ვამპირის ირონია 15

ბორძიკით გამოვიდა გარეთ და მანქანაში ჩაჯდა,კარები ისე მოაჯახუნა მანქანა ორი წუთი ყირაობდა.პედალს ფეხი მიაჭირა და გავარდა. გზაში ათას რამეზე ფიქრობდა,სინანული ქეჯნიდა,უნდოდა ეხლა მიწა გასკდომოდა,ეს ხომ დაუჯერებელი იყო,დამიანი და მამა?ეს როგორ უნდა

ვამპირის ირონია 14

უკვე დაბნელებულიყო და თანაც ცივი ნიავი უბერავდა სასაფლაოზე,გოგონას კი ისეევ ეძინა დიდ და ცივ მარმარილოს ქვაზე.იქაურობა ნისლს მოეცვა და ქარი ნაცრისფერ ფოთლებს აქეთ-იქით ყრიდა.გოგონას მხოლოდ მაშინ გამოეღვიძა,როცა სახეზე გაყინული ხელები იგრძნო.წამში

ვამპირის ირონია 13

-(ანნა) დღეს მინდა 5-საათზე დამიანის სახლში მოხვიდეთ და ვივახშმოთ.დამაინტრიგებლად დააბრიალა თვალები -(ლიდია) კარგი სამოვნებით.მგონი საუკუნე გავიდე მას მერე რაც ერთად არ გვივახშმია. -(ელისონი) შეიძლება დღეს მეგობარ ბიჭთან ერთად მოვიდე? გოგონა პატარა

ვამპირის ირონია 12

გოგონა ისევ საწოლზე მოკუნტული იწვა.უკვე მზის სხვიები შემოდიოდა მის ფანჯრაში და იუწყებოდნენ ახალ დღეს. ანნას გამოეღვიძა, ნამტირალევი თვალები მოისრისა და თავი მძიმედ წამოსწია.რაღაც ხმაური მოესმა გვერდითა ოთახიდან ამიტომ ფეხზე წამოდგა ამბის

ვამპირის ირონია 11

გოგონა სადღაც შორს, მინგრეულ სარდაფში იყო ჩაკეტილი და ხელები შეკრული ქონდა.ეტყობოდა ძალიან ძველი შენობა იყო,იქაურობას ხავსივით მოჰკიდებოდა,ობობები დაბინავებულან ყველა კუთხეში და საშინელი სინესტის სუნი იყო.ანნა გაურკვევლობაში იყო,მაკიაჟი სულ

ვამპირის ირონია 10

გოგონა ოთახში სარკესთან ხალათით იჯდა და ნამტირალ სახეს მსუბუქი მაკიაჟით იწმენდდა,დიდხანს უყურებდა სარკეში თავის ანარეკლს,მხოლოდ მაშინ მოვიდა გონს როცა კარზე ბრახუნი და ზარები ერთხმად ატყდა. გოგონა ფეხზე ნელა წამოდგა და თავისი ოთახიდან გავიდა,დაინახა

ვამპირის ირონია 9

-(ანნა) არა! უნდა წავიდე (დამიანი) ასეთ მდგომარეობაში?მიკვირს წასვლის სურვილზე რომ ხარ.. -(ანნა) რაღაც მაინტერესებს და აუცილებლად უნდა წავიდე -(დამიანი) კარგი როგორც შენ იტყვი.ბიჭი დაემორჩილა და ცრემლი მოსწმინდა.

ვამპირის ირონია 8

გოგონა ნელი ნაბიჯებით განაგრძობდა ვიწრო და ჩაბნელებული დერეფნისკენ სიარულს. -(ლიდია) ანნა! შეშინებული იძახდა და თვალებს აბრიალებდა. -(ანნა) ლიდია ჩუმად იყავი თქვა და ხელი ყველაზე ახლო მდებარე კარების სახელურს ჩაებღაუჯა თითქოს ქარმა დერეფანში გაიარა

ირონია თუ ბედის საჩუქარი?! (თავი პირველი)

ახლაც, როგორც ყოველთვის მივაბიჯებ უკუნით სიბნელეში და ვგრძნობ სრულ ბედნიერებას. მაგრამ რა ბედნიერება კია უკაცრიელ ქუჩაში სეირნობა? როდესაც შენი თანამგზავრები მხოლოდ ლამპიონები, მთვარე და ვარსკვლავებია?, მაგრამ ხო! ჩემთვის ეს

ვამპირის ირონია 7

უკვე თენდებოდა გოგონამ რომ გაიღვიძა,თავი რატომღაც თამამად წამოწია,ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს გუშინ მთელი სამი თვე არ სძინებიაო და ეხლა კარგად გამოიძინა.როცა მიხედ-მოიხედა დამიანი არსად სჩანდა,იფიქრა ქვემოთ იქნებაო.