როცა მოვკვდი (თავი მეთერთმეტე)

-მოდით, დასხედით, ყავას მიირთმევთ თუ ჩაის?-მხიარული იყო, ძალიან მხიარული და შთამბეჭდავი რიმილი ქონდა, თითქოს საერთოდ არ ღელავდა, მაგრამ ეს როგორ შეიძლებოდა ის ხომ პირველად შეხვდა საკუთარ ძმას. მე კი ძალიან ვრელავდი თითქოს ყინულად ვიქეცი, გავიყინე და

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეთერთმეტე)

რა გავაკეთო, მასზე იმდენად გაბრაზებული ვარ, ეს გრძნობა ყველაფერს წონის თანაც...კარგი რა მეთხუთმეტე საუკუნეში ხო არ ვართ, ძალით რო მაყოლებენ -გოგოოო ნუ ლაპარაკაობ ბევრს და მანქანიდან გადმოდი-შენიშვნა მომცა ნუციმ და გადმოსვლისთანავე ავტომობილის კარი

ექიმები (თავი მეთერთმეტე)

ლევანმა გადაწყვიტა ძველი სახლი გაეყიდა და ახალ სახლში ახალი ცხოვრება დაეწყო. ძველი სახლი სავსე იყო მოგონებებით გამწარებული ტკბილი მოგონებებით და აქვე სადღაც ლიზას აჩრდილიც დადიოდა. ის დროც დადგა როცა თამთასთვის ხელი უნდა ეთხოვა და ამას ტრადიციულად

დასასრულის დასაწყისი (თავი მეთერთმეტე)

ღირსადაც კი არ ჩამთვალე რამე გეთქვა, ფეხებზე დამიკიდე, ჩემი არსებობა დაივიწყე და ყველაზე საშინელება ჩვენი შვილი მოკალი, გაეთრიე აქედან, წადი ნეტა იცოდე, როგორ მეცოდები, ხო გინდოდა კარგი კარიერა არაა ? ხოდა წადი, აიწყე კარიერა, რაც გინდა ისქენი,

ლუკა კუხიანიძე - მეთერთმეტე სართულია

...ლაურეატის, ქართველი მწერლის, დრამატგურგის და პოეტის, ლუკა კუხიანიძის ლექსი.ლურჯს ვხედავ,ლურჯია, — ცას და ფერს, ასეთს.ძლიერად უჭირავს ცას წყალი,—ქუჩად ქარია, როგორც წინათგრძნობა,რომ წყალი

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეთერთმეტე თავი (23)

მოაჯირს მიუახლოვდა და ქვემოთ ჩაიხედა.მშვიდი ღამე იყო,ქუცას მხოლოდ მთვარის სინათლე ანათებდა,რომელიც წყალზე ირეკლებოდა.ქვემოთ იყურებოდა ისევ,სახეზე ოდნავ ეხებოდა ცივი ნიავი და ცრემლებისგან ამწვარ ლოყებს სასიამოვნოდ უგრილებდა.გოგონამ თვალები დახუჭა და

ცხოვრებაში ყველაფერი სულ შემთხვევით ხდება თავი მეთერთმეტე

სახლში ბედნიერები დავბრუნდით, მისაღებში შევედით და ერთმანეთზე ჩახუტებული დავჯექით. ბედნიერი ვიყავი ამაზე ბედნიერი არასდროს არ ვყოფილვარ, ვიცოდი აუცილებლად მოხდებოდა რაღაცა აუცილებლად და ჩვენი ბედნიერება დასრულდებოდა. მაგრამ თავს ვიწყნარებდი,

ერთხელ(თავი მეთერთმეტე, დასასრული)

სოფლამდე როგორღაც ჩავაღწიეთ. მთელი გზა მე და დემნას ერთნაირად გვეკიდა ცეცხლი და არვიცი რა ძალა გვაკავებდა, რომ ურთიერთი არ მიგვეხრჩო. როცო იმ დიმიტრის სახლს მივადექით, რატომღაც გადმოსვლის სურვილი გამიქრა. -რა იყო?-შემომიღრინა დემურიმ. -მაცადე,

მარიონეტი მეთერთმეტე თავი

მიუხედავად იმისა, რომ დიდად არ უყვარდათ, დღემდე მაინც უჩვეულოდ სევდიანად ახსენდებოდა ლამარა დირექტორი. ვინაიდან სასწავლო წლის დასრულებამდე სულ რაღაც ერთი თვე იყო დარჩენილი, სკოლაში ახალი დირექტორი არ დაუნიშნავთ, მისი მოვალეობები დროებით სასწავლო

ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი მეთერთმეტე )

თავი როდესაც ასწია და მის სახეს წააწყდა, გულმა რამოდენიმე დარტყმა გამოტოვა. თავიდან ვერ გაიაზრა რა ხდებოდა. მაგრამ როდესაც გოგონას წკრიალა ხმა გაიგონა ტანში განსხვავებულმა ჟრუანტელმა დაუარა.