ის იდიოტი , მე კი გიჟი (6თავი)

მათი ამბავი გრძელდება და ძალიან საინტერესო ამბავიც მოხდება ... ახალი პერსონაჟიც გვხვდება.ჭიქები გაიტანეს და ანგარიში მოგვიტანეს . ლუკამ ელში აიღო ანგარიში , ფული ჩადო და მიმტანს გაატანა.ავდექით , ლუკამ , როგორც ჯენტლმენმა კარი გამიღო.

მე და ის

ყელს გიმშვენებს ოქროს ძეწკვი,ჩემს ხის ჯვარს კი დასცინიან ვითომ მორწმუნე ხალხი.გაყინულ ხელებს ვითბობთბილი სუნთქვით,შენ კი გამათბობელს ვერ შორდები. სახეს გილამაზებს მაკიაჟის გროვა ჩემსას ატყვია მწუხრება ტონა.შენ ბრაზობ მამაზე,თანხა ცოტა რომ მომქცა.მე

''ის, რაც შენს მიმართ გამაჩნია, გრძნობაზე ბევრად მაღლა დგას''

ყოველდღე როდესაც ვიღვიძებ, ყოველდღე როცა ცარიელ ოთახებს ვხედავ და ირგვლივ არავინაა, მხოლოდ მე, მე და სიმარტოვე ვართ, მიჩნდება მხოლოდ ერთი სურვილი რომ ჩემთან იყო, მიჩნდება სურვილი რომ ჩაანაცვლო მარტოობა და ამ ოთახებსაც ხალისი შესძინო..

ის იდიოტი , მე კი გიჟი(5 თავი)

ნინის და ლუკას კიდევ ერთი სასაცილო და მეგობრული შეხვედრა ...უკვე დავიწყებული ლუკა დოლიძე შევამჩნიე დერეფნის კიბეებთნ მდგომი , როცა ბოლო გაკვეთილის დასრულების შემდეგ კლასიდან გამოვედი , ანი იმ დროს ჩემთან ერთად არ ყოფილა , სახლში იყო ; 38,5 ჰქონდა

პირველი სიყვარული – "ის"

ეს ამბავი არც თუ ისე დიდი ხნის წინ, ერთ ჩვეულებრივ ზაფხულს დაიწყო. ამ ამბავმა ეს ერთი ჩვეულებრივი ზაფხული არაჩვეულებრივ მოგონებად აქცია. ალბათ მთელი ზაფხული ისევე უფერული იქნებოდა როგორც სხვა დანარჩენი რომ არა ის.

ის, ვინც არავის ჰგავს (მეორე ნაწილი სრულად)

ზოგჯერ ვგრძნობდი, რაღაცის მოყოლა უნდოდა, თუნდაც წარსულში მომხდარი სასიყვარულო თავგადასავლის, მაგრამ ახსენდებოდა, რომ მე მისი მეგობარი თითქმის აღარ მერქვა და თავს იკავებდა. არადა, მესაიდუმლე ყოველთვის ვიქნებოდი.

ის, ვინც არავის ჰგავს (სრულად)

რეზითვის რამდენად სასიამოვნო იყო, ვერ ვიტყვი, რადგან ცხოვრებაში არასდროს მქონდა ნაკოცნი არავისთვის და მემგონი, უბრალოდ ტუჩებში მივადორბლე გამოუცდელმა. მას რომ დავეხსენი, ისევ გაშეშებული იდგა და მიყურებდა. მერე ეტყობა, გაიაზრა, რაც გავაკეთე. - ანუ,

მე, ის და ცხელი შოკოლადი (სრულად)

როგორ მიყვარს შემოდგომა... ამ დროს თავს ბედნიერად და ლაღად ვგრძნობ. ერთი დადებითი მხარე აქვს: ამ დროს მე მოვევლინე სამყაროს, ანდაც როგორ არ უნდა უყვარდეს ადამიანს შემოდგომა, რადგან ასეთი ლამაზი პროცესია ხეებს ფოთლები რომ სცვივათ და ნაზად მიიწევენ

ის მწარედ ტიროდა

სასეირნოდ გასვლა იმ დღეს შეუძლებელი იყო. მართალია, დილით ერთი საათი დავეხეტებოდი ქუჩებში, მაგრამ ნასადილევს ზამთრის ცივმა ჰაერმა დაჰბერა, ცას შავი ღრუბლები გადაეკრა და ისეთი წვიმა წამოვიდა, რომ მისი სუსხი სხეულშიც კი ატანდა და სისხლს აშრობდა. ასეთ

-შენ ის ლექსი ხარ დასასრული, რომ ვერ ვუპოვნე!

ადრე შენს გარდა სხვა არავინ მისმენდა მახსოვს, დღეს მისმენს ყველა და ამავდროს ესმის არავის. შენს ნაფეხურებს წვიმა შლის და სისხლისფრად ათოვს, შენ ფურცელი ხარ ჩემს შავ წიგნში თეთრად