ლოგინის გოგოები (თავი პირველი)

რა უნდა მექნა?! სამყაროს სისტემა ადამიანებს ერთმანეთს აერთებს. უსიამოვნება კი არავის სურდა, არც მე მათ შორის... და რომ მეთქვა, ,,იქნებ უბრალოდ შეეშვათ“ ესეც კი მე შემომიბრუნდებოდა ცუდად. ამიტომ როგორც მხდალი, ამ მშვენიერი გარემოს დეკორაცია,

შემიყვარდი..არ დამტოვო (2თავი)

თვალებს დახუჭვის საშვალებას არ ვაძლევდი, ძალებს ვიკრებდი, მინდოდა რაიმე გამეხსენებინა. რას ვაკეთებდი ასეთ უცხო გარემოში. მახსოვს, ბოლოს რა ბედნიერი ვიყავი მას ჩემი ხელი ეჭირა. ერთნაირი რიტმით ვსუნთქავდით, მთელი სამყარო ჩემი მეგონა. ასე რატომ დამსაჯა

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 11 თავი

--გულო გრძნობების წყარო ხარ დაუშრობელი,გულის სიცოცხლე მის სიცოცხლის წყაროდ ქცეულა, გულის სისხლძარღვებს ამოძრავებს კაპილარები, სისხლი მჩქეფარე ნაკადულად ამოხეთქილა.სასიყვარულო სიტყვით გამოვიდა გეგი და შემდეგ სათითაოდ გადახედა ყველას და ისევ თქვა;

სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 3)

ხდებოდეს,ჩემს გამო რატომ უნდა იტანჯებოდეს ბელსი.არა არ დავუშვებ.მე ვიცოცხლებ ხომ ღმერთო? ხო ვიცოცხლებ?... ვეკითხები ღმერთს​,თუმცა პასუხი არ ისმის,ანდა ვინ მიპასუხებს,მგონი მართლა გავგიჟდი.პატარა მანძილი გვაქვს გავლილი,როდესაც ალექსანდრეს

იო (თავი 2)

-მაღალი ქუსლები, მუხლამდე კაბა. თეთრი პერანგი ყელამდე შეკრული, თმის დავარცხნაზე ალბათ, დიდი ხანი წვალობდი. ჰო, და ეს დაყენებული... მომღიმარი სახე. -თავის მოძრაობით საკუთარი სახისკენ ანიშნა ლეას. -უშინაარსო ფიტულს ჰგავხარ.

მაბედნიერებ! (9 თავი)

მცხეთისკენ მიმავალი გზა მეტად დამღლელი აღმოჩნდა. გავყურებდი ფანჯრიდან აბიბინებულ მდელოებს, აყვავებულ ხეებს და ჩაბნელებულ ხეებს. როცა ადგილზე მივედი ნინოს ჩემს სპორტის მასწავლებელს და საუკეთესო მეგობარს დავურეკე. -ნინ რგორ ხარ? სახლში ხარ? -მარიიი.

შემიყვარდი..არ დამტოვო (1თავი)

განა ასეთი რთულია გიყვარდეს ის, ვისაც ყველაზე მეტად სჭირდება შენი სიყვარული?! მაგრამ, ჩვენ არასწორად ვიქცევით, როდესაც ვიყვარებთ იმას ვინც ამის ღირსი არაა, რატომ ხდება ასე?! არა... უნდა ვეცადო! უნდა შევიყვარო!..

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 9) დასასრული.

ყველაზესაშინელი დღეა ჩემს ცხოვრებაში. აბაზანაში ჩამკეტეს და გრეთ ვეღარ გავდივარ. ტელეფონიც მიჯდება და გაგასაც ვერ ვუკავშირდები. ერთადერთი რაც მაქ ნორმალური ეს რვეულია. რომელიც უკვე მეორეხ წავიკითხე და მეორეხ მომინდ დროის უკან დაბრუნებადა მეთქვა რომ

ასეც ხდება ხოლმე (26 თავი)

ლუკას მისვლამ საუბარი გააწყვეტინა ომიკოს და ნიდას. -ბაზარში მიდიან ბავშვები ნიდუ როგორ ხარ? რას შვებიიიი? გაიკრიჭა  მანქანიდან გადმოსული ლუკიტო.. -ეს რაღა მოიგონე? გაიღიმა  ნიდამ და ლუკა გადაკოცნა.

სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 2)

ეს თავი კი კვლავაც მტკივა,ოდნავ თავბრუს ხვევას ვგრძნობ და სკამს ძილერად ვეჭიდები.მხარზე ვიღაცის ხელს ვგრძნობ და ძლივს ძლივობით ვახელ თვალებს,და ვშეშდები.ჩემს წინ, პირდაპირ ჩემს წინ "ჩემი" მწვანეთვალება დგას და შეშინებული (ყოველ შემთხვევაში მე ასე