ნოემბრის წვიმა XIX

ჩემი საბუთების მოწესრიგებასა და ვაჟას საქმეების დამთავრებას ერთ თვეზე მეტი დასჭირდა. და ბოლოს, გამითენდა კიდევ ერთი უმძიმესი დღე, რომლის დადგომაც ისე ძალიან არ მინდოდა ერთ დროს... - თბილისში ორის ნახევარზე ჩავალთ, ჩვემს ბინაში გავჩერდებით, ხუთზე კი

ნოემბრის წვიმა XVIII

საათ ნახევარი ცდის შემდეგ ექიმი გამოვიდა და გვამცნო, რომ დედამ მიმატოვა მე, მიატოვა ნიკო, მიგვატოვა ყველა.. ეს იყო სექტემბრის ბოლო დღე. დღე როდესაც შევიცანი უზარმაზარი ტკივილი, რაც ადამიანმა შეიძლება იგრძნოს, ტკივილი რომლის სიტყვებით გადმოცემა

ნოემბრის წვიმა XVII

- ანნა, წვიმს.. - ყველაფერს მოველოდი მისგან, ოღონდ ამას არა. ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ საუბარს ასე დაიწყებდა, გაკვირვებისაგან თვალები შუბლზე ამივიდა, მისმა სიტყვებმა შემაკრთეს, თვალებში ვუყურებდი და სიკეთის მეტს ვერაფერს ვხედავდი.

ნოემბრის წვიმა XVI

წვიმდა და წვიმის წვეთები გარედან ისე ძლიერად ესხმებოდნენ საავადმყოფოს ფანჯარას, წამიერად ვიფიქრე არ ჩატეხოს მეთქი. ზურგს უკან მისი სითბო ვიგრძენი, ეს იყო ჩემი უსაყვარლესი შეგრძნება.

ნოემბრის წვიმა XV

დილის 10 საათი იქნებოდა. შაბათი დღე. ნინამ დამიძახა. მის ოთახში შევედი, ცოტა სუსტად მომეჩვენაუზარმაზარი გარდერობი გამოეღო და ტანსაცმელებს საგულდაგულოდ არჩევდა, ზოგს მარცხნივ - პუფზე ყრიდა, ზოგსაც კი ისევ შიგნით აგდებდა., სახეზე ფერი არ ედო.

ნოემბრის წვიმა XIV

უბრალოდ არ შემეძლო ამის მოთმენა, ჩემი და მისი ურთიერთობა რის გამოც შეიძლებოდა დაძაბულიყო, იყო ნინა. ამ საქმის მოგვარება კი მხოლოდ მასზე იყო დამოკიდებული და ის ამისთვის არაფერს აკეთებდა. ჩემი გაცინება კი სარკაზმული იყო. ალბათ, უნდა

ნოემბრის წვიმა XIII

ნინა შეუძლოდ გრძნობდა თავს და ყოველდღე ექიმებთან დარბოდა, მე კი, სახლიდან გარეთ არ გავდიოდი. ყველაზე მეტად კი გულს ის მწყვეტდა, რომ ნიკოც, რატომღაც არ გამოხატავდა სახლში მოსვლის სურვილს.

ნოემბრის წვიმა XII

ჩვენ მონათესავე სულებივით ვიყავით, არასოდეს გვბეზრდებოდა ერთმანეთი... მე მასში საკუთარი თავი ვიპოვე და მენატრებოდა მაშინაც კი, როდესაც ჩემს გვერდით იდგა და უბრალოდ მეხუტებოდა...

ნოემბრის წვიმა XI

მომდევნო დღეს, როდესაც ნინა ჩვეულებრივ სამსახურში იყო, ჩემს ოთახში ვიყავი როდესაც ნიკო შემომივარდა და გამომიცხადა, რომ ჩემთვის სიურპრიზი ჰქონდა. – რაღაც ხუმრობაა? რა სიურპრიზი? – ვკითხე გაკვირვებულმა. – ერთ ადგილას უნდა წაგიყვანო.. – იცოდე ბოროტი

ნოემბრის წვიმა X

- Don’t cry, ანნა, Don’t cry.. – ვუმეორებდი ჩემს თავს და ბალიშს მაგრად ვიხუტებდი.. უნიჭოდ ვყვებოდი აქსელის შეუდარებელ ხმას ჩუმად და თან ჩემს თავს ვუმეორებდი რომ არ მეტირა.. ზედმეტად სუსტი ვიყავი, წვრილმანებზეც კი მიჭირდა თავის შეკავება,ალბათ თინას