სვანური ვერდიქტი (10 თავი)

კიდევ ერთხელ მოვავლე მიდამოს თვალი და გალავანთან მდგომი ბავშვებისკენ გავემართე, აქ ყოფნან უსაზღვრო ბედნიერ ადამიანად მაქცია. უკან ვბრუნდებოდი და ისეთი შეგრძნება მქონდა რო ჩემს რაღაც ნაწილს აქ ვტოვებდი. ახლა მთებს ავხედე, ერთს, თითქმის მუდამ თეთრსა

როცა გიყვარს...(მეხუთვე თავი)

კოსტას და გვანცას ოჯახური ცხოვრება დიდხანს არ გაგრძელებულა, ისევ და ისევ გვანცას გამო. პირველი ექვსი თვე “სრულ ბედნიერებაში’’ გაატარეს. გვანცას კაპრიზებს კოსტა უსიტყვოდ ასრულებდა თუმცა ერთი წლის შემდეგ გვანცა ესე უბრალოდ ადგა და გამოუცხადა არ

მარტოსულობის უპირატესობა (თავი 6)

როგორ მინდოდა დავენახე მაინც, მაინტერესებს რას გააკეთებდა, წარმოიდგინეთ რა უნამუსო ყოფილა, მატუებდა რომ ისევ თბილისში იყო, განა რამოხდება რომ ეთქვა ბათუმში ჩამოსვლაზე. ასეთი რაარის ამაში? აა, თუმცა როგორ არა, ის ხომ ვიღაც გოგოსთან ერთად არის აქ!

ანასტატია ჰელერის ცხოვრება(თავი პირველი)

გამარჯობა მე ანასტასია ჰელერი ვარ,ვცხოვრობ საქართველოში კერძოდ ბათუმში,მყავს ერთი ძმა,დედა და მამა გარდაცვლილები არიან,მაქვს ქერა გრძელი თმები, თაფლისფერი თვალები,წონაში 53 კილოს ვიწონი,სიმაღლეში კი 1,75 სმმ ვარ.დავიბადე 1998 წელს და მეც როგორც

სასურველი (თავი 7)

ჩემო ტკბილებო. ვასრულებ სიტყვას და ვდებ ახალ თავს. შეცდომების გამო ნუ გამკიცხავთ ისევ ტელეფონით ვდებ. მოუთმენლად ველი თქვენს შეფასებასა და აზრს. მაინტერესებს მოგწონთ თუ არა მოვლენების ასე განვითარება. არ დაიშუროთ თქვენი მოსაზრებები. გამკიცხეთ ან

შენ დამიბრუნდი მაშინ, როდესაც უიმედოდ ვიდექი საკურთხეველთან.

დღეს 30-აგვისტოა, დილიდან მზადებაში ვიყავით. თიკა 1-კვირის ჩამოსული იყო, ის და სალი იყვნენ ჩემი მეჯვარეები. კაბის ჩაცმაში ჩემი გოგოები დამეხმარნენ, დედას არ ეცალა, გადარბენაზე იყო. ლამაზ, დეკოლტე თვლებით მორთულ კაბას გრძელი შლეიფი ამშვენებდა.

მაძიებელი (თავი 8)

გუშინდელის შემდეგ ლუკასს თავიდან ვერ ვიგდებ, ისევ მასზე ვფიქრობ. ვერ ვხვდები რას აკეთებდა სასახლეში ასე გვიან და რატომ მომატყუა. ოთახიდან ჩუმი ნაბიჯებით გავდივარ და კარებს ზურგს უკან ფრთხილად ვხურავ რომ ზედმეტი ხმა არ გამოსცეს. ამ წამს ლუკასსზე უფრო

მარტოსულობის უპირატესობა (თავი 5)

ბათუმში პირველად ვიყავი, არ წარმომედგინა თუ ასეთი ლამაზი იქნებოდა, ჰორიზონტზე დიდად გაშლილი მოკამკამე ზღვა.. მე და დედა ერთად ვსეირნობდით, სანდრო კი თავისი სტიქიებით გართული იყო და მარტო დაიარებოდა, არა, ვიცოდი რომ რაღაც აწუხებდა, მაგრამ იმისთვის

სასურველი (თავი 6)

უფფ რა ცივია ქვა, ახლა მახსენდება რომ ფეხშიშველი ვარ და სკუთარ უყურადღებობაზე ვბრაზდები. "ერთი საფეხური" ვითვლი გონებაში "ორი" ... "სამი" ... "ოთხი" ... "ხუთი საფეხური" ... "ექვსი" და ვიღაცის თბილ სხეულს ვასკდები. "ვაის" ჩურჩულით ვიცხადებ

შენ დამიბრუნდი მაშინ, როდესაც უიმედოდ ვიდექი საკურთხეველთან.

მაკა და დიმა 15-იანვარს გავაცილე საქრთველოში, არ მეთმობოდნენ, მაგრამ სხვა გზა არ იყო. სახლი ისევ დაცარიელდა, ისევ მარტო დავრჩი.... გადიოდა დღეები, თვეები.... მე და გუგას შესანიშნავი ურთიერთობა გვქონდა, იშვიათად ვჩხუბობდით,