იყალთოელი ბიჭები ,,კინკლაობა,, (ნაწილი 6)

დიდ დასვენებაზე თავისი რგოლის რამოდენიმე წევრით განცალკავებულ სანდროს რაზმის ყოფილმა ხელმძღვანელმა ახლოს გაუარა და გაჩერდა. მოჩურჩულე ბიჭები გაჩუმდნენ და ავი თვალი მიაპყრეს გამოპრანჭულ ნიკოს. -აბა, ერთი აქ მობრძანდი, ბუნტისთავო! ბიჭები არ

მებაღე (ნაწილი 16)

უგოს უკვე მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი დადას არაფერს დაუშავებდა, აკი თავიდანვეც ესე გაიფიქრა, პირველივე მათი შეხვედრისთანავე ამ გოგონათი მოიხიბლა, მისმა უბოროტო სულმა მოხიბლა. ეგონა საშინელი გაბურძგნული, ჭუჭყიან ჩვრებში გამოხვეული, არყისა და შარდის

იყალთოელი ბიჭები ,,თხილქვეშ"" (ნაწილი 5)

დილით ოფოფმა სამჯერ დაიძახა ბაღიდან. სანდრო სწრაფად წამოხტა, ჩაიცვა, მოძებნა რვეულ-ფანქარი და ბრაგაბრუგით გავარდა ოთახიდან. თხილებთან დედაბრიშვილი გოგია ჩამომჯდარიყო, რეზინის შურდული იქვე დაედო და მოკლულ შაშვს დიდი სიამაყით აცლიდა ბუმბულს.

მებაღე (ნაწილი 15)

დადა კი ამ დროს თავს დაჰკანკალებდა დაჭრილ მეგობარს. საკუთარი ხელით უმზადებდა და აჭმევდა. როცა მებაღე ღიმილითა და ვედრებით უხსნიდა მეტი აღარ შემიძლიაო, იბუზებოდა, და იმდენს იზამდა, სანამ ბოლომდე არ მოასუფთავებინებდა თეფშს. მებაღე ბედნიერი სახით

მებაღე (ნაწილი 14)

„დადა არც ჩემი შვილია და არც ჩემი მემკვიდრე“ - წყნარი ხმით დაიწყო პატრონმა, მებაღე გახევებული შეჰყურებდა... ,,გიკვირს არა?.. ამხელა ქონების პატრონი შვილობილს, რომ ვერაფერს ვუტოვებ?... კი მაგრამ რა უნდა დავუტოვო?.. მე თვითონ არაფერი გამაჩნია..“ ახლა

იყალთოელი ბიჭები ,,ორღობეში"" (ნაწილი 4)

მშვენიერი ბაღჩა-ბაღის გვერდით კოხტა სახლი მოჩანდა. წინ მწვანედ აბიბინებული ეზო ჰქონდა. კაკლის ქვეშ სანდროს თათარით სავსე დიდი თეფში ედგა და თავდახრილი შეექცეოდა. იქვე პატარა, სკამზე, მამიდამისი ჩამომჯდარიყო.არა, შვილი, არ შეიძლება, რა გაქვთ გასაყოფი

შეშლილი, შეშლილი სამყარო (ნაწილი 1)

რამდენჯერ გყვარებიათ? უკაცრავად რამდენჯერ გიგრძვნიათ ის გრძნობა რომელსაც თქვენ სიყვარულს უწოდებთ? ერთხელ? ორჯერ? სამჯერ? თუ უფრო მეტჯერ? რა არის თქვენთვის სიყვარული? რასთან ასოცირდება? ან ზოგადად რა არის სიყვარული?

მებაღე (ნაწილი 13)

,,უგო მქვია... ბატონო...’’ ძლივს გასაგონი ყრუ ხმით წარმოსთქვა მებაღემ ისე, რომ თვალიც არ დაუხამხამებია, პატრონი უფრო მეტად ჩააშტერდა ,,ბრიყვო! ვინ გგონივარო’’- გაივლო გულში, ხმამაღლა კი სულ სხვა რამ უთხრა: ,,უგო.. მშვენიერი სახელია... უგო... და

შთაგონების წყარო (I ნაწილი)

წვიმის წვეთები ჩემს მუხლებზე დადებული ფურცლის დასველებას ნელ-ნელა იწყენებ, თუმცა მისი ხატვით ისეთი დაკავებული და გართული ვარ, რომ ამას პირველად ვერც ვამჩნევ. პალიტრაზე წითელი ფერი დომინანტობს, მის ტუჩებს მონდომებით ვაფერადებ და ვცდილობ კონტურს არ

მებაღე (ნაწილი 12)

ექიმის სიტყვებზე პატრონი შემობრუნდა ,,საავადმყოფო ამოვა აქ!’’ სასტიკი მზერა მიაპყრო, მისი ხმა იმდენად მტკიცედ ჟღერდა, რომ ექიმმა სიტყვა ვეღარ შეუბრუნა და შიშისაგან გაილურსა... პატრონი უმალ მთელ ქალაქს ამოიყვანდა სახლში, ვიდრე მისი სამფლობელოდან