მომაშორეთ ეს ბავშვი (მეორე ნაწილი)

მეორე დღეს მთელი დღე უგზო-უკვლოდ დაეხეტებოდა. ხან სად გამოერკვეოდა ფიქრებიდან, ხან-სად. ბოლო გამოფხიზლებისას აღმოაჩინა, რომ ნაცნობ ნეკერჩხლების ხეივანს მიჰყვებოდა. ხეებს თითო-ოროლა

Cry baby (მეორე ნაწილი სრულად)

-მე და ერეკლე ცოლ-ქმარი ვართ,… -უი, რას ამბობ, მართლა?-ირონიულად ზიდავს ლილე წარბებს მაღლა და მხოლოდ მაშინ ჩერდება, როცა მხარზე ვჩქბეტ. -მაგრამ…-სიტყვას წყვეტს გოგონა და მზერას ვეღარ გვისწორებს, ალბათ, მობილიზება და სიტყვების გონებაში დალაგება

სილუეტი [თავი მეორე]

- შენი შეყვარებულიც მსგავსი იგნორით აიძულე, ეღალატა და უფრო ჩამოყალიბებულ მამაკაცთან წასულიყო? - იცოდა, რომ ასე არ იყო. მაგრამ ესიამოვნა ოდნავ მაზოლზე ფეხის მიჭერა, ეგონა რომ ალექსი ალაპარაკდებოდა ან თავის მართლებას მაინც შეეცდებოდა. თუმცა არა.

სხვისი ქმარი(თავი მეორე)

-ნუ იქცევი ისე ვითომ არ გიყვარვარ ამიერიდან ჩემი ხარ! - რა სისულელეებს ბოდავ -მოგიტაცე ვსო

საუკეთესო ჩემში (ნაწილი მეორე)

-სხვა დროს მოვალ...ციალა უნდა წავიყვანო სჯობს თქვენ მარტო დარჩეთ.. -მარტო ვარ ბაბუ, ვინ თქვენ? -ჩემზე თქვა _კიბეები აიარა და ნიას წინ დადგა გიორგი...მადლობა გადაუხადა მოხუცს დახმარებისთვის და თვალი გააყოლა გვერდი გვერდ მიმავალ

გამორჩეული (მეორე ნაწილი)

ორივე ირაკლიც და ლევანიც თამოზე ფიქრობდნენ, როგორ შეეძლო გარეთ ყოფილიყო გაწონასწორებული, ცოტა უხეში , უკარება გოგო, ნაცნობებთან თავაზიანი და თბილი, სამსახურში კარიერისტი ხოლო საკუთარ სახლში შესანიშნავი დიასახლისი. თითქმის უნაკლო ჩანდა თამარი, და

უბედური მე თავი მეორე

ჩანთა კი არ წამიღია ისედაც მხოლოდ ხურდები მეყარა. სკოლაში რამდენიმე წუთში მივედი.არდამგვიანებია საბედნიეროდ რადგან ბიოლოგია მქონდა და ერთი წუთითაც კირომ დამგვიანებოდა ქალბატონი დარეჯანი არას დამიწერდა, სულFეხებზე მაგრამ ერთიფაქტი ის რომ ჩემზე

ზედმეტ სახელი ,, ჯუჯა” ( ნაწილი მეორე)

ნისლივით გადაჰკროდა ცას შავი ღრუბელი. ელვა დაიკლაკნა ცაზე, გამაყრუებელი , საზარელი ხმით. ღრუბლებიდან წვიმის წვეთებმა სწრაფად დაიწყეს ცვენა. თითქოს ამინდიც გრძნობდა გოგონას ტკივილს და ცდილობდნენ გრძნობების გამოხატვას. პატარა ოთახშია სადაც უკუნითი

სტაჟიორი (მეორე თავი)

ოფისის წინ სამართალდმცავები იყვნენ, ასევე “მაყურებლებსაც“ მოეყარათ თავი, როგორც ჩვევია თბილისს. ხალხის მასაში ძლივს იპოვეს სალომე. -რა მოხდა? რა ამბავია? მაშინვე კითხვებით მიეჭრნენ. და ინტერესით სავსე მზერას არ აშორებდნენ.

ჩვენ "არავინ " ვართ ( მეორე ძარცვა) დასასრული

ნიკოლაიმ მანქანა კაფე " ფენიქსის" წინ დააყენა და გადავიდა. ნაცნობი გარემოს დანახვამ ცოტათი გაამხიარულა. გარშემომყოფებს მიესალმა და იმ ადგილას დაჯდა სადაც მოათან ერთად იჯდა. როგორც ყოველთვის ყავა და კრუასანი შეუკვეთა. ორ წუთში მოუტანეს შეკვეთა. -