იცოდე მაინც დაგელოდები

დაგინახე და გულიც დაფიქრდა, შენთან წამოსვლა მთხოვა. მეკი ვუთხარი ალბათ ადრეა, დაელოდე და მოვა. სული აიმღვრა შენს მოლოდინში, დამატყდა ფიქრის გროვა. არ ველოდები მე სხვის სიყვარულის, თუმც მჯერა მაინც მოვა. გულმა სულს უთხრა, გრძნობაც განელდა, და

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [4]

აწ უკვე ჩემს ოთახში ვიჯექი და ვფიქრობდი მომავალზე. რა იქნებოდა ამის შემდეგ? აკოსა და ჩემ შორის რა ურთიერთობა იქნება? როგორი აღმოჩნდება უტა? იქნებ ისიც არჩილივით მოძალადე და არაკაცია? „ღმერთო შენ მიშველე“ გავიფიქრე და თავი ხელებში ჩავრგე. ხუთიოდე

და მაინც,რამდენი უთქმელი სიტყვებია...

რამდენი რამ გვაქვს ერთმანეთისთვის სათქმელი,და მაინც რამდენი რამ უთქმელად ქრება,ან ვინახავთ გულში,ყველაზე ძვირფასი ის სიტყვებია რომელიც გამოუთქმელია,შენშია და გრღნის,გასაქანს ვერ აძლევ,უბრალოდ არ შეგიძლია თქვა,იმიტომ რომ ასე უბრალოდ ვერ გადმოსცემ მას

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [3]

მე? მე რაც ვიგრძენი ძნელია სიტყვებით გადმოსცე. იმედგაცრუება, ზიზღი, სიბრაზე - ყველა ნეგატიური ემოცია ჩამისახლდა. ტკივილი, სულის გაუსაძლისი ტკივილი, თითქოს ფიზიკური არ მაკლდეს. - რაა... რას ნიშნავს ქმარი? - ხმაჩამწყდარმა ვიკითხე. არჩილი კი ირონიულ

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [2]

- რას მერჩი ამიხსენი?! - ვყვიროდი და ცრემლების ახალი ნაკადი გადმოვუშვი.- იმას, რომ არსებობ. - მიღრიალა და ისევ ჩანარტყა. გაუსაძლისი იყო ეს ყველაფერი. ცხოვრება სხამად მექცა, სიკვდილს ვნატროვდი, თუმცა აკოს გამო ვაგრძელებდი ცხოვრებას. ამას თუ ცხოვრება

მე მაინც მიყვარხარ {თავი 1}

-გოგო ტელეფონი რომ დაქრჩა თვი რატო არ დაქრჩა?!-გაბრაზებულმა ჩყვირაა ტელეფონშ ჩემა დაქალმა. -ნუ ღრიალებ გოგო, დავბრუნდები თბილიში და წამოვიღებ რა დიდი პრობლემა შექმენი რაა -მოიცადე ერთწამს -ეე მომაქცევ ყურადღებას ვჯდები უკვე ტაქსშ და მოვდივარ -დაეტიე

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [1]

ცხოვრება ნაცრისფერი გახდა, თხუთმეტი წლის ასაკში რომ ვიყავი. ტკივილი... გაუსაძლისი ტკივილი... მარტოობის მოუშუშებელი გრძნობა... ტირილიც აღარ შემეძლიო, რადგნ ცრემლები დამშრალიყვნენ... რამ გამოიწვია ჩემი განადგურება? მამის, უძვირფასესი ადამიანის,

და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია!(2)

მივუყვებოდი ქუჩებს და ტკივილი მახრჩობდა. ერთ სიცოცხლედ მიღირდა ცრემლების შეკავება.. როგორ მინდოდა დედიკოს ჩახუტება და გამხნევება, მაგრამ მას ჩემი არ ესმოდა, მე კი საყვედურის უფლება არ მქონდა. ამ პერიოდმა უთქმელი სევდით განვლო, მას მერე კი მთელი 13

და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია! (1)

მომწონს მარტოობა, მომწონს როცა შემიძლია ვიფიქრო მშვიდად და არავინ მირღვევს სიმყუდროვეს.ცარიელ ოთახს სევდიანად მოვავლე თვალი და ფანჯარასთან მდგარ სავარძელში უსიცოცხლოდ ჩავეშვი.. თვალი გავუშტერე მინაზე აცეკვებულ წვიმის წვეთებს და ფიქრებს თავი მივეცი..

მაინც მაგარი სიყვარული გცოდნია. (ნაწილი 2) დასასრული

ხელები მაგრად მომხვია და ზემოდან დამაჩერდა, ჩემა გულმა ბაგა-ბუგი დაიწყო, ასე ახლოს მასთან არასდროს ვყოფილვარ, ცოტა იყო მანძილი დარჩენილი და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთ შეეხებოდა, ვოლოდებოდი გაყუსული რას იზავდა, ბოლოს მოიწია და ძალიან ნელა შემახო ტუჩები,