ომგამოვლილები (დასასრული)

-ალექსანდრე მე ბედნიერების უფლება წაგართვი! მხოლოდ მე ვარ დამნაშავე ესე ენთუზიაზმთან მარტო რომ დაგტოვე, ყოველ წამს გაწამებ, იმის მაგიერ რომ ტკივილი შეგიმსუბუქო და ვეცადო ყველაფერი წარსულთან დავტოვოთ! იმ დროს როცა მე მქონდა მძიმე პერიოდი შენ იდექი

ომგამოვლილები (თავი 17)

როცა ქვეყანას მოევლინენ, ომი მალევე დაიწყო, აფხაზეთი დავკარგეთ, საყვარელი ადამიანები გვექცნენ მოუშუშებელ ტკივილად. თითქოს ყველაფერი რიგზე იყო, მათ გონებას ეს დღეები არ ახსოვდა, ორიათასრვაში ისევ დაიწყო ომი, მაშინ უკვე გაიგეს რას ნიშნავს შიში. მათ

ომგამოვლილები (თავი 16)

რთული იყო კატოსთვის სახლი სანდროს გარეშე, ნივთები რომლებიც მის სახელს აგონებდნენ, მისი სურნელი რომელიც ჯერ კიდევ იდგა სახლში. თითის ბალიშებით შეეხო ფორტეპიანოს კლავიშებს მოწყვეტიც დაჯდა მაღალ სკამზე და ძალიან სევდიანმა მუსიკამ თოვლის ფიფქების ფონზე.

ომგამოვლილები (თავი 15)

მთაწმინდაზე ავიდნენ სასეირნოდ, კატო 15 წლის გოგოსავით ეპრანჭებოდა სანდროს, ჟრუანტელმა მთელ სხეულში დაუარა როცა უკნიდად მოეპარა ერისთავი და მთელი ძალით მოეხვია. კოცნა იგრძნო ყელში და ეგონა მეცხრე ცას მისწვდა. ხელი მაგრად ჩაჭიდა და სიარული განაგრძეს.

ომგამოვლილები (თავი 15 )

"სანდრი, ოქროს ფეხა ეხლა თუ კი ამ წერილს კითხულობ, მინდა იცოდე რომ მომენატრე. არვიცი რა მჭირს ეს დღეებია უცნაურმა შეგრძნებბებმა შემიპყრეს. გუშინ ისევ იჩხუბეს ჩემმა მშობლებმა, სამსახური ისევ მიგვიანებს ხელფასს, ჩემი ლეიკოციტების დონეც ვერ არის რიგზე,

ომგამოვლილები (თავი 14)

წელზევით შიშველი ბოლთას სცემდა, წუთიერად შეჩერდებოდა და შემდეგ ისევ იმავეს იმეორებდა. მე კიდევ კარის ჭუჭრუტანადან ვადევნებდი თვალს. მინდოდა მივსულიყავი დავლაპარაკებოდი, მაგრამ ვერ გავბედე, რადგან თავი დამნაშავედ ვიგრძენი. მსგავსი რამ არ შემიმჩნევია

ომგამოვლილები (თავი 13)

დასაძინებლად მიდიოდა კატო, როცა სანდრომ პატარა თეთრი კოლოფი გაუწოდა, შეფუთვაზე წეროებს ჩვილი ბავშვები მიჰყავდათ, ერთიანად დაუარა მას და ხელები აუკანკალდა. მოლოდინს აჭარდბებდა ერისთავის ყველა ნაბიჯი. ერთ სიბრტყეში ვერ აქცევდა, ემოციას

ომგამოვლილები (თავი 12)

დაღლილი მოდიოდა უნივერსიტეტიდან, ფეხით სეირონბდა ნოემბრის ფერებში გაწყობილ ქუჩებში. ნაქსოვი კაშნე მჭირდროდ შემოიხვია და ნიას ააკითხა. ის როგორც ყოველთვის თავისუფალ დროს სამზარეულოში ატარებდა. -რომელ ჩაის დალევ ? -ლიმნიანს.-გაუღიმა კატო.

ომგამოვლილები (თავი 11)

-მეგონა გეყოფოდა სითავხედე და მომიწვევდი.-ირონიული იყო ის.სიჩუმე.-ბედნიერი ხარ არა ?-ხმამაღლა გაეცინა. ისევ სიჩუმე... -თქვი რამე თორე მოვკლავ ინ ნაგავს!ისევ სიჩუმე.მხოლოდ მისი ხმამაღალი ტონისას შეტოკდებოდა კატო.იქვე მოაჯირზე ჩამოჯდა, თავი ხელებში

ომგამოვლილები (თავი 10)

სადარბაზოში მოხატულ ჭერს, ქოთნის ყვავილებს და ორნამენტებიან კარს ბევრი ვერც შეამჩნევდა, თუმცა კატო ამ უმნიშვნელო დეტალებს უკვირდებოდა, თვლიდა რომ წვრილმანები გაცილებით მეტს ამბობენ ჩვენზე. სანდროს ხასიათის სიღრმეებში ჩადიოდა და იქედან თავის დაღწევა