ნოემბრის 13 (თავი 25)

შორიდან გავცქერი შავებში ჩაცმულ ხალხს და მოღრუბლულ ცას რამოდენიმე წამში ერთხელ ავხედავ ხოლმე იმის გასარკვევად წვიმა დაიწყო თუ არა. აბა ისე ვერ ვიგრნობ და.... ხალხთანაც არც თუ ისე ახლოს ვდგავარ. შავი კაბა და შავი ფეხსაცმელები მაცვია. დაკრძალვას არც

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 7)

-მიყვარხარ!!! -სწრაფად ვუთხარი მე -დარწმუნებული ხარ? -ინტერესით და იმედიანად მკითხა მან. -სავსებით!!! -ვუთხარი. მან კი ცალყბად და მომხიბვლელად გაიღიმა. უცბად წინ წავიწიე და მესხს ვაკოცე!

სადღაც შორს... მთებში თავი 18

მთელი კვირა ისე გავიდა რომ სოფომ და რეზომ მხოლოდ ერთხელ მოახერხეს შეხვედრა. ისიც ნახევარი საათით. ეზოში ისხდნენ და ერთმანეთით ტკბებოდნენ. თამუნამ ბოდიში მოუხადა ოთახში დავრჩებიო განაცხადა. მიტუმეტეს რომ გაიგო წასაყვანად დათამ მოაკითხავდა. დიდად არ

არ დამტოვო (თავი 3)

მზე ჩასული იყო უკვე, ცოტა ციოდა. ქუჩაში ვსეირნობდი და გზადაგზა ვჩერდებოდი, გამვლელებს ვაკვირდებოდი. სიარული რომ მომბეზრდა სკამზე ჩამოვჯექი, ჩემს გვერძე წყვილი იჯდა და მათკენ ვიყურებოდი როდესაც წინ ვიღაც ჩამომიდგა, ჯერ ფეხზე დავხედე მასაც ჩემსავით

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(7 თავი)

-ვაა ნიკუშ შენი ცოლიია?-რაღაცნაირი ხმით წარმოთქვა სანდრომ -ჰო დეა გაიცანი სანდრო,სანდრო ეს დეაა -გაიღიმა ნიკამ და ერთმანეთი გაგვაცნო. -ცოტახნით აივანზე გავალ -ყურში ჩავჩურჩულე ნიკას

ვიღაცას უყვარდი შენ (თავი 3)

საშინლად წვიმდა...პატარა, მყუდრო სახლში კი რომელშიც მე და სანდრო ვიმყოფებოდით გაცილებით დაუცველად ვგრძნობდი თავს ვიდრე იმ უზარმაზარი სახლის სარდაფი.ალბათ მშვენივრად გავატარებდი ზაფხულს აქ, მშვენიერ სახლში,ულამაზეს გარემოში, რომ არა რამოდენიმე

მორაგბე გოგონა თავი 7 დასასრული

სანამ უკან გავიხედებოდი გულის ფეთქვა შეჩერდა,2 წამი კი საუკუნედ მომეჩვენა იმის მოლოდინში რომ სანდროს დავინახავდი,თავი სწრაფად მივაბრუნე...თუმცა იმედი გამიცრუვდა,იქ ხომ ჟურნალისტი იყო და არა სანდრინტერვიუს ჩამორთმევა უნდოდა ბიჭებისთვის... -კაი ლევჩო

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(6 თავი)

.სახლში მინდოდა დაბრუნება,ჩემთვის წყნარად .მაგრამ ნიკა მგონი ამაზეც კი არფიქრობდა.კარზე ზარის ხმა გაისმა .ლიზა ბედნიერი წამოხტა და თან დაიძახა 'ის 'მოვიდაო.ნეტავ ვინ ის.როგორც კი კარში 'ის ' შემოვიდა პირი გაოცებისგან გავაღე.შემამჩნია.თვალი თვალში

არ დამტოვო (თავი 2

სახლში ავედით, ნანა შინ იყო ცხელი ბორშით გაგვიმასპინძლდა და ყავაც "დავწრუპეთ" შემდეგ ჩემ ოთახში შევედით და ჭორაობა გავმართეთ, სიტყვის მარაგი ამოგვეწურება თუ სამსჯელო თემა?! მომავალი ადვოკატები ვართ ბოლო ბოლო! -აუუ დავიღალეე ამ იურიდიულით ძალიიაან

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი10)

-დილით საშინელ ხასიათზე გავიღვიძე. არ მინდოდა სკოლაში წასვლა და შოთას ნახვა. ან რომ მენახა რა უნდა მეთქვა? ისიც არ ვიცი მიყვარს თუ არა. ჩემ თავზე ძალიან ვბრაზდები. ჩემი შიში ხომ მისი ბრალი არაა? მან არც კი იცის რა ხდება ჩემს თავს. ასე არასოდეს