ნაკვალევი მეორე ნაწილი (1 თავი)

მოგესალმებით მეგობრებო. ვიწყებ „ნაკვალევის“ მეორე ნაწილის დადებას. ისტორიას პირველი ნაწილისგან განსხვავებით რამდენიმე მთხრობელი ყავს: სალომე, როგორც ანასტასია კოვალიოვა, ვახო და უკვე კარგად ნაცნობი თემო. იმედია არ მოიწყენთ და სასიამოვნოდ გავერთობით.

ნაკვალევი (19-20 თავი)

დავიჩოქე, მუხლებზე დავეცი. ნერვიულობისგნ აცახცახებულ ხელებს ვუკოცნიდი, მუხლებზე ვეხვეოდი. თვალებიდან ცრემლები ღაპა-ღუპით სცვიოდა. ძნელია იმის თქმა, თუ რამდენხანს ვიყავით ასეთ მდგომარეობაში. ნახევარი საათი, ან იქნებ მეტიც. დროის აღქმა დაკარკგული

ნაკვალევი (17-18 თავები)

რამდენიმე დღე დამჭირდა ყველაფრის გასაანალიზებლად. თითქოს შინაგანად ვემზადებოდი სალომესთან შესახვედრად. უნდა ამეწონა თითოეული სიტყვა, ფრაზა. ვიცოდი მისი ფიცხი ხასიათის ამბავი. არ მინდოდა ჯიბრით ისეთი რამ გაეკეთებინა, შემდეგ სანანებელი მქონოდა.

ნაკვალევი (15-16 თავები)

საპატრულო პოლიციის ეკიპაჟი და სასწრაფო მანქანა თითქმის ერთდროულად მოვიდნენ. თუმცა სასწრაფო დახმარება აღარ გვჭირდებოდა. თავდამსხმელი გარდაიცვალა. ამ წუთებში როლები უკვე გაცვლილი გვქონდა, ის დაზარებული გახლდათ, მე კი - მოძალადე, მკვლელი

ნაკვალევი (13-14 თავები)

არის საქმე. რომელსაც მხოლოდ მოვალეობის გამო ასრულებ, და არის როცა გულით გიყვარს და მტელი შენი არსებით იცლები. საბედნიეროდ ჩვენ სწორედ მეორე კატეგორიას ვეკუთვნოდით. დილით ერთად მივდიოდით, საღამოს გვიან

ნაკვალევი (9-10 თავები)

თბილისში ჩემი დაბრუნების შესახებ მალევე გაიგეს. შინაურები თუ გარეულები სანახავად მოდიოდნენ. რამდენიმე დღე ჩემს ოჯახში სუფრა იყო გაშლილი. უკვე მაღიზიანებდა ამდენი ხელოვნური სახის დანახვა. ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანები არ ჩანდნენ. აღარ მყავდა

ნაკვალევი (7-8 თავები)

მეშვიდე თავი ადრე დისტანციური ურთიერთობის, მით უმეტეს სიყვარულის არ მჯეროდა. ახლა? ტკივილამდე მენატრებოდა. ვინმეს რომ ეთქვა, შენი გრძნობები არარეალურია და სალომეს არ უყვარხარო, ჩემი ხელით გავისტუმრებდი იმ ქვეყნად. სასტიკი ვიყავი? ალბათ, ან უბრალოდ

ნაკვალევი (5-6 თავი)

მეხუთე თავი რამდენიმე დღეში სალომე წავიდა ბებიასთან დასასვენებლად და დაიწყო ჩემი წამებაც. ვერ ვისვენებდი, ვშფოთავდი. ჩემი დაძაბულობა ბოლოს მამუკამაც კი შეამჩია. - რა გჭირს, შე-ჩემა აღარ იტყვი? - გაბრაზდა ის, როცა კარგა ხნის საუბრის შემდეგ შეამჩია,

ნაკვალევი (4 თავი)

უკვე მეთერთმეტე კლასს ვამთავრებდით. თავი ძალიან დიდი მეგონა. რამოდენიმე დღეში ვახოს დაბადების დღე მოდიოდა. სავარაუდოდ ეს უნდა ყოფილიყო ბოლო დღე ამ ზაფხულს, როცა სალომეს ვნახულობდი. ის დასასვენებლად მიდიოდა. შემოდგომაზე კი მე მიწვევდნენ ჯარში.

ნაკვალევი (3 თავი)

ვიზრდებოდით, მე უკვე თექვსმეტი წლის ვიყავი, სალომე თოთხმეტის. რამდენიმე დღეში სკოლიდან გვითხოვდნენ. იწყებოდა უსაქმურობისა და გართობის გრძელი სამი თვე. ჩემი მშობლებისთვის, რომ გეკითხათ: - ისედაც ქრონიკულად ვისვენებდი.