ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 6)

ვცეკვავდით ისე თითქოს მარტო ჩვენ ვიყავით, ვგრძნობდი ჩემში როგორ ბრძოლობდა სიყვარული და სიამაყე, ვგრძნობდი, როგორ მითრთოდა ხელები, მისი სუნთქვა თავბრუს მახვევდა და წარსულის მოგონებებში მაბრუნებდა.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 5)

- მე პიცა მინდა, „მარგარიტა“. - აბა ისე, ქალი შენ არ გეკარება და პიცა მაინც ჭამე „მარგარიტა“. - ენა გადმოვუტიტე. - უფროსოო, - შევარდა მამაჩემთან, - მე ვერ ავიტან ასეთ დამცირებას, მორჩა, მე ვწერ განცხადებას და სამსახურიდან უნდა გაუშვათ, ნინე.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 4)

ცხოვრება ზოგჯერ მკაცრი და ზოგჯერ დაუნდობელია, ორი სიმართლიდან ვერ არჩევ ტყუილი რომელია... ან იქნებ ორი ტყუილია და ვერ არჩევ, რომელი უფრო ნაკლებად გატკენს გულს... იქნებ სიმართლესა და ტყუილს შორის დგახარ, იქნებ ერთი ტყუილია და მეორე სიმართლე? მაგრამ

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 3)

- ასე იცის სიყვარულმა... - ჩაეღიმა მართას. - ფიქრების ქარიშხალში გაგხვევს, ხან ზეცად აგიტაცებს, ხან კი მიწაზე დაგახეთქებს მტკივნეულად... და თუ დანარცხების შემდეგ, ისევ შეძლებს შენს ზეცად ატაცებას და მის მორევში სამუდამოდ ჩათრევას, მაშინ უნდა აჰყვე,

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 2)

ის მომიახლოვდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, მისი მწველი მზერა თითქოს მილიმეტრებში ზომავდა ჩემს სახეს, ისევ ჩაეღიმა. მე კი ვგრძნობდი, თუ კიდევ იქნებოდა ჩემს გვერდით, სუნთქვა შემეკვრებოდა, ვერ გავუძლებდი „რკინის ლედობის“ თამაშს. - ხომ, იცი თვალები

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 1)

კაბინეტში, რომ შევედი ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერის ღრმა ჩასუნთქვა დავიწყე, რომ ცოტა გონება მოსულიერებულიყო და ცივ ჰაერს გარკვეული მოგონებები გაეყინა. ამ მედიტაციაში ვიყავი, როდესაც კარზე კაკუნი გაისმა. - ღიაა, - დავიძახე ისე, რომ არ მოვბრუნებულვარ.

მე და მთვარე

და სიცოცხლით სავსე მუდამ, სევდა დამსდევს არემარედ,

მე გავთხოვდი

- უკვე გვიანაა. ინექცია ეს ესაა შევუყვანე. - გაუბედავად მომიახლოვდა ექთანი. ახლა მას მივადექი და კედელს ავაკარი. - სათითაოდ დაგხოცათ ყველას. რამე გააკეთეთ. ახლავე! დროზე! - ვყვიროდი შეშლილი სახით. - გთხოვთ... არ მომიკლათ, გადამირჩინეთ...

მე მხატვარი ვარ

მე მხატვარი ვარ, სიტყვებით ვხატავ, რითმებით ვქარგავ და სულსაც ვკარგავ..

მე გიტოვებ ჩემი ცხოვრების ათვლის წერტილად 14-დასასრული

საწოლში ვერ ისვენებს, თან ეშინია თავისი მოუსვენრობით ბავშვი არ გააღვიძოს, როდის გათენდება??? ღამე ასე არასდროს გაწელილა, ფიქრების მობილიზებას ვერ ახერხებს, ერთ კონკრეტულ საკითხზე ვერ ფიქრობს, აზრი ყოველთვის უწყდება...