთი გაყინული სახით მიაჩერდა დაჩის -დაიჭირეთ?