ნაცრისფერი მზე (სრულად)

ისტორია მოგვითხრობს გოგონაზე,რომელიც ცდილობს,უცნობი ვირუსის გავრცელების შედეგად გადაგვარებყლ ადამიანებს გადაურჩეს. იგი მეგობართან ერთად მოგზაურობს თბილისის ქუჩებში და ერთადერთი არურვილი ამოძრავებს-დაბრუნდეს მშობლიურ ქალაქში და იპოვოს ოჯახი. ამ გზაზე

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (დასასრული)

ცხოვრება თითქოს სიზმარს გავს... არის მომენტები, როდესაც გინდა ცხოვრებაში მოვლენილი მომენტები კოშმარული სიზმარი იყოს, გამოიღვიძო ოფლისგან დაცვარულმა და ბედნიერმა გაიღიმო, რომ ეს მხოლოდ

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 7)

ახლიდან ცხოვრების დაწყება ცოტა ძნელია, მაგრამ აუცილებელი, განსაკუთრებით როდესაც თავგანწირვა თუ თავდადება არ გიფასდება და არც აინტერესებთ. ამიტომ, რატომაც არა? ხვალიდან ვიწყებ ახალ, მაგრამ საკმაოდ მყარი ნაბიჯებით წინსვლას და ბედნიერებას... ამ

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 6)

- აი, შეკვეთა მოვიდაა - მიმტანმა გემრიელობები დაგვიწყო, მაგრამ სულ აღარ მშიოდა, არა, რას ვაკვირდები იცით? აი, გიოს შემთხვევაში თუ რამე პრობლემა იყო, შემეძლო ტონა მეჭამა, ხოლო მაქსიმეს შემთხვევაში საკმარისია, თვალი მომეკრა ან გამხსენებოდა, იქვე

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 5)

„მხოლოდ ნამდვილ მამაკაცს შეუძლია მიიღოს გოგონა ისეთი, როგორიც ის არის. დანარჩენი კი მოდის, სტერეოტიპების და სხვის აზრის მსხვერპლნი არიან“. - თქვა ეს და ზურგი მაქცია - ე.ი ასე მარტივად მიშვებ? - ისე იკითხა

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 4)

მუშაობაში დღეები ძალიან სწრფად გადის, დღე დაწყებული არ გგონია, უკვე დამთავრებულია, ორშაბათი გგონია გუშინ თუ იყო და უკვე პარასკევია, თვე თვეს ისე უცებ ანაცვლებს, არა რაა დრო დაჩქარებილია აშკარად. დღე არ გავიდოდა შეგრძნება უწონადობის, თითქოს ბუმბული

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

- თქვენზე მეცინება რაა, წეღან ისე ტკბილად ჭიკჭკობდით, შემოსვლაც კი გადავიფიქრე, მეთქი პირდაპირ წავალ დავწვები, ხელს არ შევუშლი გვრიტებსთქო, მაგრამ გულმა არ მომითმინა და ახლა ისეთი საყვარლად დაბნეულები

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

სასამართლომ წინასწარი 2 თვიანი პატიმრობა შეუფარდა. არც თავდებობზე და არც გირაოზე წამივიდა პროკურატურა. სისხლი მეყინებოდა, გიოს განადგურებულ და უემიციო სახეს, რომ ვუყურებდი. ერთხელაც არ შემოუხედავს ჩემსკენ. არადა მოკლულის ოჯახიც ძალიან მეცოდებოდა,

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

დღითი-დღე თითქოს ურთიერთობები წესრიგდებოდა, ლაგდებოდა. ვცდილობდი მეც მიმეღო წვლილი ოჯახურ ფაციფუცში, თუმცა ჩემი დედამთილი ყველაფერს იწუნებდა, სულ ცდილობდა ჩემს ნაკლზე მიეთითებინა,

როცა მზე ჩავა

ალბათ იწვიმებს როცა მზე ჩავა, და ჩვენ ხმამაღლა შევიხსნით დუმილს, მერე სურვილი გვექნება შავი, მერე სურვილი გვექნება უმი.