მზის აღმოსავლეთით (სრულად)

სახელოსნოდან გამოსულ ნაიას სიბრაზისგან მთელი სახე გასწითლებოდა. ლამის მიბრუნდა და პირში მიახალა, რომ ასეთი დაყვედრებული სამსახური არ უნდოდა და როგორმე თავადაც მოძებნიდა სხვა რამეს, მაგრამ რამდენიმე იმედგაცრუების შემდეგ უაზრო ოპტიმიზმის იმედად ყოფნაც

მზის ამოსვლა

ოდესმე გიფიქრიათ საკუთარ ანგელოზებზე ? ან გყავთ თუ არა ისინი ? ვიღაცისთვის შეიძლება უმნიშვნელო რამ, პატარა ბავშვისთვის რწმენად, იმედად იქცეს.

ურეკის მზის ქვეშ ( დასასრული )

- წავედით? - კიბეებიდან ჩამოდის ლევანი და ძლიერად მიკრავს გულში. თითქოს ახლა ვხვდები რა მნიშვნელოვანი გახდა ამ რამდენიმე კვირაში ჩემთვის ეს ადამიანი. - წავედით. - საწყლად ვპასუხობ. ლავანი თავზე მკოცნის და ამით თითქოს უსიტყვოდ მამშვიდებს. ვაფასებ მის

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XIX)

მისი მზერა ამჯერად მკერდს მიწვავს,მერე კი მისი ამბორი და ცხელი ხელების შეხება,რომელიც ჭკუას მაკარგვინებენ. - ჩემი ცეცხლოვანი ქალი. - ამბობს ჩემს მკერდთან და მერე ნაზად მკოცნის იქვე. - შენი. - მსიამოვნებს,ის რომ მისი ვარ. - ჩემი,მხოლოდ ჩემი! -

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XVIII)

- კარგად ვარ. ახლა უკეთ ვარ. - მისკენ ვიხრები და ნაზად ვუკოცნი ტუჩებს. ისიც ჩემი ინიციატივისგან გახელებული ფრთხილად აცურებს ხელს,ჩემი პენუარის ქვეშ და შიშველ ზურგზე ნაზად მეფერება. სუნთქვა მიხშირდება,ვხვდები რომ არც ისაა უკეთეს მდგომარეობაში. მალევე

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XVII)

- რაღაც მოვიფიქრე.. - დინჯად ამბობს ირაკლი. - რაა? რაა? - პატარა ბავშვივით,გაბრწყინებული თვალებით კითხულობს ნინი. - რა დააა,მინდა სოფელში წავიდეთ ორი-სამი დღით,თუ თანახმა ხართ...- ამბობს და ჩვენს გამომეტყველებას აკვირდება სათითაოდ.

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XVI)

- რატომ ეწევი?- მასთან ახლოს მივდივარ,სახეზე ხელისგულებს ვადებ და თვალებში ვუყურებ. ვგრძნობ,როგორი გახშირებულიც აქვს სუნთქვა. - რა გაწუხებს?- ხელებს ყელზე ვუცურებ და ცერა თითით ვეფერები.

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XV)

- დაიწყო... - ირაკლი მოწყვეტით მკოცნის და საწოლის მეორე მხარეს წვება. - ამიხსნით რა ხდება აქ? - ნინი ლამის კივის. - ნინი მისმინე... - ლოგინიდან ვდგები, პენუარს ვისწორებ და მასთან ახლოს მივდივარ. - არაფრის მოსმენაც არ მინდა. - ყვირის და თვალებს

მზის გოგო

ხომ არსებობენ გოგონები, მთვარესავით გაბადრული სახით და ვარსკვლავებივით კაშკაშა თვალებით, რომ შეხედავ და უფრო მეტად ბრწყინავს, ბზინავს და ლამისაა მთელი შენი არსება მოიცვას მისმა გასხივოსნებულმა მზერამ. ღიმილიც როგორი სანდომიანი აქვთ

ურეკის მზის ქვეშ ( თავი XIV)

თვალებს სწრაფად ვახელ და მის შავებს ვაშტერდები. ირაკლი თითქოს შეშდება. მერე სხეულზე ზემოდან მემხობა და შუბლზე შუბლს მადებს. - მაპატიე. მე უბრალოდ.... - ჩშ... ჩემი ბრალია.- თმებში თითებს ვუცურებ და ვეფერები,ისიც თითქოს დუნდება, ჩემს ყელში რგავს