კვლავ და ისევ

ზღვის ღელვა ქვიშის ხმაური ჩემს გულში კვლავ აურზაური, შავი ზღვა თეთრი აფრები ღამის კოშმრად კვლავ მელანდები.

კვლავ სისხლიანი ოცდასამია...

ვიცი იბრძოლებს, ბოლო სუნთქვამდე წინ მიუძღვებათ უშიშრად ლომი. შენ გეშინოდეს მისი თვალების! რადგან მან უკვე მოიგო ომი!

ჩვენ კვლავ შევხვდებით.

... ამას წინათ საკუთარი პიროვნების გაორებამდე მივედი, იცი, უშენობის სიმწარემ გამცრიცა და დამაპატარავა, მაგრამ აღმაგზნო, თითქოს უცებ, მოულოდნელად, გადაუდებელი საქმე გამომიჩნდა(ეს იმის მერე, რაც იმედგადაწურულს მთვარიან ღამეს მეზმანე),

გარდაცვალებიდან... კვლავ დაბადებამდე...

გახსოვდეს, რაც არ უნდა მოხდეს, როგორც არ უნდა მოგექცნენ, ყველა სიტუაციაში ,,ადამიანად“ დარჩი...ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა გავაცნობიერე რომ ძველებურად ვერასოდეს ვერაფერი იქნება. ყველა ისტორია, ყველა მომენტი, რომელიც გადამხდა და რომელიც გამოვიარე

საქართველო კვლავ გაბრწყინდება

საქართველოში იბადებოდნენ,იბადებიან და დაიბადებიან რჩეულნი ხალხნი, სიყვარული და ღვთის მორჩილება წინაპართაგან მოგვზდევს ქართველებს.

კვლავ

ნაღველი ემატა სევდიან თვალებს, გულის კყნჭულში რომ დამალულა, კვლავ ეამბორა ბედნიერებას და იმქვეყნიურად გადააქცია.

როცა გულები კვლავ შეხვდებიან

ოტო ქართველი ოცდახუთი წლის ბიჭია, რომელიც იაპონელ გოგონაზე სახელად მარიზე იქორწინებს, მალევე ურთიერთობას წყვეტს ოჯახთან, როგორც თვითონ ასევე მისი მეუღლე მარი.

ვუსმენ ქარის ზუზუნს კვლავ სიმღერის ფონზე

ვუსმენ ქარის ზუზუნს წვიმის წვეთის ხმაზე და ვგრძნობ,როგორ სუნთქავ,რომ მეხები თმაზე ვახელ ნაზად თვალებს,ბედნიერი გელი შემრჩა წვიმა,სიო და ქუჩები ბნელი...

კვლავ სიცოცხლე მინდა (სრულად)

ბურუსია, გარშემო ისეთი სიბნელე და სიცივეა ვკანკალებ. რაღაც ხმა წინ წასვლას მაძალებს, თუმცა მეც ძალიან მინდა გავიგო რა ხდება იქ. მარადიულ სიჩუმეს მხოლოდ ფოთლების მტვრევის ხმა არღვევს რომელსაც ფეხს მე ვაბიჯებ, სადღაც შორიდან მხიარული კისკისი მესმის,

კვლავ სიცოცხლე მინდა (დასასრული)

ვხვდები რომ დიდი ხანი ვიყავი გათიშული რადგან პატარა ფანჯრიდან ვარსკვავებს ვხედავ. არ ვიცი რა მჭირს... საკუთარ თავს ვეკითხები ხოლმე, მართლა გიჟი ვარ? გავიგე მდინარიდან როგორც ამომიყვანა ბეკამ, პალატაში ნინას უყვებოდა ელენა ალბათ ეგონათ მეძინა.