დასასრულის დასაწყისი (თავი მეექვსე)
- ნუ მეთამაშები ანასტასიაა - მომიახლოვდა, კედელზე ამაკრო და წელზე ხელი შემომხვია, როგორც იცის ხოლმეე , ტუჩები ახლოს მომიტანა და ჩემ ტუჩებზე ატარებდა ნელაა და ნაზად, თუმცა არ მკოცნიდა... ამ დროს ხატიას ლაპარაკი გამახსენდა , ამასთან ერთად მისი ტუჩებისსიკვდილმისჯილი (მეექვსე თავი)
თანახმა ვარ. თანახმა ვარ მთელი ცხოვრება შენთან ერთად გავატარო!_ ამ სიტყვებს ვამბობდი და გული ამოვარდნას მქონდა. ხელები მიკანკალებდა და მთელი სამყარო მავიწყდებოდა. მეგონა, რომ ჩვენს მეტი არავინ, აღარ არსებობდა. მთელი სხეულიდან და თვალებიდანცხელი სურნელი (მეექვსე თავი)
-ცუდია მონატრება -კარგია, როცა გენატრება გრძნობ , მასთან უფრო ახლოს ხარ ფიქრებით -მაშინ მომენატრე ...მართლა მომენატრე იმ ღამით არ სციოდა ტაისას. წვიმდა, ქარიც ქროდა ,მაგრამ ტაისა თბილად იყო. იოანეს ცხელი სურნელი ტრიალებდა ირგვლივ, მისი სუნთქვადაგიმორჩილებ (თავი მეექვსე)
მამაჩემი ნებისმიერს ასე მოექცევა, ყველა გამვლელი ერთი ღამით მისია, მეორე დილით კი ყველაფერი განმეორებას იწყებს. ჯერ ნათიას ვაგებინებ პასუხს ყველაფრისათვის, შემდეგ მამაჩემს მივხედავ, მაგრამ ამ ყველაფერს როგორ მოვახერხებ არ ვიცი, მაშინ როცა წინცხოვრებაში ყველაფერი სულ შემთხვევით ხდება თავი მეექვსე
-ჩემი გოგო ჩემი მარიანა ხოიცი როგორ მიყვარხარ-მითხრა თომამ და კარებში შემოვიდა. გაკვირვებული ვიდექი ვერაფერს მივხვდი ჯერ თომას შევხედე მერე გაცოფებულ და გაბრაზებულ ანდრეას რომელიც აფეთქებისმძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეექვსე თავი (18)
-ფუ ამის ,ეს მინდოდა_ამოიოხრა მიხეილმა-მილიონებს ვკარგავ შენი სულელი დის გამო. -იდიოტი,წავიდა და არც კი ვიცით სადაა_ზიზღით თქვა ირინკამ -ვიპოვი,ვიპოვი და იმის გაკეთება მოუწევს რასაც ვეტყვი._მუქარამ გაიჟღერა კაცის ხმაშირიტა (თავი მეექვსე)
პალატიდან გასული,ნაცნობ სახეებს,რომ ლანდავს კარგადააო ამბობს და საავადმყოფოსაც ტოვებს,მანქანაში ჯდება,თავს უკან აგდებს,თავში სულ ქეთოს სიტყვები უტრიალებს,''ლეო სად არის?'', '' მისი ბრალი არ ყოფილა'', იცოდე თუ ეჩხუბე'' - ამის დედა შევე*ი -აუცილებლად მოვა სიყვარული თავი მეექვსე
მხოლოდ და მხოლოდ კისრის ტკივილის საშვალებით ვცდილობ გამოფხიზლებას. საშინელ ტკვილს ვგრძნობ და ბუნდოვნად ვხედავ ყველაფერს. ვცდილობ ხელები ავამოძრაო თუნცა ისე მაქვს დაბმული რომ უბრალოდმარიონეტი (მეექვსე თავი)
შემდეგ? თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ ავბედით ღამეს ცოცხლად გადარჩენა. თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ გარდაცვლილ 21 ადამიანს შორის მათი და მათი ახლობლების სახელებსა და გვარებს რომ ვერ ხედავდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ ვერც სიხარულს გრძნობდნენ და ვერცერთხელ (თავი მეექვსე)
სახლში, რომ ავედი ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი, გული გადარეულივით მიცემდა და ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა თითქოს უზარმაზარი საჰაერო ბუშტი ვიყავი, ემოციებისაგან ბოლომდე გაბერილი. იმდენად გატიკნული ათასნაირი გრძნობით, რომ ზუსტად ვიცოდიტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.