ლელო (თავი 15)

ნიკუშამდე, ეს დღე შენ უნდა მოგილოცო. შეიძლება არ მესმის და არ ვიცი, როგორ გიყვარს, მაგრამ ის ვიცი, ყოველ ღამე რომ გეღვიძებ და მის ოთახში შედიხარ. ის ვიცი, ყველა გადაწყვეტილები მიღებამდე ნიკუშაზე, რომ ფიქრობ. ის ვიცი, როგორ ნერვიულობ, როდესაც სიცხე

მაბედნიერებ! (2 თავი)

-ქეთი? აქ რას...-სიტყვა არ მქონდა დამთავრებული მკლავში რო ჩამაფრინდა და გარეთ გამიყვანა. საშინლად ციოდა მე კი ქურთუკიც არ მეცვა-ქეთი რა გინდა გამიშვი! -ეხლა მომისმინე პატარა ქალბატონო.შენ მე მეკუთვნი და დავიღალე შენი შენახვით. -ჯერ ერთი მცივა, მერე

პროფესია ჰაკერი... (2თავი)

დამტოვა, ამ ველურმა მართლა აქ დამტოვა, წამოვიყვირე როცა ნახევარ საათიანი ლოდინის შემდეგ დუდუ მაინც არ გამოჩნდა. ახლა რა გავაკეთო, ჯიპიესს დავყურებ რომელიც წრიპინით მამცნობს რომ ხელელმარჯვნივ უნდა წავიდე და ჰოი საოცრებავ, ეს ხელ მარჯვნივ პირდაპირ

ლელო (თავი 14)

რა უნდა მეგრძნო? რა უნდა მეფიქრა? აღარაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა. გადავწყვიტე უბრალოდ დინებას მივყვე. აღარ ვაპირებ დროის ყველაფრის გაანალიზებაში დაკარგვაში. რაც მოხდება, მოხდება. რა აზრი ჰქონდა დარდს, სევდას, გულის ტკენას? ეს ვერაფერს შეცვლის. სახლის

ასეც ხდება ხოლმე (18 თავი)

აღფრთოვანებულები არ დარჩენილან მათი მშობლები. მაგრამ რა ექნათ? ბევრი ახსნითა და ლაპარაკით დაიღალნენ და ბოლოს მაინც დათანხმდნენ ახალგაზდებს.. მეორე დღეს რაჭაში ჩავიდნენ, ნიკოლოზის სოფელში. ნიდა აღფრთოვანებული უყურებდა მის წინ გადაშლილ სილამაზეს.

ჩვენ დღეს სიკვდილთან ბრძოლა წავაგეთ (I ნაწილი) (II თავი)

სახლამდე მიმიყვანა და მანქანა კორპუსთან გააჩერა. რატომღაც მეგონა, რომ რაღაცის თქმა უნდოდა. ნახვამდის.. დავემშვიდობე და სახელურს მოვკიდე ხელი, უკვე გადასვლას ვაპირებდი. შოკ, ხოო.- თავი მოვაბრუნე-გისმენ, არაფერს იტყვი? არაფერი, ძილინებისა. შუბლზე

მეორედ არ იბადებიან (თავი 1)

-ისე მიკვირს მთელი თვეებია გაიგნორებ და მაინც რომ ცდილობდ ურთიერთობის აღდგენას, ვოთ ეტა მინს. -იმას, რომ ჩემთვის მნიშვნელოვანი ხარ. -მნიშვნელოვანი კი არა ერთი სული გაქვს შენი ტურტლიანი ხელებით სადმე მომიფათურო. -რა სიტყვებია ეს..

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი8)

ვივახშმეთ... ყველაფერი მივალაგეთ... სანდრო როგორც ყოველთვის კარგ ხასიათზეა, ლუკა და მე მოწყენილები ვსხედვართ და ველოდებით... დრო უსაშველოდ გაიწელა, იმედის გადაწურვამდე რამდენიმე წამამდე კარზე ზარია... უცებ ლუკას და ჩემი თვალები ერთმანეთს ხვდება,

ბედნიერების რეცეპტი (მეათე თავი)

ალბათ, ძნელი მისახვედრი არაა, რომ ბიუროკრატიულ მომენტებს, დოკუმენტების მოწესრიგებას და ბავშვის ოფიციალურად შვილად აყვანის პროცესს თეკლე და აკა აღარ დაელოდნენ, თორნიკე თავშესაფარში არ დატოვეს და თბილისში მათი თანხლებით წამოვიდა. ბედნიერი იყო ბავშვი,

69 დღე ტყვეობაში ( თავი 7)

-ახლა დაიჩოქე! -რაა? რატომ?-შეშინებულმა ამოილუღლუღა გოგონამ და ლიამს მიაშტერდა. ლიამს არაფერი უთქვია,გოგონას მხრებზე ხელები დააწყო და ქვევით დაქაჩა,ლილემ კი ზეწოლას ვერ გაუძლო და მუხლებზე დავარდა. -მინეტს გამიკეთებ!-ლიამის სიტყვები განაჩენივით