როცა გიყვარს, ცა სულ სხვა ფერია ( ნაწილი 4)

შეირგე, ეს ცხოვრება დაო, შეირგე. მიეცი თავს უფლება, რომ გაიხსნა, დატკბე ურთიერთობებით, არ გამოვა, არაუშავს. - მართალია, კესანე, სარა. - ხელი ხელზე მოუჭირა მეგობარს, - გთხოვ, ყველაფერზე ნუ იძაბები, იქნებ არაფერია, ჩვენ გველანდება და მას მხოლოდ

როცა გიყვარს, ცა სულ სხვა ფერია (ნაწილი 3)

ხოვრება ბევრ იმედგაცრუებას გვპირდება ხოლმე, როცა გგონია მწვერვალს იპყრობ, ერთი არასწორი ნაბიჯი და მთელი ძალით ძირს ენარცხები. დამარცხება, იმედგაცრუება დიდი ტკივილია, მაგრამ თუ ძლიერი ხარ, ამაყად, წამოდგები და სვლას წარმატებისკენ ისევ დაიწყებ,

როცა გიყვარს, ცა სულ სხვა ფერია ( ნაწილი 2)

ზაფხულის, პირველი დღე, წვიმიანი გათენდა. ისეთი, თავსხმა წვიმა იყო, სახლის სახურავებს ხმაური გაუდიოდათ, გახურებულ მიწას კი წვიმის შხეფები აგრილებდა და ირგვლივ, მიწის და წყლის ნაერთის, სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა.

როცა გიყვარს, ცა სულ სხვა ფერია (1 ნაწილი)

სასიამოვნოა გაზაფხულის სურნელი ზაფხულის სურნელის მოლოდინში... მაისის ბოლო, ივნისის მოლოდინი... ცხელი ჰაერი, ჩიტების ჭიკჭიკი და სასიამოვნო გრძნობა, რაღაც სიახლის, სიახლის, რომელიც არ იცი რა არის, რას გპირდება...

ქალის ორი სახე (პირველი ნაწილი)

სულ სხვა სამყარო რომ შეგვექმნა მე და შენ ერთად, ალბათ გავძლებდით შუაგულ ზღვაში, დამელოდებოდი როდის მოვცურავდი ამ ტალღებში ახლართული თმებით, მე კი მოულოდნელად შემოგახტებოდი ზურგიდან და შევიგრძნობდი

წითელი ფერი (ნაწილი 9)

გამარჯობა, მელო, დათა ვარ, ძველ ნომერზე გწერდი მაგრამ ახლა გავიგე რომ გამოცვალე.. ძალიან მენატრები, მთელი გულით.. ყველა დღე, ყველა საღამო, საშინელებაა, როცა ვიღაც გენატრება და ვერ ეუბნები, მაგრამ იმდენად მენატრებოდი რომ ვიცი, იგრძნობდი.. ახლა

წითელი ფერი (ნაწილი 8)

მელო რომ არ უპასუხე თქვა ასეთ რამეს არ მომატყუებდაო და დილით გამოფრინდა, რვის მახევრისკენ.. მალე უნდა მოვიდეს წესით, დახვდი... ჩავიცვი და აეროპორტში გავქანდი... მონიტორზე ყოველ ნახევარ საათში იცვლებოდა ფრენის გრაფიკი... ყველა თბილისი-სტამბოლის

წითელი ფერი (ნაწილი 7)

თავი ბალიშზე დავდე და ტირილი დავიწყე, მენატრებოდა დედაჩემის მწვანე თვალები, მისი ლაპარაკი, ხმა, ტონი, მანერები.. როგორ გიჟდებოდა ხოლმე და როგორ დიდ სიყვარულს აფრქვევდა, თბილისში წასვლისას რომ გამაფრთხილა ყოველ საღამოს დამირეკეო, მე კიდევ დაღლილობის

წითელი ფერი (ნაწილი 6)

აეროპორტში სანამ ჩასხდომა დაიწყებოდა, ვატო მამშვიდებდა ფრენის არ შეგეშინდესო, აფრენაა მთავარი, ბიძგებმა არ დაგაფრთხოსო, ძლივს ავუხსენი რომ ტყუილას ნერვიულობდა და არ მეშინოდა, ადგილების სიმცირის

წითელი ფერი (ნაწილი 5)

ნაქირავებ სახლში რაც მქონდა, ყველაფერი მოვაგროვე და ჩემოდანში სუფთად ჩავაწყვე... თეთე ორ დღეში ჩამოდიოდა, ვნახავდი, კარგი თერაპია უდაოდ მჭირდებოდა საუკეთესო მეგობართან... მასთან გამომშვიდობება რთული და მძიმე იყო მაგრამ აქ დარჩენა არ შემეძლო...