მწვანეთვალება იდიოტი ( თავი 8 )

სკამიდან ავდექი და დიმას დავეყრდენი. უკან მივიხედე გიგი ხესთამ იდგა და ღიმილით მაგრამ სევდიანი თვალებით მაცილებდა. ვიცოდი მას ვეღარ ვნახავდი. მაგრამ მავსებდა მისი სიტყვები. მე შენ მიყვარხარ. ნუთუ შეიძლება გიყვარდეს და ტოვებდე. ალბათ შეიძლება, რადგან

მომეცი შანსი (თავი 14)

რატომ?! გეი ხარ?- დიდრონი თვალები კიდევ უფრო მაგრად დაჭყიტა. - რა?!- თვალები გაუფართოვდა აჩის - პიდ**არასტს ვგავარ? - არა , მაგრამ რომელი კაცი არ უყურებს ქალს მკერდზე? მითუმეტეს თუ შიშველი აქვს!

მწვანეთვალება იდიოტი ( თავი 7 )

ლიფტის კარი გაიღო მე თავი წამოვწიე და რაც შემეძლო ხმამაღლა ვთქვი. - მალე მოვალ, ვისაც წითელი თვალები გეწნებათ დაგსჯით!- ლიფტში შევედით. გიგი ახლოს მივიდა და ხმამაღლა იყვირა. - საპირფარეშოში ჩაკეტილო ლამაზო ნინი მე შენ მიყვარხარ! მაქედან მალე

გზა, სიცოცხლისა ... (თავი 6)

- ჩვენ ხომ შვილი გვყავს? - შვილი? - მკვლელი მზერით გახედა. - გახსოვს ეგ? შვილი, რომელიც მაშინ მიატოვე, როგორც კი აუტისტური სპექტრი დაუდგინდა!!! და ახლა გაგახსენდით? - დეას ხმაზე გაღიზიანება დაეტყო.

გზა, სიცოცხლისა ... (თავი 5)

- პირველივე დღეს ნუ ვიკამათებთ. - არ ვართ ჯერ შეყვარებულები... - ნუ არ ვართ, მაგრამ მალე ვიქნებით. - ხელებში მომწყვდეულ ქალს ტუჩის კუთხეში აკოცა და საიდანაც მოვიდა, იქ გაუჩნარდა.

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც (თავი მეხუთე)

ოთახიდან საღამომდე არ გამოვსულვარ, ანდროსაც არ შეუწუხებია თავი, ოთახში შემოსვლებით. გარეთ უკვე ბნელოდა. ქუჩებს ლამპიონის შუქი ანათებდა. უცნაური საღამო იყო. ამდენი ხნის, შემდეგ პირველად ვიყავი ანდროსთან სახლში, მის საძინებელში. პირველად ვიყავით ასე

ფსიქოზი (თავი I)

ღამის სამი საათია, დრო ისე ნელა მიიწელება, საათზე შეხედვაც აღარ მინდა, ოთახი - ბნელი, ქუჩა - ბნელი, ფიქრებიც კი - ბნელი. რაც უფრო მეტი დრო გადის იმ საბედისწერო დღის შემდეგ, უფრო და უფრო ბნელდება ირგვლივ ყველაფერი, შავდება, უკუნითი ღამესავით. მე კი,

მწვანეთვალება იდიოტი ( თავი 6 )

ორი კვირა ერთად გავატარეთ. ეს იყო ყველაზე სევდიანი დღეები. გიგი აღარ იღიმოდა. ის სულ დაძაბული იყო. ორი კვირის შემდეგ დიდი ზარ-ზეიმით გავაცილეთ. ყველა ჩვენ გვიყურებდა ჩახუტებულები ვიდექით აეროპორტში და ცრემლები სავსა თვალებით უთქმელად ვიტანჯებოდით.

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც ( თავი მეოთხე)

- ნუღელავ ადამიანობა გამოვიჩინე და სავადმყფოში თავად წავიყვანე. -ბევრი სიჩუმის შემდეგ, დაარღვია ჩვენ შორის გაურკვევლობა. გამეცინა. სიმწრის სიცილით გამეცინა. - ადამიანობა? რომელ ადამიანობაზე მელაპარაკები კოჩქიანო!- ცინიზმს არ ვეშვებოდი. -

ჩრდილი ( 1 თავი)

- „ ადამიანები, - თქვა პატარა უფლისწულმა, - ჩქარი მატარებლებივით დაქრიან, მაგრამ თვითონ არ იციან, რას დაეძებენ. ამიტომაა, რომ მოსვენება დაუკარგავთ და აქეთ-იქით აწყდებიან.“