ნაცნობი (მეორე ნაწილი)

-შენ როგორ ხარ? - ფრთხილად მკითხა სალომემ. -მე? მე საერთოდ არ ვარ. ბოლო რვა წელია ხშირად მაქვს ასეთი სიტუაცია, როცა უბრალოდ არ ვარ. ვიღვიძებ, მივდივარ სამსახურში, ვზივარ, ვჭამ, ვკითხულობ, ვუსმენ, ვწერ, მაგრამ არ ვარ... აი მაგალითად, დღეს არ ვარ.

თუ დავრჩები (ნაწილი 2)

რა მოხდება,თუ მია იცოცხლებს,თუ ეყვარება,თუ დარჩება? ეს შესანიშნავი,ტკივილით აღსავსე,რომანტიკული და ბოლოს მაინც იმედიანი რომანი სიყვარულზე,დანაკარგსა და იმ სიმამაცეზეა,რომელმაც მიას სწორი გადაწყვეტილება მიაღებინა და თანაც მაშინ,როცა ყველაფერი მხოლოდ

ლიზა ჯაფარიძე (ნაწილი 3)

-რა მშიშარა ხარ... სათაურიც კი ისეთი აქვს და "მადამ მენდილიპის სატანური თოჯინები" დამაინტერესა რაც არ უნდა მითხრა წავიკითხავ ლიზ.... -შენი ნებაა თუ გინდა ცხოვრებას სხვა თვალით შეხედო... და თან შენ დიდი ბიჭი ხარ შეიძლება არც შეგეშინდეს,,,, მე კი 14

მზისგულიანები (ნაწილი პირველი)

დამ...დამმ...მოუსვენარი მე . ვიფიქრე სანამ ჯერ კიდევ დრო მაქვს ერთ ისტორიასაც დავწერდი.ვფიქრობ მშობიარობამდე მოვასწრებ ამ ისტორიის დასრულებას და მერე კარგა ხნიან პაუზას ავიღებ. ნუ მოკლედ საცდელი თავით გიბრუნდებით . იმედია მოგეწონებათ ..

ლიზა ჯაფარიძე (ნაწილი 2)

-კარგი,მაშინ.. აივანზე გავიდა და მაგიდათან დაჯდა.. საბუთებს ათვალიერებდა.. ლიზა ერთი ხანი უყურებდა , შემდეგ დაბლა ცავიდა, წვენი დალია და ისევ მაღლა ავიდა: -მამა, წვენი არ გინდა? -არა, შვილო მადლობა.. საბუთებს უნდა გადავხედო.. მართლა ხვალ მე და ელენე

ნაცნობი (მეორე ნაწილი)

არ ვიცი, როგორ, რატომ ან რანაირად ხდება ასეთი დამთხვევები. გინდ დაიჯერეთ და გინდ - არა. კარი გაიღო და ჩემს კაბინეტში სანდრო ნაკაშიძე შემოვიდა. მე მიტკლისფერი დამედო და უბრალოდ არ ვიცოდი რა მექნა. არანაკლები რეაქცია ქონდა ნაკაშიძესაც. მიყურებდა.

ლიზა ჯაფარიძე (ნაწილი 1)

მე და ანიტა ქუჩაში მივდიოდით წვიმა რომ დაიწყო. -აუ, გოგო ხომ გეუბნები ბედი არ გვაქვს რა... ისევ დავსველდებით...-რა ვქნა ანიტ... მოდი აქ გავჩერდეთ ცოტა ხანი და ხელიტ ვანიშნე. ისიც გამომყვა.ვიდექით და ვუცდიდით როდის გადაიღებდა,მაგრამ როგორც ჩანს არ

კახელი'ო (ნაწილი პირველი)

ყველა ადრე თუ გვიან ინანებს შანსებს,რომლებიც ეძლეოდათ და არ გამოიყენეს...სიტყვებს რომლებიც უნდა ეთქვათ და არ თქვეს გრძნბებს რომლებსაც განიცდიდნენ და ვერ ამხელდნენ,ნახვის სურვილი კლავდათ და არ ნახულობდნენ,ერთის ჩახუტება უნდოდა და 10ს

მან საკუთარ თავს გადააბიჯა... (ნაწილი XIV)

მალფოის სახეზე აფორიაქებამ გადაჰკრა. ჯერ იმ კორიდორისკენ გაიხედა, საიდანაც სლიზერინელების ხმა მოისმოდა, შემდეგ კი სემს შეხედა, მიუგდო, სწრაფად გაეცალე აქაურობასო, ხელი ჰკრა ერთ-ერთი კორიდორის სიღრმისაკენ და თავისი არმიის წევრების შესახვედრად გაეშურა

ორმაგი თამაში.. Part II (ნაწილი V)

-ასე მალე არ გელოდი პატარავ ! მისი ხმა ძალიან მკაცრად და ცინიკურად ჟღერდა მაგრამ მასში მაინც იგრძნობოდა მონატრებისა და სიყვარულის ნაპერწკლები. ,,ასე მალე არ გელოდი ?“ ეგ რაღას ნიშნავს, ანუ იცოდა რომ აქ იყავი ?!