კომა [სრულად]

როდესაც ცხოვრებას ზედმეტი კითხვების გარეშე შეხედავ, როდესაც არ იფიქრებ მოსალოდნელ სირთულეებზე და დატკბები ყოველი დღით , თითოეული ნაბიჯით რომელსაც გზაზე დგამ იცოდე რომ გაიმარჯვე . დაამარცხე ცხოვრება ცხოვრებით ..

"კომა" ლექსები.

და ისევ წვიმა, სიცივე, ნისლი...რუხი ღრუბლების მიღმა სილურჯე, თითქოს ცრემლები, სახეზე სისხლი,ისევ გრძნობების მკვდარი სიმუნჯე.ხეთა სილუეტს გაჰყურებს თვალი, ჩუმი შრიალი ჩაესმით ყურებს,და ჩემს გარშემო

კომა. თავი 8. დასასრული

საავადმყოფო...მედიკამენტებით გაჟღენთილი თეთრი კედლები...დაზარალებულების განწირული კივილი...ტკივილი... -რა მოხდა?-ყვირის ექთანი. -ავტოკატასტროფა. -სასწრაფოს ექიმმა ხმამაღლა მიუგდო პასუხი.-გაამზადეთ ყველაფერი!

კომა. თავი 7. წარსული. ნაწილი 3.

ივნისის მშვიდი საღამო იყო...ჩემს სულში კი ედემის ბაღივით გაფერადდა სამყარო...სამყარო, სადაც ამდენი წელი გაუჩერებლად თოვდა...ის დაბრუნდა...ის აქ არის...რეალურია? არ ვიცი...მაგრამ, თუ სიზმარია, მინდა რომ არასდროს დასრულდეს...

კომა. თავი 6. წარსული. ნაწილი 2.

უცნაურმა სიცივემ გამკრა სხეულში, ერთიანად დამიარა და სისხლძარღვებში ყინულის ნატეხებად ჩაესვენა წარსული...რატომ არ მასვენებენ ფიქრები...წიგნების გამყიდველი..."-წლების შემდეგ თუ ისევ შევხვდებით..."

კომა. თავი 5. "წვიმად გაფანტული ტკივილი"

რისი მეშინია? რისი უნდა მეშინოდეს? არ ვიცი და მაინც დამფრთხალი, უსუსური მწერივით ვთრთივარ და ვკანკალებ. თითქოს ვკარგავ იმას, რისი დაკარგვაც არ მინდა და ხელს ვკრავ მათ, ვინც მინდა რომ არასდროს წაიქცეს...

კომა. წარსული. თავი 4. ნაწილი 1.

1 წამის წინ მომხდარი უკვე წარსულია. წამში ვცხოვრობთ ადამიანები. წამია ჩვენი "ახლა". ამის იქით კი მხოლოდ წარსული და მომავალია... სექტემბრის ფერადი საღამო...მაშინ 23 წლის ვიყავი...

კომა. თავი 3.

სადღაც ორ სამყაროს შორის...როიალზე ბოლო ბგერა გაჟღერდა. თვალები გავახილე.ბგერა ექოსავით გავრცელდა მკვდარ ქუჩაში.სად ვარ? რა შენობაა? ვინ უკრავდა? ქუჩა თითქოს უსასრულოდ იწელებოდა. აივანს მივაშტერდი. თითქოს უცნობი, მაგრამ

კომა. თავი 2. წარსული

"...ალბათ ლამაზი სიყვარულის ისტორია უნდა ყოფილიყო, თუმცა ამ ცხოვრებაში ყველაფერი ისე ვერ ხდება, როგორც ჩვენ გვინდა. სწორედ ამიტომ გააჩინა ადამიანმა სიტყვები: ტკივილი, იმედგაცრუება, სევდა...

კომა. თავი 1.

ნოემბერია. ისევ მარტო ვხვდები შემოდგომის ბოლო თვეს და ვიცი რომ დეკემბერიც მარტოობის სიცივით დაიწყება. როგორც ყოველთვის, არავინ იქნება ჩემს გვერდითრომ გამათბოს. რა ბანალურად ჟღერს, თუმცა მაინც რეალობაა. ძნელია ასე ცხოვრება, მაგრამ შეუძლებელი