ლიზა ჯაფარიძე (ნაწილი 1)

მე და ანიტა ქუჩაში მივდიოდით წვიმა რომ დაიწყო. -აუ, გოგო ხომ გეუბნები ბედი არ გვაქვს რა... ისევ დავსველდებით...-რა ვქნა ანიტ... მოდი აქ გავჩერდეთ ცოტა ხანი და ხელიტ ვანიშნე. ისიც გამომყვა.ვიდექით და ვუცდიდით როდის გადაიღებდა,მაგრამ როგორც ჩანს არ

კახელი'ო (ნაწილი პირველი)

ყველა ადრე თუ გვიან ინანებს შანსებს,რომლებიც ეძლეოდათ და არ გამოიყენეს...სიტყვებს რომლებიც უნდა ეთქვათ და არ თქვეს გრძნბებს რომლებსაც განიცდიდნენ და ვერ ამხელდნენ,ნახვის სურვილი კლავდათ და არ ნახულობდნენ,ერთის ჩახუტება უნდოდა და 10ს

მან საკუთარ თავს გადააბიჯა... (ნაწილი XIV)

მალფოის სახეზე აფორიაქებამ გადაჰკრა. ჯერ იმ კორიდორისკენ გაიხედა, საიდანაც სლიზერინელების ხმა მოისმოდა, შემდეგ კი სემს შეხედა, მიუგდო, სწრაფად გაეცალე აქაურობასო, ხელი ჰკრა ერთ-ერთი კორიდორის სიღრმისაკენ და თავისი არმიის წევრების შესახვედრად გაეშურა

ორმაგი თამაში.. Part II (ნაწილი V)

-ასე მალე არ გელოდი პატარავ ! მისი ხმა ძალიან მკაცრად და ცინიკურად ჟღერდა მაგრამ მასში მაინც იგრძნობოდა მონატრებისა და სიყვარულის ნაპერწკლები. ,,ასე მალე არ გელოდი ?“ ეგ რაღას ნიშნავს, ანუ იცოდა რომ აქ იყავი ?!

ორმაგი თამაში.. Part II (ნაწილი IV)

არ მინდა გადაჭარბებულად და ძალზედ ბანალურად გამომივიდეს მაგრამ რა ვქნა?! იმ წამს რაც დამემართა ამას სიტყვებით ვერ ავღწერ.იყო უსაზღვრო სიხარულიც, იყო ტკივილიც, სიყვარულიც, სინანულიც და რაც მთავარია სიგიჟემდე მონატრება, რომელიც ჩემი სხეულის ყველა

შევსებული არსებობა (ნაწილი პირველი)

მოდიან .... გაიქეცი.... და უცებ ... -სიზმარი იყო , დაწყნარდი ლილუ .... სიზმარი იყო - თავს ვიმშვიდებდი და მაინც რა ? სიგიჟე იყო ეს ყველაფერი, წლების წინ მომხდარი მკვლელობა ისევ თავში მიტრიალებდა და ვერ ვისვენებდი .... მაშინ იმ დღეს ... საშინელებაა

მუხის ძირას ( ნაწილი პირველი / თავი 1-4 )

ყველაზე კარგად ოცნება მატარებელში გამომდის,იხედები ფანჯრიდან და ხედავ მთელი სამყარო უკან რჩება. ნეტავ იცოდე როგორი მარტოსული ვარ... ერთი შეხედვით ყველაფერი მაქვს,მაგრამ მაინც ძალიან მარტოდ ვგრძნობ თავს. შეიძლება სისულელეა,მაგრამ

ორმაგი თამაში.. Part II (ნაწილი III)

არვიცი რამდენი ხანი მეძინა, ან საერთოდ ჩემ ამ მდგომარეობას შეიძლებოდა თუ არა დარქმეოდა სახელდობრივად ძილი, მაგრამ როცა გამომეღვიძა ფანჯრიდან მოელვარე მთვარე მიმზერდა. პალატაში ვიწექი, ირგვლივ არავინ იყო, მხოლოდ აპარატის წიკწიკი და გადასხმის დროს

მე და წილოსანი ( ნაწილი მეექვსე )

შემეშვა,შემომხედა,გამიღიმა,ხელი ჩამკიდა და მაგრად მომიჭირა.მერე ნინასთან მივიდა,გადაკოცნა,ყურში რაღაც უჩურჩულა,შემდეგ მე შემომხედა,ხელი დამავლო,მანქანაში ჩამსვა და ელვისუსწრაფესად მოსწყდა ადგილს.გონს მხოლოდ ეხლა მოვეგე და შეშინებულმა გავხედე.ის

შენს გამო კიბოსაც დავამარცხებ! (ნაწილი4)

საღამო იყო მარტო ვიჯექი სახლში არაფერი საინტერესო არხდებოდა ვუყურებდი ღტუბლები როგორთამაშობდნენ...ნეტა მეც ღრუბელი ვიყო მილიონობით ფორმას მივიღებდი.ამდროს დედა ჩემივიდა ოთახსიდა ნაზად გამიღიმაანი ბექაა მოსულიშენთან