ჩვენ (ნაწილი მერვე)

მე დავრჩი ასე ეულად .. უფროსწორად მე და დემეტრე ..მაგრამ მასთან ყოფნას ისევ ეულად ვყოფილიყავი მერჩივნა .. მეც ,გონებასაც , გულსაც და სხეულსაც ...მიუხედავად ძალიან სიცივისა .. ჩემი ხელები ისევ გრძნობდნენ მის სითბოს ... შ ე ი ნ ა რ ჩ უ ნ ე ს ...ოთხი

მაჩაბელი (ნაწილი II)

–ისეც არ შემექმნება. და თუ მაინც შემექმნება, მათი აჯობებს, – იღიმოდა. –ო, რა ენთუზიაზმი გაქვს, – გაიწელა მარიანა. –ჩხაიძეებს ვჯობნი, – თვალი ჩაუკრა და კოქტეილით ხელში, ბრბოს შეერია. იქამდე მიაყოლა მარიანამ თვალი, სანამ ბრბოში არ გაუჩინარდა და

საშიში საქმე გრძნობებით (ნაწილი 18)

-როგორც იქნა საყვარელო,,თმებზე მომეფერა,,,რომ იცოდე როგორ შემაშინე,,ეგრე აღარ გამიხეთქო გული -არც კი ვიცი რა დამემართა,,ალბათ იმის ბრალია რომ მთელი დღე არაფერი მიჭამია,,საწოლზე წამოვდექი და ირგვლივ მოვავლე თვალი,წავიდეთ რა არ მიყვარს საავადმყოფოები

ჩვენ (ნაწილი მეშვიდე)

-გინდა სახლში გაგიშვებ ..დღეს ვერ ხარ რაღაც -მითხრა თამილამ ჩემი „გაფანტულობით“ შეწუხებულმა ჯერ სად ხართ თამილა მას . ყველაფერი ეხლა იწყება . ყოველ შაბათი და ოთხშაბათი თუ ესე დაიწყო გრანტზე კი არა ჩაბარებაზეც ვეღარ ვიოცნებებ... მერე იფიქრე

ჩვენ (ნაწილი მეექვსე)

როგორც იქნა უნარების წერა დავამთავრე.. ჩემმა ტვინმაც ისეთი ამოისუნთქა გეგონებათ ჟანგბადი არ მიეწოდებოდა... ტელეფონს გადავწვდი საათი,რომ მენახა .. ამ დროს აწკრიალდა .. მე მელოდებო ეს მადლიანი თუ რა არის; ჩავილაპარაკე სიცილით -ალო -ლიზა თამილა

შემოდგომის მიწურულს (ნაწილი2 სრულად)

დამძიმებული ქუთუთოები ძლივს დააშორა ერთმანეთს, საწოლზე გადაწვა და გაიზმორა.. წამებში გაახსენდა გუშინდელი ინციდენტი და უსიამოვნოდ შეიშმუშნა.. „საშინელი ადამიანი ვარ“ გაიფიქრა გულდაწყვეტილმა და სახე ბალიშში ჩარგო...კარზე კაკუნი რომ არ შეწყდა იძულებული

ემა (ნაწილი 1)

"რა უსამართლოა ეს ცხოვრება"უკვე მერამდენედ ვიმეორებდი საყვარელ ფრაზას გულში ხმამაღლა კი არაფერს ვამბობდი და გულმოდგინედ ვუსმენდი საშუალო სიმაღლის გამხდარ ქალს,რომელსაც მკაცრი გამომეტყველება სახიდან არ მოშორებია ისე მაძლევდა განკარგულებას თუ რა როგორ

თბილისური ცხოვრება (ნაწილი მეორე და მესამე)

საავადმყოფოში საშინელი სუნი იდგა, წამლის და სიკვდილის სუნი! დილით მზის სხივებმა მოსჭრა თვალი, წამოდგომა ცადა მაგრამ თავთან მდგარმა ექთანმა ამის საშუალება არ მისცა, პირიქით, შეუბღვირა და ისედაც ღრმა დეკოლტე უფრო ქვევით დაქაჩა, თითქოს ამით რაიმეს

მაჩაბელი (ნაწილი I)

–ისე, იღადავეთ და ნახე რა ბიჭია, – ეკრანი გოგონებისკენ შეატრიალა. –ეს იოანეა? – ანჩო ახლოს მოიწია კომპიუტერთან, – მე რატო ვერ ვნახე, აბა?! – დოინჯი შემოირტყა. –მეგობრობის თხოვნა გამომიგზავნა, რა ვიცი, – მხრები აიჩეჩა და გამოურთველად დახურა ლეპტოპი.

ჩვენ (ნაწილი მეხუთე)

-ვინაა ზუკა ? - ყბა ჩამომივარდა ქაჯაიას ნათქვამზე და თვალებიც საგრძნობლად გამიფართოვდა-ჩემი დეიდაშვილი ზუკა -არარსებობს .. მომკალით .. მაგას ხო არ ვიცნობ რა ველაპარაკე ? ნეტა მიწა გასკდეს და შიგ ჩამიტანოს .. ნეტა ნეტა ნეტა ..-თითქმის ტირილამდე