სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[14]
უბრალოდ არ მესმოდა,რა იყო ეს და საერთოდ თუ არსებობდა სიყვარული ან რა იყო ვნება...პასუხი თავადაც ვიცოდი გულის სიღრმეში,მაგრამ თავს ვისულელებდი და ვცდილობდი ნანიზე არ მეფიქრა,ნანისა და თენგოს საბედისწერო სიყვარულზე.არ ვციი,რამდენნაირად შეამკობდა ამსხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[13]
იმ საღამოსაც ამიტანა ირაკლიზე ფიქრებმა.თავს ვერ ვაკერებდი,რომ მას ქრისტინე უყვარდა.უბრალოდ ამის გააზრებაც კი საშინელ ტკივილს მაყენებდა,რაც არანაირად არ მაწყობდა,ამიტომ ისევ იმედიანად ვიღვიძებდი. არ მესმოდა,რა იყო ეს.მუცელში პეპლების ფრიალი თუ ლამაზისხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[11]
-ანა ფიფია-ჩემი სახელი რომ გავიგონე ვიფიქრე,მომესმაო.აშკარად,,რომელიმე „მეა-მეთქი და თვაალები დავძაბე,მაგრამ გვირგვინი და მე დამადგეს რაღაც ჩამომკიდეს..ყველა მე მეხვეოდა,მინდოდა მეკითხა,რატომ-მეთქი,მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ გავრვეულიყავი მდგომარეობაში.სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[10]
-მაგ ტუჩებს,როგორც ჩანს,ყველაზე მეტად ალკოჰოლი სიამოვნებთ-გამომწვევად წარმოთქვა და უკან მოიხედა. -სჯობს წინ იხედო-გამიკვირდა ჩემს მხრიდან ასეთი სითამამე და ფანჯრიდან ამაყად გავიხედე.სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[9]
-არ უნდა აღვნიშნოთ?-აქეთკენ გამოიხედა ირაკლიმ და პირდაპირ თვალები მატაკა ისე,რომ ლამის იყო უკან გავმხტარიყავი,როგორც მსხვერპლი. -როგორ არა.ანიც წამოვა-ხატიამ შემომხედა და ჩვეულად გამიღიმა. -მე არა მგონია..-არ დამასრულებინა და ხელისხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[8]
თვალებს კვლავ ვერ ვუჯერებდი.ორი ნაცნობი სილუეტი მიახლოვდებოდა,ქალი და მამაკაცი.ისინი ნათიას მშობლები იყვნენ.უკან გავიხედე და მეგობარს დავუწყე ძებნა,მაგრამ არ ჩანდა,შევშფოთდი.სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[7]
-ის აღარაა...-მხოლოდ ეს ვთქვი,მაგრამ მეტი არც იყო საჭირო...დედა აღარ იყო..მეტი სიტყვა უბრალოდ კოშმარს რად აქცევდა,არ ვიცი... -გინდა ნახო?-ოდნავრ,როცა დავმშვიდდი შემომთავაზა და მადუღარა გამორთო..თავი დავუქნიე.ისიც დამშვიდდა და მადუღარა აიღოსხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[6]
ეს მამის მზრუნველობა იყო,თუ შუა ხნის კაცის გატაცება?რას ნიშნავდა ეს ყოველივე..ან იქნებ ისე მითხრა...მეორე „მე“ ისევ მებრძოდა...ან იქნებ წარმოსახვა ისე ჩამკეტოდა,რომ ვაკუუმი თანდათან მღრნიდა.სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[5]
-აქ ხარ?-მამუკამ გამომხედა.როგორი კაცია ზოგჯერ თბილი,მაგრამ ზოგჯერ ისეთი მზერა აქვს,რომ შეგაშინებს..ისე ოფიციალურად მოგმართავს..მის ხმაზე მყიდველები მახსენდება ზოგჯერ აგდებულად,რომ შემომხედავდნენ და ერთ-ორ სიტყვას მომაძახებდნენ.სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[4]
-დაგემუქრა?-ცივად ვკითხე. -მითხრა,რომ ...ათასი უბედურება.. -მისმინე,მესმის,მაგრამ..უნდა გეთქვა...-გავირვებული მზერით კუშტად შევხედე.ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.