წამომყევ ქალავ(თავი მესამე)

მამლის ყივილმა რობინ ჰუდის კეთილი განზრახვით გატყორცნილი ისარივით გასერა ნაძვნარში ჩამდგარი გარიჟრაჟი. მზის პირველმა სხივებმა შეარხია მიძინებული წიწვები, შოშიების ჟღურტულზე რომ მინაბულიყვნენ მთელი ღამით.

როცა მოვკვდი (თავი მესამე)

ცოტახანი დაბნეული ვუყურებდი მის პენტაგრამას ის კი დაჟინებულ მზერას არ მაშორებდა და პასუხს დასმულ კითხვაზე უთქმელად მთხოვდა. ჯერ უნდა გამეგო საიდან იცოდა ჩემი ცხოვრება და რატომ მეკითხებოდა, ან კონკრეტულად რისი გაგება სურდა.

გოგონა იასამნისფერი თმებით (თავი მესამე)

ემოცია, ახლაც ასე მოვიქეცი ნიკას დანახვაზე გული ლამის ბუდიდან ამომივარდა, მუცელში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და ფეხებიც მიკანკალებდა, მაგრამ საკუთარი თავი ვაიძულე, დიახ ვაიძულე, რომ ამაყად შევხვედროდი ამ ყველაფერს. ვიცოდი ოდესღაც დადგებოდა ეს

მე მია ( თავი მესამე )

-მე კლაუსი მქვია(კლაუსი რქმევია ბიჭს) შენს ბანკეტზე ფოტოგრაფი ვიყავი.. (რაო რა ვიყავიო?) -აამ გამახსენდი(ეუბნება ჯეი და ხელს უწვდის კლაუსმაც ხელი ჩამოართვა) -ყავა უნდა დავლიოთ.. შემოგვიერთდები? (ეუბნება ევა, კარგი რა ევა)

ყოველი ოცდამეერთე (თავი მესამე)

გვერდით ერთი თმა გაწეწილი ფანქბოი დამიჯდა - გავიცნოთ?-უკაცრავად ბიჭი ვინ უნდა გავიცნოთ? - კი ვიცოდი ამაში რასაც გულისხმობდა, მაგრამ ვაგრძნობინე, რომ გოგოსთან ასე არ უნდა წამოიწყოს დიალოგი. ჩავიცინე და ვკითხე

მატარებელი (მესამე თავი)

გაბრიელი? მემგონი! მიდი ჩქარაა!! მატარებლებს შორის ამოსასვლელი კიბეებისაკენ გავიქეცი. იქნებადა მოესწრო ამოსვლა. თავი გავყავი მატარებლიდან და დავინახე გაბრიელი. მორბოდა რაც ძალი და ღონე ჰქონდა და ჩემი ტელეფონი ეჭირა. დავუძახე და დამინახა, დამიძახა:

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მესამე)

- მშია - სრული სერიოზულობით განაცხადა , წინ აესვეტა და ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია - უკვე ვკვდები შიმშილით, შეიძლება ითქვას, რომ სიკვდილ სიცოცხლის ზღვარზე ვარ - ელენე მაშინვე მიხვდა რასაც გულიხმობდა დემეტრე, მთელ სხეულზე ეკლებმა დააყარა, გვერდი ავლა

ზღვარი (თავი მესამე)

დილას,თვალებდასიებულს უზომო თავისტკივილით გამეღვიძა.არადა მახსოვს წინა ღამით არც მიტირია და არც დამილევია.ალბათ როგორც ჩემი ექიმი იტყოდა ფსიქოლოგიურად გადავიღალე,ან შეიძლება დიდი ხნის წინაც გადავიღალე,მაგრამ მხოლოდ ახლა მივხვდი.

ოსლოში (მესამე თავი)

იმ დღის მერე,სულ უფრო და უფრო მინდებოდა მეტი გამეგო კრისტოფერის შესახებ.სოციალურ ქსელში არ იყო,ამიტომ მიწერას ვერ ვახერხებდი.შაბათ-კვირა იყო,რა უნდა მეკეთებინა?ვიფიქრე ცოტახნით გავისეირნებდი კამილასთან ერთად.მგონი ტელეფონიც იპოვა.ვურეკავდი,მაგრამ არ

დასასრულის დასაწყისი (თავი მესამე)

- კარგი, წავედი - აქეთ იქით მიმოიხედა, რომ დაინახა არვაინ შეამჩნევდა ყელში სველი კოცნა დამიტოვა და ისე უცბად გაქრა რომ გააზრებაც ვერ მოვასწარი, რამოხდა, გაშეშებული ვიდექი და მის კოცნაზე ვფიქრობდი, სანამ სოფოს ხმამ გამომაფხიზლა.