განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი მესამე]

შენობაში სიბნელეა, მაგრამ ზოგიერთი ადგილიდან ახლად ამოსული მზის სხივი ახერხებს შემოღწევას. წვიმა გადაღებას არ აპირებს. ღრუბელმა მზე სულ გადამალა, ამიტომ სრული სიბნელე ისადგურებს. ცოტა მეშინია. ტელეფონი დამიჯდა, ამიტომ ფანარს ვერ ავანთებ. უკან

შეშლილი მერი "მესამე თავი"

მერის მოუხერხებელი თავის გამო ყოველ დღე უფრო მეტი პრობლემები ხვდება. იმდენი მოახერხა მაცივარში დარჩა და საავადმყოფოში ამოყო თავი. დანიელი მის მიმართ უფრო თბილი ხდება.მოვლენები სულ უფრო საინტერესო ხდება

აკრძალული სიყვარული(თავი მესამე)

კარადა გამოღო შავი მხრებზე გადადებული ზედა და ყავისფერი მაალწელიანი კაბა გამოიღო და მომაწოდა მე უხერხულად ვუყურებდი.დაიბნა -რა? -რა რა? გადი-თვალები გადავატრიალე და კარისკენ ვანიშნე

ოქროს შუალედი / ნაწილი მესამე /

დაახლოებით მინდა იგრძნოთ, რაც იმ წამს მოხდა ან, რაც დღის განმავლობაში ხდებოდა. უფრო ახმაურდა, ისედაც მჩქეფარე რიტმის სამეზობლო.. გაზრდილი და გალამაზებული ოჯახით აღნიშნავდნენ ქალბატონების, ჩინის თვალების დაბრუნებას..

ქრონიკულად ჩემში (ნაწილი მესამე)

ან მე რაღა უნდა მეთქვა? სათქმელი მქონდა, თუმცა მაშინ არაფერს აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა. არც თავის მართლებას და არც ჩხუბს. მე ვერაფერს ვეღარ ვიტყოდი ისეთს, რაც კოსტას ნათქვამს გაუთანაბრდებოდა ან გადაუსწრებდა. ერთადერთი სურვილი რაც შიგნიდან მჭამდა, მისი

დღიური (მესამე ნაწილი)

ოფიციანტი სწრაფი ნაბიჯებითვე გატრიალდა, არ უნდოდა გოგონა დიდხანს შეეყოვნებინა. მარტო დარჩენილი თაია ისევ ფიქრებში ჩაიძირა...პიცა უგემრიელესი იყო. მთელი დღე თითქმის სეირნობაში გაატარა, უყვარდა ეს ქალაქი, თუმცა მოგზაურობაზე უარს

აბლაბუდა (თავი მესამე)

ქალბატონი ელენე უკვე გონს იყო მოსული, შუბლშეკრული უმზერდა პლასტირით მკლავზე მიმაგრებულ პეპელას, რომელსაც წვრილი მილით გადასხმის აპარატიდან ბლანტი სითხე უერთდებოდა. ვაღიარებ, საავადმყოფოს კვალობაზე, საკმაოდ კომფორტულ ოთახში მოეთავსებინათ,

ელენე (მესამე თავი)

უფრო დიდი მოწიწებით ეამბორა ფაიფურივით თეთრ და ცივ ხელზე. თან რაგაც ამოუცნობმა მზერამ გაირბინა მათ შორის, რადიო ტალღასავით სწრაფად და შეუმშნევლად. გაიარა ტალღამ და სადგაც პეტერბურგში გაუჩინარდა.

ტანჯვისთვის დაბადებული ( მესამე თავი)

ბნელი ღამე იყო, ოთხი საათი, ცივი და სუსხიანი. ლოგინში დავწექი, ამჯერად დედას ნათქვამზე ვფიქრობდი, თან არ მინდოდა „ის“ დამსიზმრებოდა და დაძინებასაც არ ვაპირებდი. აქეთ-იქით ვბორგავდი, ვერ ვისვენებდი. საბანი კარგად გადავიფარე, ცოტა შემცივდა. თვალი

თუ იპოვი გზას (ნაწილი მესამე)

ისე მაგრად ეხუტებოდა, თითქოს მთელი სამყაროსგან უნდოდა მისი დაცვა. დაეფიცებოდა მერიემს, მას მერე, რაც აეროპორტში დასცილდა და ტრაპს აუყვა პირველად გრძნობდა თავს ასე უსაფრთხოდ და კიდევ.. ბედნიერად.